Serendipity (ProfessorxStudent) (Ferreira Series#2)

CHAPTER 7

Falesia

"Miss Professor, thankyou po. Hindi ko alam yung right term para makapag thankyou sa lahat ng binili niyo para sa'kin ngayon. Sinabi ko naman po sainyo na hindi niyo na kailangang mag abala pa dahil---."

Hindi na naman niya ako pinatapos dahil bigla na lang niya akong hinalikan sa labi.

Mabilis lang naman yung pangyayaring yon katulad ng bilis pagbilis ng tibok ng puso ko.

"I told you. Allow no one to kiss you, is it so hard to follow?

"Sabi mo rin po allow no one to kiss me, but there you are. You keep on kissing me, Professor." Diretsong sagot ko sa kaniya.

Hindi naman ako galit or ano dahil sa panghahalik niya. Hindi ko nga din alam kung bakit pero wala na akong pakelam. Gusto ko lang mag karoon ng onting clue kung bakit niya ba ginagawa ito.

"Isn't it obvious? I'm that no one, idiot."

Na-idiot pa nga. Yawa HAHAHAHA. Ako lang siguro yung natawag na nga na tanga, nagawa pang tumawa.

"What's funny? Get out, before I kick you out of my freaking car."

Bababa naman talaga ako, Prof pero aasarin muna kita. Kapag naaasar kita may magandang dulot din pala dahil nawawala yung mga masasakit na salita na aking naaalala.

"Miss Professor, ipapakulong kita. Nakailang pagnanakaw kana sa'kin ng kiss ha."

Bumaba na ako sa sasakyan niya habang nakangiti ng tipid.

Binaba niya rin yung salamin ng passenger seat dahil may sasabihin pa pala siya.

"Well, then see you at the police station, Bellucent." Ngumisi siya sa akin at kumindat. Wala na yung awra niya kanina nung nandun kami sa convenient store. Mukha na siyang malamig.

“My heart is still smiling.”

***

Bitbit ko ang mga pagkaing pinamili ni Professor Ferreira kanina na hindi ko alam na para pala sa akin. Grabe yung hiyang naramdaman ko kanina pero grabe din yung pagpapasalamat ko sa kaniya dahil malaking tulong ito sa akin. Hindi na ako mamomroblema mamaya sa kung anong kakainin ko.

Kanina pa rin panay tunog yung phone ko kaya chineck ko kung bakit.

Ang daming message galing kay Xean at Sceven.

Nakalimutan kong kaya nga pala ako nasa convenient store kanina ay dahil sa hinihintay ko silang dalawa.

Nagkataon naman na nandun din si Prof kanina kaya sinabay na niya ako. Pwede ko namang sabihin sa kaniya na hindi ako pwedeng sumama dahil hinihintay ko ang mga kaibigan ko kaso hindi ko nagawa dahil bukod sa natakot ako sa awra niya kanina, nawala rin sa isip ko yung rason kung bakit ako nandoon. Worth it din naman dahil nakalimutan ko kahit papaano yung mga pumapasok sa isip ko dahil masyado akong naaliw nung kasama ko siya dahil panay pang aasar ang ginawa ko sa kaniya.

Kapag kasama ko si Prof nakakalimutan ko lahat. Na para bang siya lang ang tangi kong dapat na bigyan ng atensyon dahil nakukuha niya ito kahit na hindi niya sadyain.

Pag pasok ko sa loob ng bahay ay nakasalubong ko pa yung magaling kong kapatid.

Pinasadahan niya ng tingin yung mga bitbit kong groceries.

"Hoy, saan ka kumuha ng pambili jan ha? Wala ka namang trabaho."

Ang galing niyang bumati diba?