Kuzey Tacı

✨ BÖLÜM 16 ✨

Hülya Çeviker

Kendime hep kitaplar yalandır derdim, şuan kitapların içinde gibiydim. Kendime hep filmler yalandır derdim, şuan filmlerin içinde gibiydim.

Belkide salak bulduğum bir korku filmi karakteri gibiydim. Yada kitapta çok duygusal bulduğum bir karakter gibiydim.

Kitaplarda geçenlerle 'insan kötülüğü bilmeden iyiliği bilemez'
Der. Kendime ders çıkarırdım. Halbuki bilmek ve uygulamak çok farklı kavramlardı. Hayatta ben bana gore iyiyken, belkide birinin kabusuydum. Hep, insanları siyah ve beyaz, kötü ve iyi diye ayırmak isterdim. Fakat hiç başaramadım. Güvenemeyip sevdiğim, bilemediğim için nötr olduğum insanlar, her zaman bir engel çıktı karşıma.

Çıkan engeller boyumdan buyüktü, zıplamak istedim, üstünden atlamak, tırmanmak istedim, ama her seferinde düştüm. Bir süre sonra düşüşlerimi unuttum. Düşüp duşmedigimi bilmeyecek bir haldeydim. Belki acınasıydım, belki yıkımdım. Ama hayatıma altı kişi girdi. Beni yıkımlarımla kabul ettiler. Onlarda yıkıktı, parçalanmıştı. Birlikte parçaları topladık, yeniden dizdik. Bir daha yıkılmayacak gibi inşa ettik.

Belkide onlar parçalarımı toplarken yıkıntılar dan olan şeyleri anlamışlardı. Ama ben bile anlamazken onlar nasil geçmişinin parçalarını yok edip yenisini takacaklardı.

Her düşüşümde maskem sarsılmıştı. Çıkacak gibi olmuştu. Kendimi korumak yerine onu korumak icin kaldırdığım ellerim, ruhumun mezarı olmuştu. Yada ruhumun mezarı varken üzerine toprak atılmıştı. Kim olduğunu bile bilmeyen bir ezik gibi beni tekmelemişlerdi. Yük olmuşum insanlara, itmişler beni, ben tırmanmaya çalışırken tekmelemişlerdi beni. Dibi bile olup olmadığını bilmediğim o çukurdan itmişlerdi beni. Düşüşleri unuttuğum gibi, dibide unutmuştum.

Hayat itmişti, geçmiş itmişti, kim olduğunu bilmediğim insanlar itmişti, soner itmişti, ve en önemlisi, sırtımda taşıdığımı unuttuğum, yada hiç bir zaman bilmediğim o yükler itmişti beni, aşağı çekmişlerdi.

Zamanla kamburum büyümüştü. İçimde büyüyen, filizlenen geçmişte ağırlığını göstermişti. Ama ben o filizin büyüyen parçasını, yada en başından tohumu, geçmişi unutmuştum ki büyüdüğünü göreyim, anlıyayım, hatırlıyayım. Fakat ben göğsümün üstünde büyüyen filizi unutmuşum, ben geçmişi unutmuşum. Geçmiş tekrarlanırken, unuttuklarım kesik bir bellekle dona dona geliyordu. Kalbime bir filizin ekili olduğunu ağırlığından hissetsemde, ilk defa somuttu. Anlıyordum, anladıkça yeni sorular beliriyordu. Filizin büyüyüşü kesik kesikti. Aradaki o zamanlarda boyu neydi? Belki bir ara çok hızlı büyümüştü, bir ara duraksamıştı.

Ben hayatımı bilmezken, her anımı benden daha iyi hatırlayan insanlar olması sinir bozucuydu. Rahatsızlık vericiydi. Unutmamı istemişlerdi, unutmuştum, hatırlamamı istemişlerdi, hatırlamıştım, hatırlatmışlarşı. Deney olmamı istemişlerdi, olmuştum. Acı çektirmek istemişlerdi, çekmiştim. Beni onlar yönetmişti. Bu güne kadar, bu sondu. Hayatım filmdi, yönetmeni onlardı, yazar başkaydı. Ben sadece bana sunulan senaryoda tek yol olan yollardan ilerleyen bir oyuncuydum. Yüzünde maskesi olan, canı yansada dik duran. Komikti, belkide o maskeyi takmamı bile onlar istemişti. Onlar yazmıştı, onlar çizmişti maskeyi. Hatta ben takmamış bile olabilirdim.

Maskemle ilerlerken yollara akan kanlar geride bıraktığım izler, çizdiğim yolların somut kanıtı oluyordu. Belki sadece dışım kanamıyordu bile.

Belkide bana yaptıklarının sebebi Bahar'dı ama onlar Bahar için beni sevdiklerimle sınamışlardı. Ve şu ana kadar bilmedikleri yüzümü onlara göstermeye hazırdım. Göstereceğim yüzüm, onun zeka savaşlarındakinden beter olacaktı. Zeka savaşına girdiği kişi küçük depremdi, yada belki büyük. Ama benimki yıkıcı olacaktı. Büyüklüğü degil, yıkıcılığıyla kendini ortaya koyacaktı. Ben adını duyunca o ad ona yabancı gelse bile, o yabancılığa göğüs geren Hülya Çeviker'dim. Ona, Bahar'a benzemem bile umurumda değildi. Belki kendimden nefret ederdim. Belki ona benzediğim için benliğinden utanırdım. Ama şu hayatta öğrendiğim bir şey varsa oda, insanın ilk önce kendini sevmekten başlaması gerektiğiydi.