Αλισάχνη

Κεφάλαιο 8: Τι δροσερό που κάνει ο τρόμος ξαφνικά το μέτωπό μου

"Εγώ κοιμόμουν του καλού καιρού, αυτός δεν ξέρω." Απάντησε η Βαγγελιώ, σκύβοντας για να μαζέψει την αγκαλιά της τη κουβέρτα. "Όταν έφυγες, άνοιξε τη πόρτα του και με ρώτησε κάτι στα Γερμανικά. Ευτυχώς εκείνη την ώρα μπήκε μέσα ο Πίπης και μας έσωσε για τα καλά." Η Μαρίνα ένιωσε τους παλμούς της ξανά να αυξάνονται. Αν δεν είχε μπει εκείνη την ώρα ο κεραμιδόγατος, ίσως τώρα να μην έκανε αυτή τη κουβέντα με τη Βαγγελιώ. Ίσως να μην ήταν καμιά από τις δύο ζωντανές.

"Θεέ μου, αυτός δεν κοιμάται ποτέ;" Ρώτησε μέσα απ' τα δόντια της, τινάζοντας άγαρμπα τη μαξιλαροθήκη. "Θα το σκάω απ' το παράθυρο." Ανακοίνωσε αποφασιστηκά κερδίζοντας ένα έντρομο βλέμμα από την Βαγγελιώ, που έμεινε να τη κοίτα με το κατωσέντονο στα χέρια.

"Τι λες κορίτσι μου; Να πέσεις να χτυπήσεις και να τρέχουμε; Όχι, θα προσέχουμε." Η Μαρίνα δεν απάντησε, παρέμεινε χαμένη στις σκέψεις της, απασχολημένη με το να διπλώνει το βρώμικο σεντόνι της. "Άσε τον σε εμένα. Μην ανησυχείς και γι' αυτό." Πρόσθεσε η Βαγγελιώ και πήρε το σεντόνι από τα χέρια της Μαρίνας. Η κοπέλα της έριξε ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης και ενευσε καταφατικά.

"Έφυγε αυτός;" Ρώτησε η Μαρίνα, πηγαίνοντας να ανοίξει ξανά το παράθυρο για να αεριστεί ο χώρος. Η Βαγγελιώ σήκωσε το βλέμμα και τη κοίταξε με απορία. "Ο Γερμανός λεω. Έφυγε;" Επανέλαβε την ερώτηση της, στηρίζοντας την πλάτη της στο παραπετάσμα του παραθύρου.

"Όχι ακόμα κατά τις δέκα συνήθως ξεπορτίζει." Απάντησε η γυναίκα, συνεχίζοντας τη προηγούμενη ασχολία της. Η Μαρίνα ένευσε σκεφτική και έστρεψε το βλέμμα προς τη θάλασσα. Είχε στη διάθεσή της πάνω από μια ώρα για να κάνει κάποιες διορθώσεις ίσως στις προκηρύξεις που είχε κάτσει να γράψει με τη βοήθεια του Θάνου μόλις τη γύρισε σπίτι χθες. Ύστερα, έφυγε από το παράθυρο, αφήνοντας την εξαντλημένη, αλλά με μάτια λαμπερά, που του φώτιζαν τον δρόμο μέχρι το σπίτι του. Η εικόνα της είχε χαραχτεί στο μυαλό του όταν είχε σταθεί στο παράθυρο για να τον ξεπροβοδίσει και να φιλάει τσίλιες. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί στον εαυτό της αλλά της είχε περάσει απ' το μυαλό να του πει να περάσει το βράδυ μαζί της. Ήξερε πως ίσως το μετάνιωνε το επόμενο πρωί, αλλά τουλάχιστον θα είχε περάσει ένα όμορφο βράδυ. Ίσως αυτό που φοβόταν περισσότερο να ήταν η απόρριψη που μπορεί να ερχόταν με την πρόταση της. Όσο συμφιλιωμένη κι αν ήταν με τον εαυτό της, δεν μπορούσε να δεχτεί την άρνηση, ειδικά προερχόμενη από τα χείλη ενός άντρα.
Επικεντρώθηκε ξανά στο βασικό ζήτημα που την ενδιέφερε, δεν είχε χρόνο να απασχολεί το μυαλό της με ζητήματα ασήμαντα.