Αλισάχνη

Κεφάλαιο 5: Ποιος είδε τέτοιο πόλεμο

Ποιος είδε τέτοιο πόλεμο,
να πολεμούν τα μάτια,
δίχως μαχαίρια και σπαθιά
να γίνονται κομμάτια.

Ο Χιούγκο αδυμονούσε να έρθει η στιγμή που θα χρειαζόταν τη βοήθεια της για τα έγγραφα του. Ένα πρωί βέβαια που χρειαζόταν τη συνδρομή της, δείλιασε να της το αναφέρει όταν την είδε να βγαίνει από το δωμάτιό της με το πράσινο, αέρινο φουστάνι της. Η σύντομη αυστηρή ματιά της δεν του επέτρεψε να αρθρώσει περαιτέρω κουβέντες. Έμεινε μόνο μπροστά από τη πόρτα του ξενώνα του, να παρατηρεί τον ποδόγυρο της φούστας της να κυματίζει ανέμελα γύρω από τις γάμπες της. Ήταν ξεκάθαρα μαγεμένος με την εικόνα της, απ' τη πρώτη στιγμή που την είδε. Το μυαλό της τον συνάρπαζε εξίσου και ίσως να επιδίωκε να την ερωτευτεί αν δεν ήταν η στάση της τόσο παγερή. Θα επέτρεπε στον εαυτό του να αποτινάξει τον ρόλο του σκληρού Γκεσταπίτη και θα την αγκάλιαζε με όλη τη θερμή του αρρενωπότητα. Όμως δεν μπορούσε να την αναγκάσει να δει κάτω από το επαγγελματικό του προσωπείο και δεν είχε και ο ίδιος την απαίτηση για κάτι τέτοιο από εκείνη.

Από την άλλη, η Μαρίνα από την τελευταία φορά που είχαν ανταμώσει, ίσως να τον είχε παρατηρήσει περισσότερη ώρα απ' όσο ήταν επιτρεπτό. Για πρώτη φορά παρατήρησε πως ήταν πολύ ψηλός, περισσότερο απ' το φυσιολογικό και πως οι φαρδιές του πλάτες διαγράφονταν κάτω από τη μουντή στολή του. Το μοναδικό φωτεινό στοιχείο επάνω του ήταν τα κοντοκουρεμένα μαλλιά του που ξεχώριζαν στον σβέρκο του ανάμεσα από τον γιακά του χιτώνιου του και του καπέλου του. Πρέπει να αγαπούσε πολύ αυτό το καπέλο γιατί σπάνια το αποχωριζόταν. Παρατήρησε η Μαρίνα, αποτραβώντας τη ματιά της πριν γίνει αντιληπτή από τον Υψηλόβαθμο Γερμανό.
Ύστερα καμώθηκε την αδιάφορη με ευκολία και τράβηξε γραμμή για τη σκάλα, θέλοντας να αποφύγει την οπτική επαφή. Αυτό ήταν που της δημιούργησε ένα ερωτηματικό μέσα της. Πάντα επιδίωκε να κοιτά τους ανθρώπους στα μάτια, ακόμα κι όταν υπήρχε ο κίνδυνος του άγνωστου, τη πρώτη φορά που γνωρίστηκαν τον είχε κοιτάξει στα ίσα. Αναρωτιόταν τι μπορεί να δημιουργούσε αυτή την ασυνείδητη πράξη και κατέληγε πως απλά ήταν η αδιαφορία της για τον νεαρό Λοχαγό, εφόσον δεν αποτελούσε πια άγνωστο για εκείνη.

Πολλές σκέψεις γυρνοβολούσαν στο μυαλό της καθώς κατηφόριζε προς το Κέντρο της κωμόπολης για να συναντήσει τον Θάνο. Αυτή η νέα και σχεδόν καθημερινή συνήθεια δεν της ήταν όσο δυσάρεστη περίμενε, αν και ήδη όσοι τους βλέπαν μαζί είχαν αρχίσει να δημιουργούν φήμες πως σύντομα τα παιδιά θα φορούσαν στεφάνι, ακόμα και υπό τον ζυγό των Γερμανών. Όμως η Μαρίνα είχε πάψει πια να αισθάνεται έλξη για τον νεαρό γιο του Δημάρχου, παρά μόνο έτρεφε μια συμπάθεια κι αυτή όχι στο έπακρο, καθώς σε όλες τις συναντήσεις τους ο Θάνος δεν μιλούσε για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τον εαυτό του και για φήμες του χωριού. Αυτή η φαινομενικά ανυπόφορη συντροφιά, βοηθούσε τη Μαρίνα να ξεφύγει λίγο από τη καθημερινότητα της, ειδικά τη στιγμή που οι συναντήσεις της με την Αλίκη είχαν μειωθεί και ο Κώστας είχε χαθεί από προσώπου γης. Είχε ρωτήσει κάμποσες φορές για εκείνον μα κανένας δεν γνώριζε, απλά υπέθεταν πως τον περιτριγύριζε κάποια εποχική γρίπη.