KOMİSER BEY | texting ✓

4.5

Öncelikle sizi çok beklettiğim için özür dileyerek bölüme başlıyorum ❤️

Sosyal medyalarım;
Twitter; hisresitali
Instagram; themeeryy_ ve meryoista

150 oy, 200 yorum (satır arası)

Keyiflii okumaaalarrr ❤️

***
Hayatım boyunca annemin öğrettiği gibi her türlü kötü alışkanlıktan uzak durarak yaşamıştım. Kendimi kötü olan her şeyden uzak tutup sağlıklı bir yaşam için çabalamıştım.

Ercan elinde ki şırıngayı yere atıp gülmeye başladı. Yaşadığım anın dengesizliği yüzünden psikolojim bozulmuştu resmen. O kahkahalarla gülerken ben hıçkırarak ağlıyordum.

Barlas'ın gelip beni kurtarmasına çok ihtiyacım vardı. Sadece duvarlarıyla bakıştığım bu evin nerede olduğunu bilmiyorken Barlas'ın bulmasını beklemek zordu.

Ercan yerde ki şırıngayı alıp duvar dibine çöktü. Ona bakarken düşündüğüm şeyi yapmaması için, "Hayır," dedim ama sıyırdığı koluna şırıngayı sapladı. Ona bakarken bir insanın her şeye rağmen kendisini öldürmeye çabalamasını görüyordum.

"Ben buyum," dedi bakışlarını bana çevirip. Surat ifadesi değişmişti. Ağlamaktan gözlerim acıyordu ama başka çarem yoktu. Bağırsam, sesimi kimse duymazdı. Kurtulmaya çalışsam bu zordu çünkü sandalyeye çok sıkı bağlamıştı ellerimi ve ayaklarımı.

"Lütfen bırak beni." Son çare olarak yalvardım. Buradan kurtulmak için yalvarmak gerekiyorsa ayaklarına bile kapanırdım çünkü biraz daha bu evde kalsam gideceğim yer evim değil akıl hastanesi olurdu.

Ercan cebinden sigarasını çıkarıp yakarken, "Canım isterse belki," dedi dudakları arasında ki sigara yüzünden.

"Ben sana hiçbir şey yapmadım." Bağırıp sandalyeden kurtulmak için daha fazla debelenip durdum.

"Kişisel algılama. Genel olarak insanlarla sorunum var." Bu kadar rahat olması beni delirten bir diğer şeydi.

Söyleyeceğim şey beni her ne kadar pişman etse de dilimi tutamadım.

"İyiki annen ölmüş de görmemiş senin bu hâlini. Sen iğrenç birisin."

Bana bu sözleri söylettiği için Ercan'dan da hayattan da nefret ediyordum. Kimseye karşı sesini bile yükselterek konuşmayan ben bu cümleyi nasıl kurabilmiştim Allah'ım?

Ercan ayağa kalkıp yanıma geldi. Dudakları arasında külü dökülmeyen sigarayı eline alıp, "Biraz daha nefret etsin o zaman annem," diyip yapmamasını dilediğim şeyi yaptı.

Sigarayı kazağın açık bıraktığı göbeğime bastı.

Acıyla ağlayıp bağırırken Ercan arkasını dönüp beni orada tek bıraktı. Barlas'a, evime ihtiyacım vardı benim.

**
Barlas Karahan.

Yaşadığım çaresizliği tanımlayacak bir cümle dâhi bulamıyordum. Ellerimi yüzümden çekip başımı arkamda kalan duvara vurdum.

Benim sevgilim, her şeyim yoktu. Neredeydi, ne hâldeydi bilmiyordum. Onu bulamadığım her an kafayı yememe neden olacaktı. Oturduğum duvar köşesinden kalkmadan düşündüm. Çok düşündüm ama Liya'yı o itin nereye kaçırdığını bulamadım.

Liya'yı Ercan'ın kaçırdığından emindim.

Telefonum yine çaldığında açmadım. Liya'nın ailesi, benim ailem, emniyetten birçok kişi arıyordu ama açmaya gücüm yoktu. Liya yokken gücüm de kalmamıştı. Sanki tüm benliğimi elimden almış gibilerdi. Bu kadar güçsüz düşeceğimi bilseydim gözümün önünden bir saniye bile ayırmazdım onu.