KOMİSER BEY | texting ✓

4.4

Günaydın yavrularrrr😽 ölüyorum Allah'ım help😭🤧 salgın var diyorlar herkeste bir hastalık var. Bu yazın yaşanan salgınlar hep beni etkiliyo🤧

Bölümü size sürekli sulanan gözlerim yüzünden zorlukla yazdım ama size olan aşkım engel olamadı❤️

Bu arada tempoyu biraz düşürmeye karar verdim ömürlerim. Hani zaten şurada en fazla on yada on beş bölümümüz kaldı. Günde üç bölüm atarak beş günde bitiririm. Bunu hiç istemediğim için artık günde bir yada iki bölüm gelecek ama gelecek bölümler üç yada dört bölüme bedel olacak ❤️ uzun yazacağım yani.

200 oy, 250 yorum (satır arası)

AYYY BEN HEPİNİZE TEŞEKKÜR EDERİM BU ARADA😽💙 okunma sayımız nasıl yükseldi 18 günde sadece ama🥺 yerrrimmmmm

Keyiflii okumaaalarrr 💖

***
Gözlerimi araladığımda olmayı beklediğim yer Barlas'ın kollarının arasıydı yada ailemin yanında huzurla uyuduğum yatağımdı ama hayır, uyandığım yer karanlık ve soğuk, eski bir evdi.

Boynumda ki ağrı yüzünden yüzümü buruşturup burnumu çektim. Benim böyle bir yerde en işim vardı ki? En son yaşananları hatırladım. Evden yoğurt almak için çıkmıştım ve şimdi de kendimi burada buluyordum.

Ben bayağı kaçırılmıştım.

Yeni yeni idrak ettiğim olay yüzünden başta ne yapacağımı bilemedim. Çocukken salakça oyunlar yüzünden hep kaçırılmanın nasıl bir şey olduğunu hayal ederdim ama hayalimin bu olduğu konusunda pek emin değildim.

Dualarda da hayallerde de detay belirtmem gerekecekti bundan sonra.

"Kimse yok mu?" Burası soğuktu. Üzerimde göbeğimi açık bırakan crop kazak dışında hiçbir şey yoktu. Ayaklarım ve ellerim sandalyenin arkasında bağlanmıştı. Karanlıkta korkmazdım ama bu yer çok ürkütücü görünüyordu.

Barlas, ailem ve Gamze beni şimdi çok merak etmişlerdir. Barlas onu aramadığımı fark edince bunu elbette sorgulardı. Annem şimdiye bu kadar geç kalmayacağımı bildiğinden abilerimi beni aramaları için yollamıştı bile.

Etrafıma bakamıyordum çünkü ortam fazlasıyla karanlıkken korkum artıyordu. Boynumda ki keskin sızlama her hareket edişimde artarken gözlerim yaşadığım anın zorluğuyla çoktan dolmaya başlamıştı bile.

Tekrar, "Kimse yok mu?" diye bağırdım. Yine ses gelmedi. Dışarıdan duyduğum araba sesinden dolayı, "Kimse yok mu?" diye daha yüksek sesle bağırdım.

Gözlerimi kapatıp kendimi sakinleştirmeye çabaladım. Barlas beni burada bırakmazdı. Bulurdu. Ona güveniyordum çünkü kimse bırakmazdı ki sevdiği insanı.

Gözlerimi açmadan içimden saydım defalarca. Çünkü bu yerde durabilmemin tek yolu buydu.

2 Saat Sonra.

"Ya kimse yok mu nolur ses verin." Gözyaşlarım yanaklarımdan çeneme doğru akarken saatin kaç olduğunu bilmiyordum ama biraz daha burada kalırsam aklımı kaybedeceğimi biliyordum.

Bağırdım, susmadım ama kimse ses vermedi. Karanlıkta kalmak iyice zorlaşmaya başlamıştı. Hem susamış hemde acıkmıştım.

Bekledim yine de birilerinin gelmesini ama kimse gelmedi.

3 Saat Sonra.

Gözlerim tüm gece ağlamaktan sızlıyordu ve boğazım kurumuştu. Tüm gece karanlıkta kalmak bedenimin hâlâ titremesini geçirememişti. Bundan sonra bir saniye bile kalamazdım çünkü çok korkuyordum.