Chapter 3

75 10 10
                                    

From: Prankster
"Good  morning"

From: Prankster
"Don't be too hard on yourself. Smile widely everyday, it's the only thing you can effortlessly do to brighten everyone's day"

Hindi ko mapigilan ang hindi mapangiti sa aking nabasa. It's him again.

I don't know him , but for almost 3 months of exchanging messages I feel comfortable everytime we're talking. He doesn't know me either, we agreed that we will never seek each others personal information.

We became friends accidentally last November dahil ginamit ng mga kaybigan niya ang phone niya para mag prank call.

Flashback

It's 2 am and i'm still awake, nandito ako ngayon sa bahay ng lola ko kaya walang nakapapansin na gising pa ako kasi wala akong kasama sa kwarto.

I am on the verge of crying because I ran away from home. I can't manage to see my parents fight every night, ayokong makita nila na apektado ako sa mga nangyayari sa'min kasi ayokong  mag-alala sila.

People always complimented how I show my pure smile everyday. They told me that my smile are attractive, to the point na pati sila napapasabay na rin sa pag ngiti sa tuwing nakikita nila akong nakangiti.

But they didn't know what's beyond these sweet smiles they called.

I feel my phone vibrated and I saw unregistered number calling. Nagdadalawang isip kung sagutin ko ba ito, but I badly wanted to vent out and I think this could be the sign.

"H-hello.." Naiiyak kong sagot sa telepono

Fuck, I never acted like this before. I never let anyone notice how devastated I am.

Narinig ko ang tawanan sa kabilang linya, tila ay malayo ito sa telepono dahil mahina ang pick-up nito. Maya't maya pa ay narinig ko naman ang pagsaway ng isang lalake na halatang nakahawak ng telepono.

"Are you ok?" tanong ng lalake sa kabilang linya na marahang nagpaiyak sa'kin. Marahil ay nahalata nito na umiiyak ako.

I can't think straight, the question "Are you ok?" tears my heart. I really don't know if i'm ok, I wanted to shout every pains I have but I couldn't find the right place to vent out.

"Hey....." Marahang sabi ng lalake sa kabilang linya habang patuloy parin ang pagtulo ng mga luha ko

"S-sorry, I-I can't r-really take t-this call" Halos wala na akong maibugang salita dahil sa mga hikbi ko. Binabaan ko na siya at marahang binato ang cellphone ko sa kabilang banda ng kama ko at pinatuloy ko ang pag-iyak

Nang mahimasmasan na ako ay kinuha ko ulit ang cellphone ko para tignan kung anong oras na. I was shocked a little bit because I saw flood messages from that unregistered number who called before.

To See You SmileWhere stories live. Discover now