Taken Away

49.

Finn staat inmiddels voor me en kijkt mij doordringend aan, ik weet dat ik geen andere opties heb in deze situatie dus leun ik met veel tegenzin zijn kant op en geef hem vervolgens een snelle kus op zijn wang. Hij kijkt mij met samen geknepen ogen aan, dit is duidelijk niet wat hij verwachtte. "Dat is niet wat ik vroeg Lotus." Ik probeer rustig te blijven aangezien Finn zijn acties onvoorspelbaar zijn. "Je vroeg om een kus, en die gaf ik je." Finn zucht geïrriteerd, hij weet dat ik gelijk heb. "Mee komen." Een opgeluchte zich verlaat mijn lippen, ik heb dit in elk geval weer overleefd. We lopen inmiddels door de oneindigende gangen van het gebouw, ik voel een brok in mijn keel ontstaan als ik terug denk aan mijn mislukte ontsnapping poging. Toen liep ik hier ook doorheen, snel sla ik die gedachten van me af. Het heeft geen nut om daar bij stil te blijven staan, ik moet mij focussen op het hier en nu. We lopen nu al een tijdje door de gangen zonder ook maar een woord uit te wisselen, ik geniet ervan. Ik geniet van de stilte, het geeft mij een gevoel van rust en vrede ondanks mijn situatie. 

We zijn inmiddels aangekomen in de keuken, Finn had mij gevraagd wat ik wilde eten. Die vraag voelde als een examen, ik ben niet meer gewend om mijn eigen keuzes te mogen maken. Finn bepaald alles voor mij, dat was dan ook de reden dat ik mijn schouders ophaalde en Finn hopeloos aan keek. "Ik maak wel een eitje voor je." Ik had enkel geknikt, het is niet alsof ik wat beters kon verzinnen. En hier zit ik dan met een broodje ei voor mijn neus, ik heb eigenlijk totaal geen zin in brood maar er iets over te zeggen durf ik niet. "Eet." Ik kijk Finn enkel aan, ik ben geen hond die hij kan commanderen. Maar ondanks die gedachten begin ik toch van mijn broodje ei te eten, ik wil niet tegen Finn in gaan. "Is het lekker?" Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te forceren terwijl ik langzaam knik, het broodje is oprecht lekker en na dagen niet te hebben gegeten smaakt het beter dan ooit tevoren. Finn tovert een klein glimlachje op zijn gezicht waarna hij op zijn mobiel gaat, wat mis ik dat toch. Uren op mijn mobiel scrollen, maar dat is verleden tijd. Na een paar minuten heb ik mijn broodje ei naar binnen gewerkt en ruim ik mijn bord netjes op, Finn was inmiddels van zijn mobiel gegaan en bekeek al mijn handelingen. Ik voelde zijn ogen letterlijk op mijn lichaam branden, maar ik zei er wijselijk niks over. Als ik dat doe werk ik mijzelf alleen maar in de problemen, en dat is het laatste wat ik op dit moment kan gebruiken. 

We zijn inmiddels weer in Finn zijn kamer aangekomen, de zenuwen gieren letterlijk door mijn lichaam. Ik was nog niet zijn acties van eerder op de avond vergeten, het was letterlijk op mijn netvlies gebrand. Ik had mij nog nooit zo angstig en verloren gevoeld in mijn leven, hij wou mij verkrachten. Maar daar lijkt Finn totaal niet meer mee bezig te zijn, hij zit op zijn twee persoons bed door zijn telefoon te scrollen. "Kom slapen Lotus, morgen wordt een lange dag." Voor even blijf ik verstijfd staan, wat als Finn mij in mijn slaap verkracht? Bij die gedachten alleen al wordt ik kots misselijk, maar die gedachten zet ik al snel weer van me af. Hij heeft mij nooit eerder aangeraakt op die manier, als hij dat van plan was zou hij dat al veel eerder hebben gedaan. Toch? "Vandaag nog Lotus." Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door Finn zijn ruwe stem, ik loop snel naar zijn bed toe en kruip vervolgens snel onder de dekens. "Finn?" Hij kijkt op van zijn telefoon scherm, ik wil vragen wat er morgen gaat gebeuren aangezien het een 'lange dag' wordt. "Wat gaat er morgen gebeuren?" Finn schenkt mij een glimlach, een oprechte glimlach. Voor even lijkt mijn lichaam te verstenen, dit ben ik niet gewend van Finn en dat is dan ook de reden dat ik er van in paniek raak. "Morgen gaan we naar de markt." De markt? Bedoelt hij een markt waar ze groente en brood verkopen? Ik voel mijzelf verward raken door de vele vragen maar besluit er niet op in te gaan, Finn is toch al weer met zijn telefoon bezig dus het heeft ook geen nut om door te vragen. 

Ik lig nu al een paar uur naar het plafond te staren, Finn was inmiddels al een flinke tijd aan het slapen. Maar ik lijk geen rust te kunnen vinden, mijn hoofd is over uren aan het draaien. Alles van de afgelopen dagen speelt zich af in mijn gedachten, het voelt als een soort film die telkens weer wordt terug gespoeld. Ik voel een eenzame traan over mijn linkerwang rollen, ik doe de moeite niet om hem weg te vegen. Ik voel mij verloren, alsof ik vast zit in een slechte film scene. Een scene die nooit zal lukken, een scene die telkens weer opnieuw moet worden uitgevoerd. Dag in dag uit hetzelfde riedeltje, het is alsof ik nooit meer uit dit wereldje ga komen. Dag in dag uit ga ik naar de club, elke dag weer maak ik biertjes en mixdrankjes voor de klanten. Elke dag weer sta ik daar met Roos, elke dag hetzelfde verhaal. Het is de scene waar ik maar niet uit lijk te komen, een scene die nooit goed zal worden uitgevoerd. Want ontsnappen lukt mij niet, al wil ik mijn hoofd niet laten hangen. Ik wil de moed niet opgeven, maar op momenten als deze voelt het alsof er nooit een einde zal komen aan deze slechte film. Het zijn deze momenten waarop ik mijzelf afvraag of ik ooit nog thuis ga komen. Ga ik ooit nog mijn familie en vrienden zien?