Jane żyje w Coldwater- kraju, gdzie ludzie są podzieleni na rangi: albo jesteś biednym i mieszkasz we wiosce zarabiając marne grosze, albo żyjesz w szlacheckim rodzie w dożywotnim dostatku.
Dziewczyna nie ma łatwego życia. Poprzez brak pieniędzy wsz...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Powoli tracę cierpliwość. Tkwię w jednym miejscu, w jednej pozie, na zmrożonym śniegu. Ręce mi drżą z zimna i nie mogę nic z tym zrobić. Nie mogę, bo bez jedzenia nie możemy wrócić do naszej skrytki. Musimy coś zdobyć. Sytuacja jest kryzysowa.
Patrzę na skupionego brata leżącego obok mnie na brzuchu. W rękach trzyma solidną kuszę i wypatruje cel. Zastanawiam się, jak on wytrzymuje to. Jesteśmy tu z pewnością parę godzin i jeszcze nie udało nam się upolować nawet glupiej wiewiórki. Los się do nas dziś nie uśmiecha. Swoją broń trzymam przy sobie ale czuję się z nią tak niepewnie, że boję się jej użyć. Nie polowałam na zwierzynę długie lata. Dawniej z rodzeństwem chodziliśmy na łowy z ręcznie robionymi łukami albo zostawialiśmy pułapki. To właśnie Nate mnie tego nauczył. Czuję się trochę teraz jakbyśmy mieli zaraz wrócić do domu ze zdobyczami i napełnić puste brzuchy naszej rodziny. Brat, jak gdyby czytał mi w myślach, spogląda na mnie pytająco.
- Pamiętasz jak zabrałeś mnie pierwszy raz na bagna? - szepczę.
- Chciałem pierwsze nauczyć cię podstaw i myślałem, że z rybami pójdzie ci szybko. - odpowiada z uśmiechem. - Ale trochę się przeliczyłem.
- Hej, wcale nie było tak źle! - oburzam się. - Potrzebowałam tylko trochę czasu i w pewnym momencie miałam więcej ryb od ciebie. - patrzę na Nate'a, który zdaje się zaraz wybuchnąć śmiechem. - No co?
- Podrzucałem ci do wody martwe. Potem wbijałaś w nie pal i myślałaś, że złowiłaś.
- Jesteś okropny! - krzyczę i posyłam mu cios z pięści w ramię. Jęczy roześmiany i wkrótce jego humor mi też się udziela.
- Raczej określiłbym to jako ''dobroduszny''.
- Ja bym to określiła zacznie inaczej. - fuczę. - Z pewnością tak nie było. Chcesz mi zrobić na złość.
- Oczywiście. Tak sobie tłumacz.
- Potem chodziłam bez ciebie i radziłam sobie świetnie. - staram się uratować swoją dumę. To prawda, podczas samotnych polowań potrafiłam się bardziej skupić i szło mi dużo lepiej. Nie zapomnę tej radości, gdy trafiłam za pierwszym razem w ruchliwą wiewiórkę. Nie była wybitna w smaku, ale to nie było ważne. Czułam się jakbym zdobyła jakieś trofeum. - To było kiedy wyjechałeś. - dodaję po chwili ciszej. Na wspomnienie tego robi mi się przykro. Uśmiech mi spada z twarzy, staram się nie wracać do tych traumatycznych dla mnie momentów. Na szczęście odzyskałam brata i to się teraz liczy.
- Wiesz, że nie miałem wyboru. - odzywa się cicho po dłuższej chwili.
- Nikt nie miał żadnych wyborów. Każda rzecz, która dzień po dniu się wydarzyła, to był przymus, nie wybór. - chciałabym nawet i wykrzyczeć tu i teraz jak bardzo ciężko mi było, jak moje życie było pozbawione sensu. Ale po co? Przecież on to wie. Jeśli ktokolwiek miałby to najlepiej zrozumieć, to właśnie Nate.
