Üçlü Savunma

11 | Bu Gece Gel

Her hafta bir bölüm şeklinde devam ediyoruzz! Oy kullanmayı ve satır aralarına yorum bırakmayı unutmayın lütfen sizinle konuşmayı çok seviyorum. Bu bölüm sadece Baran ve Bigem'leyiz, keyifli okumalarr!!

11.

"Hani bizler memleket olmuşuz da, sanki bir tek sana fethedilmişiz."

Erkin Koray - Sevince. 🤍

•

Hayatım boyunca her türlü ikili ilişkide çok şanssızdım.

Uzun zaman bir arkadaşım, ondan daha uzun zaman ise sevgilim olmadı.

Olmasını istemediğimden, olur gibi olmadığından değil. Sadece... Tüm lise hayatım boyunca kimseyle bir türlü yürümedi işte. Muhtemelen bir çevrem olmadığı için yanıma yaklaşmaya bile çekiniyorlardı çünkü hiç arkadaşım yoksa mutlaka bende bir sorun var demekti.

Üniversiteyi kazandığımda hayatımdaki tüm yapı taşları başlı başına değişti ama bu kez de işler kötü gitti ve her şey romantizmden, güzel duygulardan uzak bir yerde öbeklenmiş beni boğmaya çalışıyordu.

Aşık olmayalı, aşkla ilgili en ufak bir kıpırtı hissetmeyeli uzun zaman olmuştu.

Ya da belki de hiç olmamıştı.

"Konum atabilir misin?"

Aklımda sürekli dönen buluşacak mıyız buluşmayacak mıyız gerginliğini bitiren, aynı zamanda arttıran tek cümle bu olurdu herhalde.

Konum istiyordu. Buraya mı gelecekti? Yorgun değil misin diye sormak istedim, emin misin diyecek oldum ama artık bana da tak etmişti. Eğer istiyorsa tekrar kendini düşün dememe gerek yoktu sanırım. Bu yüzden "Atıyorum." dedim ve telefonu yüzüne kapattım.

Saat 22.50'ydi. Doksan dakika koştuğu ve emeklerinin son dakikada hiç olduğu maç yaklaşık beş dakika önce bitmişti.

Nasıl bir ruh halinde olduğunu kendime bakarak tahmin edebiliyordum.

Yarın sabahın köründe bu gece hiç yorulmamış gibi antrenmana gideceğini de tahmin edebiliyordum.

Taraftar transfer haberi beklerken Artvin'e boğa güreşi izlemeye giden Beşiktaş asbaşkanıyla çok mu dalga geçmiştim acaba? Baran.. Diğer maçlara konsantre olmak için yatıp uyusan mı ya?

Konumu hiç konuşmadığımız WhatsApp'tan mı yoksa Instagram'dan mı atsam ikilemiyle uygulamalarla bakıştıktan hemen sonra ne düşünüyorum ben diye kendime kızıp WhatsApp'tan gönderdim ve aynaya baktım. Üzerimde siyah bir tayt ve belini bağladığım oversize beyaz bir tişört vardı. Saçımı sol omzumda örmüştüm, en makyajsız halimdeydim ve kötü mü görünüyorum yoksa heyecandan kızaran yanaklarımla kendimi güzel görmeye mi başladım emin olamadım. Açıkçası aceleyle makyaj yapacak halim de yoktu bu yüzden sadece kanepedeki yastıkları düzelttim ve oturarak gelmesini bekledim.

Oturduğum yerden nabzım artıyordu.

Yukarı mı gelecekti? İlk buluşmamızın benim evimde olacağını hiç düşünmemiştim.

Gerçi iki kez buluşmak isteyip buluşamadığımız için planlara bağlı kalmamak gerektiğini artık biliyordum.

Normal şartlarda Ümraniye stadından buraya gelmesi 25-30 dakika sürerdi ama köprü üzerinden geleceği için trafik ne durumdaydı kestiremiyordum. Bu yüzden heyecandan ölmemek için kalktım ve az önce makyaja halim yok diyen başkasıymış gibi en azından rimel sürebileceğimi düşündüm. Çünkü bir de kendimi çirkin hissedersem neden kaybettik ya diye ağlayabilecek bir mentaldeydim.