К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
.
Gökyüzünün altında, bulutların ahında..
Çakan şimşeğe hedef, yağan yağmura teslim..
Bomboş geçen günleri vardı hepsinin. Ruhları kendi alemlerinde son olanları atlatmak için inzivaya çekilmişken görev gelmemesi de şaşırtmıştı hepsini. Lakin hiçbiri bilmiyordu Ecmel'in onlar için yazdığı kaderi.
Tek keyfi yerinde olan Ecmel'di orada.
Üç etaptan oluşan oyununun ilk levelini geçmişlerdi. Sırada kanlı gözyaşları...
Ekranda gördüğü görüntüleri elindeki viskisini yudumlayarak izliyordu.
Yavaş yavaş ölen, acı içinde kıvranan, kendisine yalvaran adamı zevkle izliyordu.
Olkan Adın...
Var olma sebebi.. Yok etme sebebi..
Ecmel özenle seçip giydiği kıyafetlerinin üzerine dökülmesini umursamadan içti içkisini. Gömleğini ıslatarak geçen sıvı bile bozamadı moralini.
Dümdüzdü sesi. Oysa kutlaması gereken bir zaferdi kendisi..
"Hocam dediğiniz yerden çıktık. Bir saate geliyoruz. Başka bir isteğiniz?"
Düşüncelerinin bir köşesinde gizlenen olayı anlatan çalışanına karşılık verdi. "Güvenliği al. Depoya gelince haber et."
Birkaç onay aldığı an kapattı telefonu. Masaya sertçe atıp zifirilerini yeniden çevirdi ekrana.
Hastane odasında rengi atmış adama acıyarak baktı. Hayır, üzülmüyordu onun için. Ecmel Lekan'a bulaşma cesaretini gösterdiği içindi acıma sebebi.
Egosu kendinden önce gelen bir adamdı, kabul ederdi. Gerekirse kafasına sıkar, gururunu çiğnemezdi.
Yavaşça ayaklandı oturduğu yerden. Kanına karışan alkol kendini belli ettiğinde duraksadı. Riskle dans edebileceğini bile bile adımları ilaç dolabında duraksadı.
Önce siyah ilacı buldu sonra zorla yuttu.
Saatleri erkene çekip çalışma odasına doğru yol almaya karar verdiğinde herkesi toplaması için İrel'i uyandırdı.
Ne kadar süre geçti bilmiyordu fakat masanın etrafına dizilmiş yüzleri sirke satan gruba öfkeyle bakmaktan kendini alıkoyamıyordu.
