Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 🫶🏻
.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
.
Ok, çıktı yaydan nereye gitse güldürür; Kurşun, çıktı namludan nereye girse öldürür.
Kızgın demirler denizine sürgün, halsiz gözler ölümüne üzgün.
Yere yığılan beden acı içinde inliyordu. Üstten üstten kendisine bakan adamlara küfürleri duyuluyordu.
Emir kilitlenmişti. Günlerdir yaşadığı trajik olaylar tamamen devre dışı kalmasına sebep olmuştu.
Hayatına müdahale edemeyen bir kukla gibiydi. Dışarıdan izliyordu sanki başına gelenleri.
"Emir!" Yanında bağıranı duyuyordu yarım yamalak fakat ağzını açıp da konuşmak mümkün değildi. "Emir!"
Yüzünü kavrayıp sıkan adama baktı. Ormanın karanlığında kaybolmuş da bir anda birisi tarafından bulunmuş gibiydi.
Gözünden akan bir damla yaş, hislerinin eseriydi.
"Kendine gel Emir. İyisin, bir şey olmadı." Sahi bir şey olmamış mıydı?
Her şey yolundaysa sıkışan kalbi neyin nesiydi?
Ona çok şey olmuştu.
Ecmel'in bitmeyen oyunlarında boğuluyordu.
Başı dönmeye başladığında sırtına sarılan kolları hissetti. Gözlerinin kapanmasına engel olamadan bir yere yığılmıştı.
Hastane koridorunda ecelinin kollarında can kurtaranıyla birleşti.
Ecmel, kapanan mavileri görmek istiyordu. İyiyim demesini duymalıydı ki kafayı yemesin.
O da iyi değildi. Günlerdir üzerinde olan ölü toprağı etrafına sıçramıştı.
Kararları karışmış, zihni bulanmıştı.
Emir'i bir hastane odasına taşırken sıklaşan nefesleri işini zor sokuyordu. Gözünü kör eden öfkesi kendini gösteriyordu.
Ameliyathane önlüğü vardı hâlâ üzerinde. Telefonu bir köşede, kendisi diğer köşedeydi.
Emir'in telefonunu bulmak istedi. Ceplerini aradığında eline değen telefonu çekip çıkardı.
Rehberde birkaç numara vardı zaten. Bir kendisi bir de diğerleri..
İrel'e tıklayıp beklemeye başladı. Saniyeler geçmeden açılmıştı telefon. "Hazar'ın numarasını at. Acil."
