Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
.
Ruhukan revan..
Bir yanı sokakta bir başına yürüyor, yüzünde binbir acı geçiyordu.
Diğer yanı keyif sigarasıyla evrenini yönetiyordu.
Müptelası olduğu acıyı doyasıya hissediyordu.
Çalan telefonu bir isteksizlikle açtı. Bekledi. Sabırla dinledi.
Duydukları karşısında tek hissettiği mutluluğuydu.
Bugün 18. vakalarının günüydü. Veda günü...
Elindeki sigaradan yeni bir nefes çektiğinde ciğerlerine batan duman sebepsizce rahatsız etti.
Bir kendisi gibiydi bir de düşüncelerinin verdiği karanlık.
Adım adım yürüdükleri yolda biten kısma baktıklarında onlar birer yabancıydı.
Geçmişinin kulağına fısıltısını tanımıyordu.
Üzerine giydiklerini kontrol etti son kez. Siyahların içinde bir karanlıktan ibaret çıktı odasından.
Birkaç adım ötesinde duran piyonlarına söylediği eksik sayı yüzünde hepsi neşeliydi. Hepsi 17. vakaya gideceklerini zannediyordu.
Yeni bir yalan, yine bir yalan...
Oradakilerin yanına gittiği an gözlerin hedefi oldu. Onun zifirileri ile tek bir kişiye kitlenmişti. Ali...
"Çıkıyoruz."
Tek kelimeyle terk etti yanlarını. Ali ise mutluluğunun gözünden okunduğu bir ifadeyle baktı arkadaşlarına. Dönünce aldığı yemek sözlerini hatırladı.
Sessiz bir veda gibiydi. Kimse veda ettiğini dahi bilmedi..
Ufak bir tebessümle çıktı oradan. Adımları Ecmel'in yanında bittiğinde tebessümünü silip ciddiyete hoşgeldin dedi.
İkisi de senkronize olmuş bir şekilde tünele doğru yol aldılar.
Yirmi dakikada sessizliğin acı kollarında yürüdüler.
"18 oldu bugün." Ali'nin durgun sesi ile Ecmel'in düşünce dünyası sallandı. Biliyordu tabi ya.. Kendisi demişti bu sayıyı unutma diye.
Kabullenmiş bir baş sallaması sunduğunda kırık bir gülüş duydu. "Onları kandırdık. Bir vedayı hak ediyorlardı." Derin bir nefes çekti içine. "Belki de hiç..."
