Wolves Puzzle

-10- Van wie is dit lichaam?

POV Yara

We lopen weer naar beneden voor het eten. 

Zijn vader staat op als hij ons ziet en loopt dan onze kant op.

Zijn vader steekt zijn hand naar me uit. 

Beleeft schud ik hem.  

'Ik ben Yara.' Zeg ik schud zijn hand. 

'Tom, uit welke pack kom je meisje?' Vraagt hij dan, meteen schieten mijn ogen naar Aiden.

Hij knikt geruststellend. 

'Ik uhm, ik kom uit de Red Blood pack.' Zeg ik zacht en kijk naar beneden. 

'Misschien kunnen we dan eindelijk vrede brengen pap.' Zegt Aiden snel. 

Hij kijkt even bedenkelijk maar glimlach dan. 

'Welkom bij onze familie Yara.' Zegt hij dan en geeft me een klopje op mijn schouder. 

Ik begin te glimlachen en kijk dan weer voor me uit. 

-->

We zijn weer boven op Aiden's kamer. 

'Wil je morgen mee naar mij thuis?' Vraag ik terwijl ik hem hoopvol aan kijk. 

Hij glimlacht en knikt. 'Tuurlijk.' Zegt hij en trekt me tegen zich aan. 

Tintelingen verspreiden in mijn lichaam. 

Even is het stil, maar geen ongemakkelijke maar juist een fijne. 

'Zin om naar het bos te gaan?' Vraagt Aiden uit het niets. Ik knik en hij staat op. 

We lopen naar buiten en hij is de eerste dat in zijn wolf veranderd. 

Ik verander ook en kijk een beetje omhoog om Aiden aan te kunnen kijken. 

'Yara! Waar in alle godinnen ben je kom nu meteen naar huis!' Schreeuwt mijn moeder opeens via mindlink. 

'Mam geen zorgen ben in het bos met een nieuwe vriend die ik gemaakt heb.' Zeg ik terug deels gelogen en deels niet. 

Meteen na dat gezegd te hebben sluit ik de band en loop naar Aiden die een stukje verder op al staat te wachten, hij was al gaan rennen toen mijn moeder ineens aan mn kop kwam zeuren. 

Hij houd zijn kop schuin, ik geef een knikje naar voren en hij begint te rennen.

Ik volg hem en de wind voelt fijn aan mijn vacht. 

Wat zou mam hier van vinden, als ze merkt dat ik met een Blue Eye op pad ben. 

Er rennen weer het bos uit en komen op een groot stuk grond voor het dorpje. \Meteen sta ik stil, langzaam vaagt er een wazig beeld voor mijn ogen. 

Ik probeer met alle kracht in mijn lichaam de controle over mezelf en mijn zicht terug te krijgen wat alleen maar mislukt. 

De wereld maakt plaats voor het gat en ik val weer. 

Wanneer mijn blik over het slachtveld gaat ligt Lilly daar. 

Ik wil naar haar toe rennen, haar zeggen dat ze bij me moet blijven, maar iets houd me tegen. Alsof ik vast genageld sta aan de grond. 

Mijn benen lijken wel in twee vaat doekjes te veranderen en ik zak naar de grond. 

'Yara je moet mee.' Zegt Finn een eindje van me vandaag. 

Iets in mijn lichaam laat mijn ogen inzoomen. 

Wat? Ik zit daar, op de grond bij Lilly. 

Wie is dit dan. 

Ik probeer om me heen te kijken, maar zelfs dat lukt niet. 

Wat is dit voor droom. 

Is het wel een droom? of ben ik aan het terug reizen in de tijd. 

Finn tilt mij op, of Yara. Ik moet weten wie ik ben, wat ik ben en waarom ik in dit lichaam zit. 

'Yara zou nu is rustig, hier begint je zoektocht, ooit zal je te weten komen in wie zijn zicht je zit." Zegt de wijze stem. De stem die ik eerder gehoord heb, maar waar die van af komt is me een raadsel. 

'Wie bent u?!' Wil ik schreeuwen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. 

'Ik ben je opa liefje, dat is één ding dat ik mag zeggen en met trots kan zeggem, jij zult alles oplossen meid, alles oplossen wat je vader niet kon en ik jue broer niet mee vertrouw. Voor nu zeg ik alleen, vbertrouw op je mate, vertrouw niet op de mensen waar je het meest van houd en wees op je hoede.' Zegt de oude stem die dus van mijn opa is. 

Mijn zicht begint te draaien en uiteindelijk vervaagt het beeld van hoe ik woprd mee genomen door Finn en maakt plaats voor een gat. 

'LILLY!' Schreeuw ik en zit met een ruk overeind. 

Nu pas merk ik dat Aiden me bezorgt aan kijkt, maar niks durft te vragen. 

'Ik heb een tip gekregen van de stem, de stem die zegt dat ik er achter moet komen wie en wat ik ben.' Zeg ik zacht. 

'De stem is mijn opa blijkbaar, en ik moet de mensen waar ik het meeste van hou niet te veel vertrouwen, maar ten alle tijden bij mijn mate blijven en hem vertrouwen.' Zeg ik er achter aan. 

Nu hoor ik eigenlijk pas hope tegenstrijdig het klinkt, ik hou natuurlijk van mijn mate, maar eerst zegt hij dat ik hem niet moet vertrouwen en dan wel. 

Na het laatste stuk van mijn zin glimlacht hij en trekt me tegen zich aan. 

'Ik beloof voor nu en altijd dat ik bij je zal blijven.' Zegt hij tegen mijn haar aan. 

'Ik ook bij jou.' Zeg ik tegen zijn schouder. 

______________

Heey! korter deeltje, sorry voor de afwezigheid van afgelopen 2 dagen, komende dagen hopelijk weer elke dag een deeltje!! 

Laat een comment achter als je het leuk vind en of ik iets moet veranderen wat jullie leuker/fijner vinden om te lezen, is voor mij ook fijn!

Groetjess Appelsapiee!