Wolves Puzzle

-1- Waarom Ik...? ✅

Hii! even van te voren, ik ben nog op dit moment bezig met schrijven, maar ik ga eerst even de hoofdstukken die ik nu heb herschrijven omdat ik het schrijven weer ga oppakken en de manier waarop dit stuk geschreven niet meer zo goed vind. 

Verder veel plezier met 'Wolves Puzzle"

POV Yara

Hij loopt weer de cel in waar ik al 3 dagen zit. Het liefst zou ik zeggen dat ik niet weet waarom ik hier zit en wat ze van me willen, maar ik weet het donders goed. Omdat ik een rode wolf ben, een bloed rode wolf om precies te zijn. De dochter van de oud Alpha en Luna van de Red Blood Pack, mijn broer en zijn mate Mila aan de leiding. Op dit moment  zijn we een van de machtigste pack's binnen Europa geworden. En onze grootste concurrent: de Blue Eye pack. Ze zitten hier heel dicht in de buurt. Het beekje over en daar is de grens. 

Ik word ruw uit mijn gedachtes getrokken door de helse pijn van en zilveren mesje in mijn arm, ik probeer het niet uit te kermen van de pijn maar die poging mislukt volledig. 'W-waarom ben ik hier?' Vraag ik uiteindelijk toch maar. Ik weet zo goed waarom ik hier zit. Met een te zwakke wolf om ook maar iets te doen, zelfs alle geuren om me heen ruik ik niet.

Flashback--

Eindelijk na weer een chaotische dag op school kan ik eindelijk even rennen door het bos als wolf. Het voelt fijn om even na een drukke schooldag met allemaal mensen die het hele bestaan van wolven die mensen kunnen zijn een fabel vinden, te rennen door het bos. Een van de beste dingen om te doen als je mij vraagt.

Een krakende tak trekt mijn aandacht dus zo snel ik kan maak ik een noodstop en verander terug in mijn mensenvorm met goede hoop dat de gene die net in dat struikje zat me niet gezien heeft. Voordat ik ook maar kan hopen dat het mn broer was, of gewoon iemand in de bosjes beland ik met een harde klap op de grond en beland er een zwaar gewicht op me. Heel even komt er in me op dat het mn mate zou kunnen zijn, maar dan zou ik hem wel ruiken.'De Alpha zal het erg fijn vinden als we een Red hebben.' Grijnst hij en ik voel hoe een spuit in mijn nek er voor zorgt dat ik slap word en alles weg valt. 

Shit.

Einde flashback

Dus nu zit ik hier. Met mijn knieën opgetrokken in het hoekje van mijn cel. Geen energie meer om contact te maken van mijn ouders, broer of vrienden. In die drie dagen dat ik hier is er al te veel gebeurt om in de korte tijd tussen de gebeurtenissen te kunnen verwerken zonder wolf. Roos, mijn wolf lijkt mijn lichaam wel verlaten te hebben. Het voelt alsof ik een normaal mens ben, zonder wolf, zonder mate, zonder wat dan ook. Ik voel me hopeloos, alsof ik hier nooit meer uit kom en tot mn dood in deze kleine, muffe cel zit. 

'W-wat ben jij van deze roedel?' Vraag ik, even lijkt hij te moeten denken maar kijkt dan weer met een grijns aan. 'Beta.' Glimlacht hij vals. Tuurlijk heeft hij een hoge rang, anders zou hij ook niet hier bij mogen zijn. Hij is de enige die ik tot nu toe hier gezien heb hier. Hij heeft me ook goed duidelijk gemaakt dat hij hier blijft en ik hier jammer genoeg ook blijf, eigenlijk ben ik dus gewoon verloren, ik hoop zo erg dat Finn of Mila me komen halen. Ik wil zo graag naar huis, ik mis iedereen. Ik wil niet zonder ze en als ik hier nog lang zit en moet leven op een droge boterham en een glaasje water per dag red ik het echt niet lang meer. Ik wil nog zo graag m'n ouders nog een keer zien. Wat zeg ik. Ik ga niet dood ik kom hier kosten wat kost uit.

Flashback

'Ik wil dat je een van deze jongens kiest Yara, ik heb er niks mee te maken dat ze niet je mate zijn, maar deze jongens zijn goed voor je en voor onze pack. Dus ik wil dat je er een kiest anders kiezen wij er een voor je.' Zegt mijn moeder schijnheilig. 'Ik word niet eens Luna van deze pack. Finn en zijn mate Mila worden Alpha en Luna dus waarom zou ik hier moeten kiezen!' Roep ik. Boos kijk ik haar aan terwijl ze me zoetsappig en een tikkeltje geïrriteerd uit ziet. 'Ik ga niemand van deze jongens kiezen, de enige die ik kies is mijn mate en ik bij dat antwoord blijf ik. Punt uit.' Zeg ik zelfverzekerd. In volle walging kijk ik mijn moeder aan die me kwaad aan kijkt. Het zelfverzekerde gevoel verdwijnt een beetje, maar dat hoeft zij niet te zien of te weten. Mijn vader daar in tegen kijkt me met medelijden aan, maar ook hij kan niets tegen mijn moeder doen. 'Ik kies niemand.' Herhaal ik voor de laatste keer. 'Papa is toch ook jou mate, hij heeft jou toch ook niet gekozen omdat jij zo genaamd goed zou zijn voor zijn pack. Jij hebt toch ook je mate, dus waarom gun je je eigen dochter dan haar mate niet.' Zeg ik met een kleine grijns. Ze lijkt afgeleid te zijn dus ik pak mijn kans en ren naar buiten, zo snel als ik kan naar buiten. 

Einde flashback. 

De beta lacht nog even kil en loopt dan weer de cel uit, en laat mij weer achter. Kermend van de pijn met een open wond van een mesje die hij net in mn buik had gestoken. Hij heeft hem er gewoon uit getrokken, alsof ik een teddybeertje was die niks voelt. Alweer. Langzaam dommel ik een onrustige droomloze slaap. De harde grond onder me ligt niet bepaald lekker, maar het is dat ik kan slapen, daar mag ik blij om zijn. 

In de ochtend....

Langzaam open ik mijn ogen. Mijn lichaam protesteert tegen elke beweging die ik maak van de pijn. Maar al snel dringt het tot me door. Ik zit vast, maar zie niemand....

_______________________________________

Jaa hier is deel 1, ik heb nog wat leuke ideeën, binnenkort deel 2, maar moet even kijken met school want sorry maar dat gaat voor

Groetjes <3