Mafya İşte

Şirket

Çoktan şirkete gelmişlerdi ve Karan dosyalara son bir saattir olduğu gibi gömülmüştü. Ceylinse ya Karanı izliyordu ya da Karan'ın telefonuyla ilgileniyordu. 

"Karan ben çok sıkıldım ne zaman bitecek işin? Odadan çıkmama da izin vermiyorsun."

"Bir bilemedin bir buçuk saatlik işim kaldı sonra da çıkarız istersen eve geçeriz ya da yemek yeriz."

"Tamam."

18.04.2018

Bugün gerçekten çok yorulmuştum sahi bu sekizinci sınıf ne zormuş ya. Şimdiyse okuldan çıkmış eve gidiyordum geçen haftaki matematik sınavından doksan beş aldım onu hemen babama söylemem lazımdı.

Babamı çok seviyorum o da beni çok seviyor hatta her  gün eve gelirken bana çikolata getiriyordu. Annemi de çok seviyorum ama babamın yeri ayrı bende o benim kahramanımdı. Ona anlatacak çok şeyim birikti mesela bugün okulda olan her şeyi bir an önce anlatmam gerekiyor. Bunları düşünürken çoktan eve varmıştım ama kapının önünde bir sürü ayakkabı vardı ve ağlama sesleri geliyordu.

Gerçekten ne olduğunu anlamıyordum, içeri koşar adımlarla girdiğimde annem yere çökmüş hüngür hüngür ağlıyordu. Yanına çöktüğüm an beni çekip sıkı sıkı sarıldı beni sanki bırakmak, kaybetmek istemiyormuş gibi.

"Anne ne oluyor neden ağlıyorsun? Kötü bir şey mi oldu, babam nerede?"

"Baban yok artık Ceylin bıraktı bizi bir daha gelmeyecek." Dedi annem.

"Ne diyorsun sen anne nereye gitti ne demek bir daha gelmeyecek ne oldu babama?"

"B-baban öldü Ceylin bıraktı bizi artık ikimiziz sadece ."

"Sen ne diyorsun anne?"

...

"Ceylin ben şimdi toplantıya gidiyorum uslu uslu otur."

"Emredersiniz Karan Bey."

"Ceylin lütfen odadan çıkma sana güveniyorum tamam mı?"

"Tamam Karan." Çocuk muydu o biliyordu yapacağı şeyi bir kere.

Ceylin Karan'ı beklemekten çok sıkılmıştı neredeyse bir saati geçmişti Karan odadan çıkalı. Ve Ceylin sıkıntıdan patlıyordu artık. İstese çok rahat kaçabilirdi ama yapmıyordu çünkü onu engelleyen bir şey vardı ve bunu yaparsa Karan'ı hayal kırıklığına uğratacağını düşünüyordu oysa ki Karan onu kaçırmıştı zaten Ceylin'in her türlü kaçmayı deneyeceğini biliyordu. Bu kadar kısa süre de Karan'a alışmıştı kendini zorla kaçıran adama alışmıştı. Nedensizce Karan'a tamamen olmasa da güveniyordu. Ceylin bunları düşünürken Karan odaya girmiş Ceylin'e sesleniyordu ama Ceylin düşüncelere o kadar dalmıştı ki duymuyordu.

"Ceylin!"

"Ne! Efendim, ne oldu ne ara geldin sen? Bekle bekle ağaç oldum Karan."

"Deminden belli sana sesleniyorum duymuyorsun artık ne düşünüyorsan."

"Olanları düşünüyordum hayatım bir anda değişti onu düşünüyordum."

Karan tam Ceylin'in karşısına oturdu ve konuşmaya başladı.

"Ceylin bana kızgınsın seni kaçırdığım için biliyorum ama ben seni tekrardan kaybetmek istemedim. Sen kendi ellerinle bana geldiğinde yani yazdığında hayatımda ilk defa şansa inandım ben, sen gerçekten benim senin bana yazdıktan sonra tanıdığımı mı sandın? Ceylin ben seni zaten yıllardır tanıyorum. Şans eseri salladığın numara bana çıktı. Ve bende sırf küfür ettiğin için kaçırmadım seni. Sevdiğim kadını tekrar bırakmak istemediğim için kaçırdım."

"Karan sen ne diyorsun yani yıllardır mı tanıyordun beni? Ama seni hayatımda daha önce görmedim ben. Sen bu yüzden mi kaçırdın gerçekten kafam allak bullak oldu nereden tanıyordun beni."

"Bunu söyleyemem zamanı gelince her şeyi seni nereden tanıdığımı anlatacağım Ceylin, lütfen ısrar etme güzelim."

"Tamam Karan o zaman çabuk gelsin lütfen ve artık gidelim."

"Tamam nereye gidelim."

"Eve gidelim çok sıkıldım burada."

"Tamam hadi gidelim."

☀️

Eve geldiklerinde Ceylin kendini direk duşa atmıştı sonrasında da acıktığı için yemek yapmaya karar vermişti.

"Karan ben çok acıktım." Dedi Ceylin.

"Tamam söyle hazırlasınlar bir şeyler güzelim."

"Hayır Karan biz yapalım gel hadi mutfağa."

"Of Ceylin of geç hadi mutfağa geliyorum."

*

Ceylin çoktan yemeği hazırlamıştı ve Karan da onu hayranlıkla izlemişti.

"Ee nasıl olmuş?"

Ceylin büyük bir heyecanla sormuştu.

"Çok güzel olmuş güzelim ellerine sağlık ."

"Afiyet olsun."

☀️

Ceylin masayı toplamış bulaşıkları bulaşık makinesine dizmiş salona doğru gidiyordu ta ki büyük bir vücuda çarpana kadar.. Karan.

Tam yere düşüyordu ki Karan belinden kavrayıp düşmesini engellemişti şu anda o kadar yakındılardı ki dudakları birbirine değecekti neredeyse.

Ceylin zorlukla konuştu.

"Karan. "

"Efendim güzelim."

Karan o kadar tutkulu bakıyordu ki mavi gözleri olduğundan daha da koyulaşmıştı resmen.

"Bu çok yanlış çok yakınız olmaz Karan."

"Ne ara bu kadar yakınlaştınız da öpüşüyorsunuz ha bide bensiz." Rüzgar'ın sesi miydi o?

Arkadan bakınca öpüşüyorlarmış gibi gözüktükleri için Rüzgar onları öpüşüyor sanıyordu.

İki çift göz anında ayrılıp endişeyle Rüzgara döndü.

.

.

.

Loya seviyor seni cağğnım okur..