სახლში მისვლიდან 5 წუთში პიჟამაში ვიყავი და საწოლსი თავით ჩაშვებული. არ მინდოდა რომ გამოუძინებელი ვყოფილიყავი. მერე მთელი დღე გათიშული ვივლიდი.
ელეონორი გვერდით მომიწვა და უკნიდან ჩამეხუტა. სასახილოა ელე. მუდამ ჩემთან იყო. ჭირში და ლხინში. არ უყვარდა ჩემი ცრემლების დანახვა. მუდამ ურჩხულს ემსგავსებიდა და მუდამ დაუნდობლად ექცეოდა მათ ვის გამოც ეს ყოველივე მემართებოდა.
—სოფია არ მოიწყინო რა. — ამბობს და კისერში ჩამიყო ცხვირი. ცხვირი ცივი ჰქონდა ამიტომ ტანში გამაჟრიაალა.
— იოლი არ არის. — ვთქვი და ცემლი გამომიგორდა თვალიდა. მისკენ მივბრუნდი.
— იცოდე გავაფრენ შენი ტირილი არ მომწონს. — ამოიწკმუტუნა და თვალებიდან ცრემლი გადმომიგორდა.
— კარგი ხო მოვრჩი. — ვთქვი და გავირინდე. ახლა მხოლოდ ძილი და ელეონორთან ერთად ყოფნა მინდოდა. მამშვიდებდა მასთან ერთად ყოფნა.
შუადღით თავის აწოლიდან ძლივის ავწიე. ძალიან კარგად მეძინა მაგრამ კიდევ მეძინებოდა. ელეონორი როგორც ყოველთვის თავის ამპლუვაში იყო და კვლავ ეძინა. ამიტომ ცოტა მოვუღუტუნე და ისიც გადაკისკისდა.
— იცოდე დაიჭრები პატარა ქალბატონო. — იცინის ეს... ეს ცამაღალა მოხევე ქალი.
— ერთი დაჭრაც გეყოფა და არგდე წამო რამე გავაკეთოთ. — ვთქვი და სააბაზანოსი გავედი. შხაპი მივიღე და სწრაფად ჩავიცვი დღეის ლუქი.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
