(სოფო)
დილით ორივე შტერზე ზრუნვა მე მომიწია რადგან დედა კომპანიაში წავიდა საქმეების მოსაგვარებლად.
— აუ თავი. — ამოიკნავლა ვიკამ და მდივამზე დაეხეთქა.
— სოფო საქმე ტრაკშია. — ამბონს განერვიულებული ტატო.
— რა მოხდა ასეთი? — ვკითხდე და გაკვირვებული მივაჩერდი.
— შენ ვინც დაგჭრა ციხიდან გამოდის. — ამბობს შეშინებული.
— ააა ეგ ვიცი კაცო მერე რა. — ვთქვი უდარდელად.
— გოგო შენ რა საერთოდ გარეკე? —მკითხა შეწუხებულმა ტატომ.
— სულაც არა რადგან მე და ეგ ელეონორი დავმეგობრდით მაგ ინციდენტის შემდეგ. — ვთქვი და გავიღიმე. — და რომ იცოდე ხვალ აქ ჩამომირბენს. ასე თქვა ჩვენი მეფობა უნდა განვაახლოთო.
— ორივე გიჟები ხართ. როგორ შეიძლება შენი მტერი მეგობარი იყოს? — ნერვები აეშალა ტატოს.
— ძალიანაც შესაძლებელია თუ იმ ინციდენტს დაივიწტებ და შეეცდები მასაც გაუგო. — ვთქვი და თვალი ჩავუკარი.
— გასაგებია რატომ პატიობ ყველაფერს ნუცას. ეს შენი თევზის ტვინის დამსახურებაა ერთ დღეში ყველაფერი გავიწყდება. — გადაიკისკიდა ვიკამ. — აუ თავი.
— ვიკატორე წამო სადმე გავისეირნოთ ამ ბონძღის გარეშე. — ტატო თვალს უკრავს.
— კარგი დღეს ისედაც დავეთხოვე თავის ტკივილის გამო. აუ. — ამბობს და წკმუტუნებს.
— მე კი მაშინ დედასთან წავალ და რაღაცებში დავეხმარები. —ვთქვი და ამოვიგმინე.
— ძალიან გთხოვ არ იწანწალო დიდხანს ქუჩაში თორემ დემე მოგაგნებს. — ამბობს ტატო და სახლოდან მიდოს ეს ორი დაცემტრილი.
— ადებილებო გამიყოლეთ. — ვთქვი და მათ დავედევნე.
— მეტი საქმე არ მაქვს შენ გათრიო შენ თვითონ წადი ბიცოლასთან. — ამბობს ტატო და მოტოთი დატყდნენ.
