សង្ឃឹមបេះដូងបងមានអូន ♡

ភាគ៣១÷ផ្អែម

       ម្រាមដៃដ៏រស់រវើក នៅតែបន្តស៊កចេញចូល ទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយយ៉ាងស្រស់ស្អាត ហើយបន្តចលនាសម្រុកចូលទៅកាន់តែញាប់ឡើងៗ នៅពេលដែលវាចូលកាន់តែស៊ុបណែនជាងមុន ស្មាដ៏ស្រឡូនស្រាប់តែចាប់ចលនាកន្ទ្រាក់ ហើយងើយក្បាលទទួលយកភាពសុខស្រួលដោយស្វ័យប្រវត្តិ។
       «ហ្អា..អាស៎ៗ!» ថេយ៉ុង ពើងត្រគាកឱនមុខជ្រប់នឹង.ក រាងក្រាស់រួចបិទភ្នែកសំងំដកដង្ហើមទាំងសភាពដង្ហក់ស្ទើរតែមិនរួច បន្ទាប់មកក៏សសៀរផ្អឹបបបូរមាត់ថើបខ្លាំងៗ ទៅលើបបូរមាត់ ជុងហ្គុក ស្របនឹងពេលដែលភ្លៅស្រឡូនទាំងគូក៏ចាប់ញែកកន្ធែកសន្សឹមៗ ទទួលយកអាវុធសម្ងាត់ដែលរាងក្រាស់បានចាប់ស៊កវាបញ្ចូលទៅថ្នមៗយ៉ាងអស់ពីចិត្ត។
       «សឺត!!» ដ្បិតការឈឺចាប់ពុំទាន់អាចរសាយបាត់ទៅអស់នៅឡើយ សំឡេងឈឺចាប់បានចាប់បន្លឺនិងនាំឱ្យផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់ផូរផង់ ស្ញូញបញ្ចេញអាការៈឈឺស្រេវស្រាញត្រង់តំបន់សម្ងាត់ទន្ទឹមនិងទឹកភ្នែកដែលហៀបនឹងបង្ហូរហូររឹមៗចុះមកឯណោះទៀត។ ស្បែកខ្លួនដ៏ទន់ល្មើយត្រូវបានគេថើបចាប់បង្អូសចលនាយ៉ាងមានភាពស្រើបស្រាល ការថើបឱបរឹតក្តៅគគុកនាំឱ្យរាងកាយអាក្រាត្រទាំងពីរកាន់តែទទួលបានភាពជិតស្និទ្ធជាងមុន។
       អណ្តាតសើមជ្រៀតជ្រែកទម្លុះបបូរមាត់សិចស៊ី ហើយលូនចូលទៅប្រទាក់ប្រទាញក្លែបអណ្តាតតូចក្រហមរងាល លិឍជញ្ជក់ដូចជាបានញាំរបស់ឆ្ងាញ់មិនចង់ខ្ជាក់ចេញមកវិញបន្តិចណានោះសោះ ខណៈប្រអប់ដៃមាំទាំក្រាស់ឃ្មឹកទាំងសង បានចាប់ក្រសោបត្រគាករីកសាយ ហើយលើកដាក់អុកចង្វាក់តណ្ហាចុះឡើងៗពីលើនាគរាជតូច បានលូនចេញចូលទៅក្នុងរូងល្អាងដ៏ត្រជាក់ស្រេង បណ្តាលឱ្យសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បានបន្លឺខ្ទរខ្ទ័រពេញក្នុងបន្ទប់ ពិរោះគួរឱ្យចង់សណ្តាប់។
       «អាស៎..» ថេយ៉ុង ថ្ងួចថ្ងូរឥតខ្មាស់ កាលបើអណ្តាតរពឹសបានលិឍជញ្ជក់ញក់ញីយ៉ាងកំហូចលើចុងដើមទ្រូងតូចច្រមិចៗទាំងគូ បីដូចជាសត្វឆ្មា បង្កឱ្យកម្តៅក្នុងខ្លួនរបស់គេកាន់តែដុតបញ្ឆេះខ្លាំងឡើងៗ ចង្វាក់កម្លាំងទាំងពីរក៏កាន់តែបុកដាក់ញាប់ស្អេកឥតគណនាស្របនឹងពេលដែលញើសក៏បានហូរស្រក់រមៀលកាត់លើស្បែកដងខ្លួន។ ក្រោយមកភ្លៅតូចស្រឡូនក៏បានញែកកន្ធែក បើកផ្លូវឱ្យនាគរាជកំណាចហោះហើរចេញចូលទៅក្នុងរូងល្អាងកាន់តែសម្បូរសប្បាយ នាំឱ្យសាចទឹកស្នាមស្នេហ៍ខ្ជាក់ចូលទៅក្នុងថ្លុកបង្កាត់ពូជ រួចក៏កន្ទ្រាក់ខ្លួនងើយក្បាលស្រូបយកខ្យល់ដង្ហើមទាំងពីរនាក់។
       បន្ទាប់មកនាយក៏សន្សឹមចាប់ដកកូនសត្វនាគកំហូចនោះចេញថ្នមៗ ធ្វើឱ្យសំណល់សថ្លាក្តៅគគុក ហូររលាក់ប្រឡាក់នឹងភ្លៅស្រឡូនស្អាតផ្នែកខាងក្រោម នាំឱ្យរាងក្រាស់ញញិមចុងមាត់យ៉ាងស័ក្តិសមចិត្ត ដ្បិតរាងតូចក៏បានឈ្ងោកមុខចុះ អៀនខ្មាសទាល់តែក្រហមមុខអស់គ្មានសល់។
       «បន្តទៀតទេ?» ជុងហ្គុក លិឍលើទងត្រចៀក ថេយ៉ុង ហើយខាំញិចបន្តិច បង្កឱ្យកំលោះតូចញ័រខ្លួនទាំងអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន។
       «ហត់ណាស់ប៉ុណ្ណឹងបានហើយលោក!» មាត់ពោលពាក្យថាហត់ តែមិនបានហាមឃាត់ នៅពេលដែលម្រាមដៃវែងៗធំៗរបស់រាងក្រាស់បានអង្អែលស្ទាបយ៉ាងពេញលេញនៅត្រង់ភាពទន់ជ្រាយនោះទេ។
       ជុងហ្គុក ចាប់លើក ថេយ៉ុង ឱ្យអង្គុយខាងលើមាត់អាងទឹក ផ្អែកខ្នងទប់ទៅនឹងជញ្ជាំងសស្គូស រួចចាប់ញែកភ្លៅតូចចេញសន្សឹមៗ ហើយញោចញញិមចុងមាត់ពេញចិត្ត សម្លឹងឃើញភាពទន់ល្មើយដែលមានជាប់សំណើមស្នេហា ដែលខ្លួនឯងជាអ្នកបង្កមុននេះ នៅជាប់នឹងត្រង់នោះយ៉ាងទាក់ទាញគួរឱ្យចង់ថ្នាក់ថ្នមយល់ចិត្តបន្ថែម។
       ជុងហ្គុក ខិតស្មាចូលទៅជិតនឹងប្រឡោះភ្លៅ ឱនឈ្ងោកមុខចុះទៅរកភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង មុននឹងប្រើអណ្តាតលិឍគ្រវាសយ៉ាងប៉ិនប្រសព្វ ហើយស៊ករុញចូលទៅផ្នែកខាងក្នុងនាំឱ្យចង្កេះតូចអង្ក្រងញោចក្បាលពោះរាបស្មើកន្ទ្រាក់ ព្រោះតែអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលកាន់តែបុកស្រឺតៗឡើង បណ្តាលឱ្យក្បាលជង្គង់ទាំងគូញ័រទទ្រើកឡើងមក។
       «អា៎ស..ហ្អា លោក..» ថេយ៉ុង លើកម្រាមដៃមកខាំព្រមទាំងបិទភ្នែកខ្មាសចំពោះទង្វើរាងក្រាស់ ដល់ថ្នាក់ចេះតែហុចពើងត្រគាករុញឈ្មុលទៅរកមុខរបស់គេរហូត ព្រោះវាស្រេវអើយសែនស្រេវ ស្រេវរហូតដល់ស្រក់ទឹកមាត់ហូររលាក់ចេញមកទៅហើយ។
       ជុងហ្គុក រុញអណ្តាតចេញចូលទាល់តែរោយ ទើបចាប់ដកចេញមុននឹងក្រោកឈរ បង្ហាញភាពមហិមារចង្អុលចំមុខ ថេយ៉ុង ទុកតួនាទីបន្ទាប់ប្រគល់ទៅឱ្យកំលោះតូចជាអ្នកចាត់ការវិញម្តង។
       «ធ្វើវាទៅ!» ថេយ៉ុង ស្តាប់ឮនាយបង្គាប់ដោយភ្នែកចោទសម្លឹងមើលភាពខឹងសម្បាររបស់វារហូតដល់ត្រូវលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗ។
       «លោក!» ម្រាមដៃស្រឡូនស្ទាបអង្អែលភ្លៅមាំសើេរៗ។
       «ឮទេ?» កំលោះតូចធ្វើជាងក់ក្បាល មុននឹងបង្ហើបបបូរមាត់ខិតចូលទៅក្រសោបបៀមជញ្ជក់ ម្តងរាក់ ម្តងជ្រៅ និងបឺតឈ្លេញឈ្លី បណ្តាលឱ្យសំឡេងថ្ងូរបន្លឺសង្កៀតជើងធ្មេញស្រេវស្រាញ ចង់ខ្ជាក់សំណើមចេញមកទៅហើយ។
       «អើស..ល្អណាស់ ថេយ៉ុង!» ជុងហ្គុក ចាប់រុញក្បាល ថេយ៉ុង ផ្អឹបជាប់នឹងភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនហើយអុកចូលយ៉ាងសប្បាយនឹងបុកជ្រៅៗឱ្យដល់គន្លាក់កន្លើតរាងតូចស្ទើរតែថប់ដង្ហើម និងធ្វើឱ្យកំលោះតូចចាប់បៀមវាកាន់តែញាប់ឡើងៗរហូតដល់ពេលបញ្ឈប់ គេក៏រហ័សដកចេញទុកឱ្យអ្នកម្ខាងទៀត អន្ទះអន្ទែនខំប្រឹងប្រែងដកដង្ហើមសម្រួលផ្លូវដង្ហើម ក្នុងខ្លួនយ៉ាងលំបាកលំបិន។
       «ខិខិ!!» ថេយ៉ុង ក្អកឃុងៗមុននឹងព្យាយាមលើកខ្នងដៃជូតទឹកមាត់ រួចក្រោកឈរបែរខ្នងលើកដៃម្ខាងទប់ទៅនឹងជញ្ជាំង។
       ជុងហ្គុក បង្ហាញស្នាមញញិមដើរខិតចូលទៅចាប់ត្រគាកមូលណែនក្លំឡើងបន្តិច រួចយកចុងភាពរឹងមាំទៅអង្អែលឈ្លីលើភាពទន់ជ្រាយបញ្ជាសំណើមស្នេហាឱ្យខ្ជាក់ចេញមកបន្តិចមុននឹងរុញភាពរឹងមាំចូលទៅហើយចាប់ផ្តើមបុកចលនាសម្រុកចូលទៅញាប់ស្អេក ទាំងថើបក្រេបលើស្មាតូចពីក្រោយ ដោយដៃទាំងគូក៏បានឱបរឹតចង្កេះតូចអង្ក្រង រីឯចង្កេះក៏ខិតកៀកចូលទៅផ្អឹបនឹងត្រគាករីកសាយ រុញវាចូលទៅឱ្យជ្រៅទៅៗ ស្រូបយកភាពស្រណុកសុខស្រួលទាល់តែសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរបន្លឺទ្រហឹងអឺងអាប់ពេញទាំងបន្ទប់ទឹក។
       «អា៎សៗលោកខ្លាំងៗជាងនេះបន្តិចទៀតបានទេ!» ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមយំអង្វរករ ព្រោះតែវាធ្វើឱ្យគេសុខស្រួលដល់ថ្នាក់គ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ និងងាកមកចាប់ផែនមុខសង្ហាអង្អែលថ្នមៗ រួចបង្ហើបបបូរមាត់សិចស៊ីបញ្ចេញអណ្តាតក្រហមរងាលលិឍជញ្ជក់យ៉ាងក្នក់ក្នាញ់ប្រទាក់គ្នាទៅជាមួយនឹងអណ្តាតសើមក្តៅគគុករបស់ ជុងហ្គុក ហើយញញិមស្រើបស្រាលបើកភ្លើងខៀវឱ្យរាងក្រាស់ថើបផ្គាប់ផ្គន់ត្រដុសអង្អែលថ្ពាល់ពុំប្រកែកតវ៉ា រួចក៏បន្តខ្ញាំសាច់កញ្ចឹងកក្រាស់ខ្វាចឱ្យដាច់សាច់ចេញឈាមរឹមៗមកបន្ថែមទៀត។
      ផាច់!! ផាច់!!
      «ហិហិ ឈឺណាស់កុំវាយ!» កំលោះតូចសើចកក្អឹក ខណៈដៃដ៏ក្រាស់ទះផាច់លើកំប៉េះគូទខ្លួនដោយសារតែចិត្តក្នាញ់រកថាមិនត្រូវ។
      «ទៅចេះធ្វើចរិតបែបហ្នឹងមកពីណាហ្អាស?» ជុងហ្គុក ទះផង ច្របាច់ផង ថើបញក់ញីថ្ពាល់ ថេយ៉ុង សើចឱ្យកក្អឹកឡើងព្រោះរសើបខ្លាំងពេក។
       «ចេះមកពីលោកបង្រៀនខ្ញុំហ្នឹង!» ថេយ៉ុង លានអណ្តាតឌឺដាក់ ជុងហ្គុក មុននឹងសើចរលាក់ក្បាលពោះ កាលបើត្រូវរាងក្រាស់ប្រើកម្លាំងបុកសម្រុកបុកពីខាងក្រោយ សើចផង ថ្ងូរផង គួរឱ្យអាណិតណាស់។  
       ម៉ោង ៣ ទាបភ្លឺ..
       «ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ខ្ញុំងងុយគេងណាស់!» ថេយ៉ុង ដាច់ចិត្តអង្វរហើយក៏សុំលើកទង់ចុះចាញ់ដែរ បើនៅបន្តទៀត គេច្បាស់ជាសល់ត្រឹមតែដង្ហើមចង្រិតទៀតជាក់ជាមិនខានឡើយ។
       ជុងហ្គុក យល់ព្រមបញ្ឈប់ បន្ទាប់ពីងូតទឹកសម្អាតខ្លួនរួច នាយក៏ចាប់ទាញកន្សែងមកឆ្នុកនឹងចង្កេះក្រឡេកទៅមើលឃើញកូនគេងលក់ មុននឹងសន្សឹមដើរទៅចាប់បីកូនឡើងហើយឱនទៅថើបលើថ្ពាល់ទន់ល្មើយ រួចបីគេដើរចេញទៅរកបន្ទប់ម្តាយរបស់ខ្លួន។
       បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់តួនាទីរួច ថេយ៉ុង គេងទាំងមិងមាំងរកមើលមិនឃើញកូនប្រុសស្របនឹងពេលដែល ជុងហ្គុក ក៏ចូលមកដល់ល្មម។
       «ឯណាកូន?» កំលោះតូចបើកភ្នែកសស្គូសធ្វើជាសួរ។
       «យកទៅដាក់បន្ទប់ម៉ាក់ហើយ យើងជាអ្នកគេងនៅទីនេះវិញម្តង!»
       នាយញញិមដើរចូលទៅដាក់ខ្លួនដេកដោយលូកដៃចូលទៅឱបចង្កេះតូចពីខាងក្រោយ ហើយផ្អឹបផែនមុខជាប់ទៅនឹងកញ្ចឹងក ថេយ៉ុង យ៉ាងស្និទ្ធស្នាល។
       «ចុះប្រពន្ធលោក?»
       «មិនចាំបាច់ខ្វល់ទេ!» សម្តីរបស់គេធ្វើឱ្យដើមទ្រូង ថេយ៉ុង ប្រែជាកក់ក្តៅរួចក៏ព្យាយាមបិទភ្នែកដេកទាំងអារម្មណ៍ល្អជាមួយផងដែរ។
      
       ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
       ម៉ោង ៩:00 នាទី..  
       «ស្លាប់ហើយ..បាយទឹកកូនខ្ញុំមិនដឹងនៅឯណាទេ!» ថេយ៉ុង ងើបទាំងពពីមពពើមសក់ក្បាលរញេរញៃដូចជាសំបុកមាន់ កាលបើដឹងថាខ្លួនគេងជ្រុលហួសម៉ោងបាយទឹកកូនប្រុសតូច គ្មានអ្នកណាមកហៅ មកដាស់គេទៀត គិតរួចខ្លាចចិត្ត រអៀសចិត្តជាមួយនឹងអ្នកផ្ទះរបស់គេណាស់។
       «ភ្ញាក់ហើយអ្ហេស?» ជុងហ្គុក បើកទ្វារដើរចូលមកឈរឱបដៃសម្លឹងមើលមុខស្មឿគកំលោះតូច។
       «លោកភ្ញាក់ហើយ ហេតុអីមិនដាស់ខ្ញុំផង ខ្ញុំគេងខកម៉ោងបែបនេះមិនល្អទេណា!» ថេយ៉ុង ធ្វើជានិយាយបន្លំលួចបន្ទោសគេទាំងចិត្តមិនសូវស្រណុកសោះមកទល់នឹងពេលនេះគេនៅតែគិតច្រើនទៀត។
       «បារម្ភពីកូនហ្អេរ? គេញាំអីឆ្អែតហើយ កំពុងតែរត់លេង នៅឯខាងក្រោមឯណោះ ឃើញគេងលក់ស្រួលពេកខ្ជិលដាស់ហ្នឹងណា!» ជុងហ្គុក ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះរួចលូកដៃចូលទៅចាប់ទាញចង្កេះរាងតូចមកឱបជាប់នឹងដើមទ្រូង។
       ក្រាក!!
       «ចាងហ្វា!!» ថេយ៉ុង ភ្ញាក់បន្តិច កាលបើឃើញកូនតូចរត់ស្ទុះឡើងមកខាងលើគ្រែរួចឈោងដៃចាប់ឱបក្រសោប.ក ថេយ៉ុង យ៉ាងណែន។
       «ថ្ងៃនេះបង ថេយ៍ គេងលក់យូរណាស់ អូនចាងហ្វា ញាំម្ហូបស្នាដៃលោកយាយធ្វើអត់សូវត្រូវចិត្តទេ!» ក្មេងតូចនិយាយត្អូញត្អែរទាំងកែវភ្នែករលីងរលោង។
       «ហ្អឹម..បងសូមទោសណាដែលគេងខកមិនបានចុះទៅចម្អិនអាហារឱ្យអូន ចាងហ្វា បានញាំ!» គេនិយាយទាំងញញិមមុខស្រស់ប៉ប្រិមនិងចាប់ថើបថ្ពាល់ក្មេងល្អិតមួយខ្សឺតធំ។
       «ហើយចុះ ដេតឌី នៅក្នុងហ្នឹងធ្វើអីដែរ?» ចាងហ្វា បង្វែរសំណួរក្រឡេកទៅសម្លឹងមើលមុខ ជុងហ្គុក ខាងក្រោយខ្នង ថេយ៉ុង។
       «ដេតឌីក៏មកអង្គុយលេងជាធម្មតា!» ជុងហ្គុក ឆ្លើយហើយញ៉ាក់ចិញ្ចើមតបទៅនឹងប្រយោគសំណួរកូនប្រុស។
       «មកអង្គុយលេងអី ដេតឌី ឱបចង្កេះបងថេយ៍នៀក!»
       «បើដេតឌីឱបយ៉ាងម៉េច?» នាយធ្វើជាផ្ទួនសំណួររួចញញិមលើបបូរមាត់សង្ហាតិចៗ។
       «លួចស្រលាញ់កូនគេហើយមែន បានចេះតែឱបថើបៗបង ថេយ៍រហូត? ឆ្លើយមើល៍ ដេតឌី?»
       «ហើយសួរធ្វើអី?ក្មេងសោះ!»
       «ចុះក្មេងហ្នឹងអត់ខួរក្បាល ចេះគិត ចេះដឹង មែន?» ក្មេងល្អិតតូចនិយាយទាំងធ្វើភ្នែកសស្គូសសម្លក់មុខឪពុកថ្មែ រួចបែរទៅចាប់ក្រសោបថ្ពាល់ ថេយ៉ុង ច្បិចថ្នមៗហើយសើចញិមៗ។
       «បងថេយ៍ស្អាតណាស់ ហើយក្មេងទៀត បងថេយ៍កុំទៅស្រលាញ់ ដេតឌី ណា ដេតឌី មុខឡើងចាស់!»
       «ហិហិ ចុះក្រែងពីមុនចង់ឱ្យបងស្រលាញ់ដេតដឌីអ្ហេស?» ថេយ៉ុង បង្ហើបបបូរមាត់សើចទាល់តែជ្រួញកន្ទុយភ្នែក។
       «ពីមុនមែន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះអត់ទេ ពីព្រោះដេតឌីស្តីថាឱ្យ ចាងហ្វា!»
       «មុខយើងនេះសមតែគេស្តីបន្ទោសឱ្យហ្នឹង ទាំងក្បាលខូច ចរិតខិល ចិញ្ចឹមមកអស់តែអង្ករអត់ប្រយោជន៍!» ជុងហ្គុក និយាយព្រមនឹងលូកដៃចូលទៅចាប់ទាញកូនប្រុសមកដាក់ឱ្យអង្គុយខាងលើភ្លៅ មុននឹងចាប់ច្របាច់ថ្ពាល់ប៉ោងៗហើយសើចចំអន់ចិត្តកូន។
       «មុខដូចកណ្តុរ សក់ក្បាលដូចស្ពៃក្រញាញ់ មាត់ស្រួចដូចគូទម្ជុល ចរិតកាចដូចកូនឆ្កែ ធ្មេញក៏ដង្កូវស៊ីហើយកន្តឿទៀត!»
       «បើកូនកណ្តុរ ឪកណ្តុរដែរហ្នឹង ច្រមុះក៏ធំ ភ្នែកធំៗ មាត់ស្ពេះៗ ចរិតអាក្រក់ ចរិតចូលចិត្តនិយាយរករឿងឈ្លោះជាមួយនិងគេ លួចស្រលាញ់គេ សុខចិត្តលាក់ ហើយពូកែនិយាយកុហក!»
       «អូហ៍..សម្តីបានណាស់តើសឥឡូវនេះ ឆ្អឹងធំហើយហ្ន៎?»
       «សម្តីបានអ៊ីចឹង មកពីដេតឌីជាអ្នកបង្រៀនកូន!» ចាងហ្វា លើកដៃខ្ទប់មុខ កាលបើឃើញថា ជុងហ្គុក បួញមាត់ស្រួចបម្រុងនឹងឱនឈ្ងោកមុខចុះមកថើបមុខរបស់ខ្លួន។
       ថេយ៉ុង បែរជាសើចទាល់តែស្ងួតជើងធ្មេញ ស្តាប់ឮឪពុកកូនឈ្លោះគ្នាធ្វើឱ្យគេអស់សំណើចរឹងពោះរកថាមិនត្រូវឡើយ។
       «ពើមហ្អាស!!»
       «ខ្ពើមអ្ហេស? ដកដៃចេញចាប់បឺតមាត់ឱ្យរៀងចាលម្តង!»
       «កុំថើបកូន ចេញៗ!!» ចាងហ្វា ស្រែកចេចចាច ខណៈ ជុងហ្គុក ក៏ចាប់ដកដៃចេញបានមុននឹងឱនទៅថើបបបូរមាត់ស្រួចៗ រូបបេះដូងខ្សឺតៗនិង ថើបថ្ពាល់ ថើបថ្ងាស់ ថើបចង្កា ថើបច្រមុះ យ៉ាងគ្រឺតក្នាញ់យកតែមែនទេន។
       «ហ៊ឹកៗ ដេតឌី!!!» អាល្អិតស្រែកទាំងអារម្មណ៍ខឹង និងលើកដៃជូតមាត់ដោយទឹកមុខក្រហមងាំង។
       «ដេតឌីថើបមិនបានមែនទេ?» ជុងហ្គុក យកចុងម្រាមដៃចុចលើចុងច្រមុះកូន មុននឹងឱនទៅថើបលើថ្ពាល់កូនសារជាថ្មីម្តងទៀត។
       «ដេតឌី ចាងហ្វា ឆ្ងល់ហា!!»
       «ឆ្ងល់រឿងអី ពូកែតែខាងឆ្ងល់កូនឯងនេះ!»
       «យប់មិញកូនគេងជាមួយបងថេយ៍ ហេតុអីព្រឹកឡើង កូនមកនៅក្នុងបន្ទប់លោកយាយវិញ?» ចាងហ្វា ចាប់ស្មា ជុងហ្គុក មកកាន់ជាប់រួចក្រោកងើបអង្គុយក្រេះហើយសម្លឹងមើលមុខឪពុកធ្វើភ្នែកឡិងឡង់ៗ។
       «មកពីកូនគេងស្រម៉ុកខ្លាំងពេក គេង..គេងឮសំឡេងរំខានពេកហ្នឹងណា!» អ្នកដែលឆ្លើយ បែរជាឆ្លើយបង្វែរដាន ឯណាទៅឆ្កុយ។
       «កុហកក្មេងបាប កុំកុហកកូន កូនភ្ញាក់ពាក់កណ្តាលយប់ ឃើញ ដេតឌីជាមួយបងថេយ៍ធ្វើអីរវើកៗក្នុងបន្ទប់ទឹក?»
       «ចាប់កន្លាត..ចាប់កន្លាតហ្នឹងណាកូន!»
       «ចាប់កន្លាត ម៉េចបានអត់ខោអាវ?»
       «គួរឆ្លើយយ៉ាងម៉េចទៀតទេអញហ៊ើយ!» ជុងហ្គុក លើកដៃជជុះសក់ក្បាលមុននឹងចង់បោះអាល្អិតទៅលើគ្រែដើរចេញទៅបាត់ស្រមោលឈឹងមិនខ្ចីឆ្លើយនិងសំណួរកូនប្រុសសោះ។
       «បងថេយ៍ឆ្លើយនិងអូនមើល៍?»
       «ក៏ដូចជាដេតឌីបាននិយាយ!»
       «ចុះហេតុអី្វទើបបានជាគ្មានខោអាវ?»
       «ងូតទឹកជាមួយនិងគ្នាហ្នឹងណា!»
       «អ៊ីចឹង ដេតឌី មានធ្វើអី្វបងអត់?»
       «ទេ!»
       «តែ ចាងហ្វា ឃើញ ដេតឌី ទះគូទបង ថេយ៍!»
       «បើចឹងក៏ជួយលាក់រឿងនេះឱ្យជិតណា ចាងហ្វា?»
       «ចាងហ្វា ដឹងច្បាស់ណាស់ ចាងហ្វា និងរក្សាទុករឿងនេះជាការសម្ងាត់ហិហិ!!»
       «ហិហិ!!»