All the Young Dudes 1-4

Pierwszy Rok: Huncwoci

Środa, 15 września 1971

Następnego dnia James i Syriusz ledwo hamowali swoje podekscytowanie. Kiedy reszta Gryfonów jeszcze spała, oni już popędzali swoich dwóch współlokatorów do szybszego wstania i udania się na śniadanie. Byli pierwszymi uczniami, którzy pojawili się w Wielkiej Sali, jeśli nie liczyć kilku Krukonów, siedzących nad książkami powtórzeniowymi do OWTM-ów i popijających czarną kawę z ogromnych kubków.

– Idealnie – Syriusz uśmiechnął się na widok pustych ław. – Miejsca w pierwszym rzędzie!

– Założę się, że nikt nie pojawi się przez następnych kilka godzin – jęknął Peter, na wpół śpiący, opierając podbródek na łokciu.

– Och, rozchmurz się – James nalał im po kubku herbaty. – Nie chcesz zobaczyć owoców naszej pracy?

– Nie o szóstej rano – odparł Peter, siorbiąc swoją herbatę. Syriusz skrzywił się, słysząc ten odgłos i posunął Peter'owi talerz.

– Jedz tosta i nie marudź.

Remus też wziął kromkę i podzielił ją na cztery części. Położył marmoladę na jednej z nich, dżem na drugiej, masło na kolejnej, a na ostatniej krem cytrynowy. Zignorował Syriusza, który przyglądał mu się z rozbawieniem. Remus nigdy wcześniej nie miał tyle wyboru w jedzeniu i był zdeterminowany, aby w pełni wykorzystać każdy posiłek.

Na szczęście nie musieli czekać zbyt długo, zanim inni uczniowie zaczęli schodzić się na śniadanie. Pierwsi Ślizgoni pojawili się, kiedy Remus kończył swojego tosta. Trzech chłopców i dwie dziewczyny z trzeciego roku. Podeszli do stołu, nie zdając sobie sprawy z tego, że czterech Gryfonów bacznie ich obserwuje. Przez kilka pierwszych chwil nic się nie stało. Syriusz westchnął z rozczarowaniem. Ale wtedy najwyższy z chłopców zaczął kręcić się na swoim miejscu, pocierając ramię. Drugi wyglądał, jakby szukał czegoś w kieszeni, ale z miejsca, w którym siedział Remus, widać było, że wściekle drapie się no nodze. Trzeci używał różdżki, aby drapać się nią za uchem.

– To działa! – szepnął James, tracąc oddech z emocji.

Nawet Peter wyglądał teraz pogodnie. Im więcej Ślizgonów przychodziło, tym bardziej ich problem stawał się widoczny i komiczny.

O siódmej rano stół Slytherinu pełny był wiercących i drapiących się chłopców oraz wyglądających na przerażone dziewcząt.

Amycus Carrow, przysadzisty szóstoklasista, w końcu zdarł z siebie szatę, szkolny sweter, a nawet krawat, aby podrapać się po, jak zauważył Remus, już czerwonej klatce piersiowej. Prawie zaczynał im współczuć.

A później wszedł Snape. Nieważne, czy była to karma, czy łut szczęścia, ale wyglądało na to, że Severus reaguje na nasiona dzikiej róży wyjątkowo źle. Szedł z pochyloną głową, jego włosy upadały mu na twarz, ale jego nos pozostawał widoczny – ogromny i czerwony.

– Merlinie! – parsknął Syriusz, śmiejąc się głośno i trzymając za brzuch. – Nie mówcie, że dostał w twarz!

– Ej, Smarkerus! – krzyknął nagle James, aby zwrócić uwagę chłopaka.

Snape odwrócił się, rozglądając, a jego włosy opadły mu na boki. Lewa strona jego twarzy pokryta była czerwoną wysypką, która schodziła na jego szyję i ciągnęła się aż do kołnierza jego mundurka. Jego lewe oko również było czerwone, a powieka podrażniona i spuchnięta.

– Dobrze wyglądasz! – zapiał Syriusz.

Cała czwórka wybuchnęła śmiechem, gdy Snape wybiegł z sali. Kiedy śniadanie się skończyło, cała szkoła huczała od plotek na temat tego, co dokładnie przytrafiło się ślizgońskim chłopcom. James i Syriusz wyglądali, jakby Święta Bożego Narodzenia nadeszły właśnie tego dnia. Nawet Peter trochę się rozchmurzył, przypominając wszystkim, że to on stał na czatach, umożliwiając wykonanie całej akcji.