Mafia Society #1: Chained to the Ruthless Mafia Boss

CHAPTER 3

Chapter 3: Way to escaped hell

I WOKE UP not because of the noises but with hunger I felt. Wala sa sariling napahawak ako sa t'yan at unti-unting umalis sa hinihigaan.

Kahit papaano ay nakikita ko naman ang paligid because of the lamp shade on the top of a bedroom table.

Agad kong tinungo ang malaking glass wall na tanging manipis na kurtina ang nakatakip. Bumungad ang mga taong nakaitim na armadong nakabantay sa bawat sulok ng mansyon. Para silang mga chess pieces na may kaniya-kaniyang mga gawain para protektahan ang taong nasa loob ng mansyon.

Ha! I'm not really dreaming. All of it was true. Nasa lungga ako ng mga kriminal!

Napaismid ako sa isiping iyon at muling nanumbalik ang mukha ng taong nagbenta sa akin sa isang mafia boss.

I'm sure that she was happily spending those money she got. Pinakialaman niya pa talaga ang perang nasa k'warto ni daddy.

I swear, hinding-hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niyang ito kahit sa kahuli-hulihang hininga ko sa kamay ng mga taong ito.

I balled my fist trying to contain my anger. Again, I stared at the whole room as if it will lessen the emotions I have. I've search for the switch button for the lights and I successfully found one.

Nang magtagumoay akong i-on ang ilaw ay binati ako ng magandang paintings sa paligid. The room was huge, that was all I can say.

Malinis tingnan dahil sa puting kulay niyon at maayos na pagplano kung saan ilalagay ang mga kagamitan, it was well arranged that was good for the eyes.

Kumalam ulit ang sikmura ko kaya pipihitin ko na sana ang door knob ngunit nahagip ng mata ko ang isang tray na puno ng pagkain sa bedside table.

I didn't give any thought to ate that food. If ever na may lason, e 'di magre-reunion na kami ng pamilya ko.

I brushed that thought out. I'm just kidding 'no!

I can't die right now, not fucking here. Sisingilin ko pa ang impaktita kong tiyahin sa ginawa niyang ito. Maghintay lang talaga siya!

Muling nagreklamo ang tyan ko kaya agad akong napahawak do'n sabay tingin sa pagkain. Napalunok ako dahil mukhang masarap iyon.

Paano kung may lason? Pero gutom na gutom na talaga ako!

At the end, I have no choice but to eat that food. Matapos kong kainin lahat ng iyon ay naghintay ako ng ilang minuto at pinakiramdaman ang sarili.

I don't felt something weird in my body. My breathing was in a normal pace same goes wiht my heart rate. I don't fept any numbness either.

I guess, the food was safe.

Tumayo na ako at naisipan kong lumabas ng k'warto. Nagulat pa ako at hindi man lang nila ako ni-lock dito.

Anong akala nila sa 'kin? Isang bata na hindi marunong tumakas? Are they underestimating my capability? Fuck them all!

I will took this chance to find ways from escaping this hell.

Pagkalabas na pagkalabas ko ay halos malula ako sa nakikita. Mapakaliwa man o kanan ay sunod-sunod ang mga pintuan at parang wala ng katapusan.

I can't imagine living this kind of place! Sobrang laki at lawak ng mga pasilyo at sobrang taas ng ceiling.

Hindi man lang yata nangalahati ang bahay namin kumpara rito.

I started to walked in a careful manner trying not to make any sound. Sa nakabibinging katahimikan pa lamang ay kahit isang ingay lang ay rinig na rinig sa buong paligid. Baka sakaling mahuli pa ako ng wala sa oras.