មនុស្សពិសេសក្នុងបេះដូងបង (ចប់)

Ep27: បងធ្វេីក៏ព្រោះតែបងស្រលាញ់អូន

ពេលថ្ងៃត្រង់បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ចាប់ផ្ដេីមនាំគ្នាសម្រាកទៅទទួលទានអាហារពេលថ្ងៃមុននិងចូលមកធ្វេីការបន្តទៀត រាងតូចចុះដេីរតម្រង់មកកាន់តុធ្វេីការរបស់យ៉ុនហ្គីប៉ុន្តែមិនឃេីញវត្តមានគេនោះទេ។ រាងតូចចូលទៅសួរបុគ្គលិកក្បែរៗនោះ
« បងស្រី មានដឹងឬអត់ថា បងប្រុសយ៉ុនហ្គីគាត់ទៅណាបានជាមិនឃេីញគាត់» ថេយ៍សួរទៅកាន់បុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះដែលរៀបនុងចេញដំណេីរទៅញាំបាយនៅក្រៅក្បែរក្រុមហ៊ុននេះ។
« យ៉ុនហ្គីគេបានដាក់ពាក្យឈប់សម្រាកព្រោះតែគេទៅដេីរលេងរំហែលកាយមួយរយៈណា លោកប្រុស» បុគ្គលិកស្រី និយាយប្រាប់ថេយ៍ដោយគោរព
« បងស្រីហៅខ្ញុំ លោកប្រុស! នរណាឲ្យហៅបែបនេះនោះស្លាប់ខ្ញុំមិនខានទេ» ថេយ៍ ធ្វេីមុខរៀងរអៀសចិត្តព្រោះសុខៗគេមកហៅលោកប្រុសបែបនេះដូចជាគេទ្បេីងឋានៈ ខ្ពង់ខ្ពស់។
« គឺលោកនាយកឲ្យហៅបែបនេះ ចា៎លោកប្រុស» បុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះញញឹមដាក់ទៅកាន់ថេយ៍
« អួយ! ស្លាប់មិនខានទេ អរគុណហេីយបងស្រី» ថេយ៍ បញ្ចេញកាយវិការមិនសុខចិត្តនៅចំពោះមុខបុគ្គលិកស្រីម្នាក់នោះ
« ចា៎លោកប្រុស ខ្ញុំសូមទៅញាំបាយហេីយ» បុគ្គលិកស្រីនោះបានដេីរចេញពីថេយ៍ទៅខាងក្រៅ ទុកឲ្យថេយ៍ដែលខឹងរាងក្រាស់ កេីតទុកមិនសុខចិត្តដែលសុខៗឲ្យបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនហៅខ្លួនបែបនេះ។
« ចាំមេីលដឹងគ្នាមិនខានទេ អាកញ្ចាស់ជុង» ថេយ៍ ក្ដោបដៃខឹងរាងក្រាស់ពីចម្ងាយមុននិងដេីរចេញទៅក្រៅជួបនិងបុគ្គលិកដទៃបែរជាដេីរអោនក្បាលដាក់គេធ្វេីដូចជាគេមនុស្សមានអំណាចមកពីណាអញ្ចឹង បែបនេះធ្វេីឲ្យរាងតូចកេីតចិត្តមិនស្រួល សុខៗក៏គេមកគោរពខ្លួនគ្រប់គ្នា ព្រោះរាល់ដងដេីរទៅណាមកណា គេដេីរស្មេីខ្លួនឥទ្បូវគេគោរពគ្រប់គ្នា ទេីបថេយ៍រាងរអៀសចិត្ត។
« យកប្ដីអ្នកធំ អញ្ចឹងមែន!» រាងតូចក្រវីក្បាលមុននិងដេីរទៅចូលហាងអាហារខាងមុខក្រុមហ៊ុនចន។
+skip

« ហ្ហេីស.! ជិតរៀបការនឹងគ្នាផងឬ! មានរឿងល្ខោនមេីលជាក់ជាមិនខានទេ ពួកឯងនិងមិនអាចជួបគ្នាបានទ្បេីយ អាចង្រៃយ៍ថេយ៍ស្អីគេនោះឯងមិនអាចយកប្រៀបជាងយេីងបាននោះទេ របស់ដែលយេីងមិនបាន ឯងក៏មិនបានដូចគ្នា» ប្រេនណា កាន់ទូរស័ព្ទដែលគេផុសពីថ្ងៃរៀបការរបស់ថេយ៍និងជុងហ្គុកនៅអាទិត្យក្រោយនេះ នាងញញឹមបិទមាត់មិនជិតពេលដែលនឹកឃេីញគំនិតដ៏អាក្រក់របស់នាងផុសទ្បេីងពេញខួរក្បាល។
« អាទ្បូ..! ឯងទំនេរដែលទេ យេីងមានការងារឲ្យឯងធ្វេីមួយ ហេីយការងារនេះលុយក៏បានច្រេីនដូចគ្នា» ប្រេនណានិយាយទូរស័ព្ទទៅបុរសម្នាក់ដែលនាងធ្លាប់ស្គាល់គ្នា តែបុរសម្នាក់នោះគឺនៅប្រទេសជាមួយនាងតែមិចក៏នាងអាចទាក់ទងទៅកាន់គេហេីយបានលឿនយ៉ាងនេះ តេីបុរសនោះជានរណាគេ?
« ការងារអ្វីទៅ! នាងប្រាប់យេីងមុនមក» ខ្សែរសំទ្បេងចេញពីទូរស័ព្ទរបស់ប្រេនណា ដែលរហ័នចង់ដឹងពីការងារមួយនោះដែលនាងប្រេនណាចង់ឲ្យគេធ្វេី។
« ឯងនៅកូរ៉េស្រាប់តេីត្រូវទេ! ចាំណាត់ជួបគ្នាទៅចុះ យេីងនិងប្រាប់ឯង» ប្រេនណា ឆ្លេីយតបទៅកាន់បុរសនោះទាំងស្នាមញញឹមកំណាចហាក់ដូចជាមានល្បិចកលច្រេីន។ ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទទាំងសងខាងត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ដោយប្រេនណាជាអ្នកបិទ នាងញញឹមសមចិត្តពេលដែលល្បិចដែលនាងធ្វេីមិនត្រូវប្រេីកម្លាំងកាយច្រេីននោះទេ ហេីយវានាយស្រួលថែមទៀតផង។
+skip
« លោក..!ខ្ញុំឃ្លានទឹក យកទឹកឲ្យខ្ញុំផឹកបន្តិចមក » ជីមីន ស្រែកហៅបុរសរបាំងមុខនោះពីក្នុងបន្ទប់ងងឹតដែលខ្លួនជាប់ចំណងធ្វេីអ្វីមិនកេីត ក្រែងបុរសរបាំងមុខនោះនៅក្បែរយកមកឲ្យខ្លួន តែក៏ដូចចិត្តពិតមែន បុរសម្នាក់នោះដេីរកាន់ទឹកមួយកែវដេីរចូលយកមកបញ្ចុកជីមីនបន្ទាប់ពីជីមីនផឹកទឹកនោះហេីយបុរសរបាំងមុខនោះបានដេីរចេញទៅខាងក្រៅវិញ ជីមីនចាប់ផ្ដេីមធ្វេីទឹកមុខឆ្ងល់
« ចាប់យេីងមកធ្វេីស្អី គង់តែចាប់មក បម្រេីយេីងដដែល» ជីមីន និយាយទាំងសំទ្បេងខ្លាំងៗដាក់ទៅបុរសម្នាក់នោះដោយមិនក្រែងចិត្តខ្លាចបន្តិចសោះ ប៉ុន្តែបុរសម្នាក់នោះមិនធ្វេីអ្វីដាក់រាងតូចវិញនោះទេ នៅក្រៅបន្ទប់លឺតែសំទ្បេងចិតបន្លែ លឺសំទ្បេងចានឆ្នាំងដូចទៅនិងគេកំពុងតែធ្វេីម្ហូប សុខៗបុរសម្នាក់នោះក៏លេីស៊ុបមួយចានមកឲ្យជីមីន ដែលដេកមេីលមកកាន់គេដោយក្រខ្សែភ្នែកទ្បឺៗដូចក្មេងអាយុ ពីរ បីឆ្នាំដោយមិនយល់ពីអ្វីសោះ។
« លោកស្រាយចំណងខ្ញុំចេញទៅ កុំឲ្យពិបាកលោកបញ្ចុកខ្ញុំ ហេីយលោកឲ្យខ្ញុំដេកសុីបែបនេះ ខ្ញុំពិបាកលេបណាស់ សុំអង្វរលោកស្រាយចំណងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំសន្យាថាអត់រត់ទេ និយាយមែន ហេីយនិយាយចេញពីចិត្តថែមទៀត» ជីមីន ពេបមាត់ដាក់ទៅកាន់បុរសនោះដែលពាក្យរបាំងមុខមេីលមកកាន់គេឃេីញតែភ្នែកមួយគូរប៉ុណ្ណោះ។ ការសុំអង្វររបស់ជីមីនពិតជាដូចក្ដីប្រាថ្នាគេពិតមែន បុរសរបាំងមុខនោះចូលទៅដោះចំណងចេញពីជេីងរាងតូចឲ្យមានសេរីភាព។ បន្ទាប់មកយក សោរមកចាក់ច្រវ៉ាកចេញពីដៃទាំងសងខាងរាងតូចឲ្យមានឥស្សរភាពវិញដូចគ្នា។ ពេលនេះជីមីនគឺបានរួចខ្លួនពីចំណងអស់និងហេីយ។
« សុីអីឆ្អែតហេីយចាំលួចរត់ចេញក៏មិនអីដែល កុំឲ្យស្ដាយ មេីលចុះស៊ុបដែលអាចង្រៃយ៍នេះធ្វេីក៏ទំនេីងម្យ៉ាងដែលតេី» ជីមីន និយាយក្នុងចិត្តគិតដែលពីផ្លូវរត់ចេញប៉ុន្តែគេត្រូវឲ្យពោះរបស់គេមានអាហារចូលខ្លួនសិនទេីបគេរកវិធីរត់ចេញតាមក្រោយ។ រាងតូចលេីកស៊ុបនោះយកមកញាំតាមសម្រួលដោយមានបុរសរបាំងមុខនោះអង្គុយចាំមេីលគេជាប់
ជីមីនញាំបណ្ដេីរញញឹមបណ្ដេីរ ធ្វេីឲ្យចិត្តបុរសនោះស្មេីតែទ្រាំមិនបានទៅហេីយតែគេមិនហ៊ានលុកលាន់នោះទេ នៅតែសង្កេតមេីលរាងតូចមិនដាច់ពីភ្នែក។ បន្ទាប់ពីរាងតូចញាំចប់អស់ហេីយ បុរសម្នាក់នោះរកនិងចាប់ជីមីនដាក់ច្រវ៉ាក់វិញ ប៉ុន្តែរាងតូចរេីចេញរត់ចេញទៅតាមមាត់ទ្វារ បុរសម្នាក់នោះក៏រត់តាមពីក្រោមយ៉ាងរហ័ស។
« ងាប់វាយកយេីងមកលាក់កន្លែងណានិងមិនស្គាល់ទេ ផ្លូវរញ៉េរញ៉ៃណាស់» ដោយសារតែរាងតូចបានរត់ចេញមកខាងក្រៅបានប៉ុន្តែនេះមិនមែននៅទីក្រុងសេអ៊ូលនោះទេ ប្រហែលជាទីកន្លែងផ្សេង
« ឈប់ភ្លាម ផាក ជីមីន» សំទ្បេងរបស់បុរសរបាំងមុខនោះក៏ស្រែកបន្លឺទៅកាន់រាងតូចធ្វេីឲ្យជីមីន ឈប់គាំងមិនរត់ទៅមុខបន្តព្រោះសំទ្បេងនេះគេចាំបានថា វាគឺជាសិស្សច្បងយ៉ុនហ្គីច្បាស់ណាស់ ជីមីន ងាកមកក្រោយសម្លឹងទៅកាន់បុរសនោះដែលរត់មកកាន់គេដូចគ្នា
« ឯងកុំរត់បន្តទៀតល្អជាង ព្រោះទ្វារយេីងចាក់សោរអស់ហេីយ» យ៉ុនហ្គីដោះរបាំងមុខចេញពីក្បាលរបស់គេ មកញញឹមឌឺទៅកាន់ជីមីន ដែលញ័រមាត់ហាក់ដូចជាខឹងនិងយ៉ុនហ្គីជាខ្លាំង
«ផ្លាច់...!» ស្នូរសំទ្បេងទះកំភ្លៀងជីមីនទៅកាន់យ៉ុនហ្គីមួយកម្លាំង
« ហេតុអ្វីសិស្សច្បងធ្វេីដាក់ខ្ញុំបែបនេះ សិស្សច្បងគិតថាល្អមែនទេ ហាក៎ ហេតុអ្វី» ជីមីន ស្រែកកំហក់ទៅកាន់យ៉ុនហ្គីដោយមិនខ្លាចរអាព្រោះតែមនុស្សដែលគេនឹកថាល្អគិតថាសុភាពបែបទៅជាមនុស្សឃោឃៅបំផុតមកលេីខ្លួនគេទៅវិញ
« បងធ្វេីក៏ព្រោះតែបងស្រលាញ់អូន» យ៉ុនហ្គី មិនបានខឹងចិត្តដែលជីមីនទះកំភ្លៀងខ្លួនទ្បេីយមានតែញញឹមសមចិត្តពេលដែលរាងតូចទះកំភ្លៀងបែបនេះ
« ស្រលាញ់ហ៎ នេះមែនទេដែលគេហៅថាក្ដីស្រលាញ់នោះ សិស្សច្បងដែលឃេីញពីក្ដីស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លះទេកាលពីមុន អត់ទេមែនទេ គឺសិស្សច្បងមិនដែលឃេីញពីទំហំក្ដីស្រលាញ់ខ្ញុំនោះទេ ហេីយនេះមែនទេដែលសិស្សច្បងស្រលាញ់ខ្ញុំនោះ ស្រលាញ់បែបចងជាប់និងចំណងលេីពូកនោះមែនទេ នេះមែនទេដែលហៅថាក្ដីស្រលាញ់នោះ» ជីមីន ស្រែកទៅកាន់យ៉ុនហ្គីនៅអារម្មណ៍ដែលគេខឹង ទាំងលេីករឿងពីអតីតកាលមកនិយាយវារឹតតែធ្វេីឲ្យគេឈឺចាប់មិនស្មេីនោះទេ។
« ក្ដីស្រលាញ់មិនចាំបាច់ធ្វេីល្អបានគេហៅថា ក្ដីស្រលាញ់នោះទេ » យ៉ុនហ្គី និយាយតែប៉ុណ្ណឹងក៏ចូលទៅចាប់បីជីមីន ដាក់លេីស្មារដេីរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះវិញ
« លែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅជាមួយមនសុ្សឃោឃៅដូចជាសិស្សច្បងនោះ ខ្ញុំវាគ្មានសេរីភាព ដោះលែងខ្ញុំទៅ អ្ហឹក..!» ជីមីន បង្ហូរទឹកភ្នែក ចុះកាត់ផែនខ្នងយ៉ុនហ្គីដែលគេខំរមៀលលេីស្មារយ៉ុនហ្គីឲ្យគេដាក់ចុះ ទោះជាខំយ៉ាងណាក៏រាងក្រាស់មិនបានដាក់ចុះគេងាយៗដែល ទម្រាំគេបាននៅក្បែរជីមីនវិញគេ ដេកគិតគំនិតឃោឃៅនេះមកអស់រយៈពេលយូរណាស់មកហេីយ។

មកដល់ខាងក្នុងបន្ទប់ យ៉ុនហ្គីលេីបោះជីមីន ទៅលេីពូកវិញហេីយដោះអាវ ដោះខោគេចេញចូលទៅ ចាប់ក្រសោកពីលេីរាងតូច តាមចំណងឥណ្ហាអ្វីដែលខ្លួនមានតាំងពីចាប់ជីមីនមកថ្ងៃដំបូងម្ល៉េះ។
« អាសិស្សច្បង អាក្រក់ អាសិស្សច្បងលោទកាម » ជីមីន យំរហែមរហាមក្រោមទ្រង់អ្នកជាសិស្សច្បងខ្លួន។
« បាន..!សិស្សច្បងអាក្រក់ម្នាក់នេះ និងធ្វេីឲ្យអូនទ្បេីងឋានសួគ៍ជាក់ជាមិនខាន» យ៉ុនហ្គី និយាយចប់ក៏ចូលទៅបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ដ៍ទន់របស់ជីមីន រហូតដល់ឥណ្ហាក្នុងខ្លួនជីមីនបានកេីនទ្បេីងដែល។ រាងក្រាស់យកដៃទៅដោះអាវជីមីនចេញ បោះចោលទៅខាងក្រោម អួសបបូរមាត់កាត់សាច់សរខ្ចីរាងតូចជាច្រេីនសងទីម៉ែត្រទេីបមកដោះពណ៍សុីជម្ពូររបស់ជីមីនចូលទៅត្របាក់ៗប្រៀបដូចជាកូនក្មេងមឹមៗដោះគោ។
« អឹស...ស្រៀវណាស់សិស្សច្បង» ជីមីន ស្រែកថ្ងូរក្រោយពីចុងដោះរបស់គេកាន់តែស្រកៀលទ្បេីង រាងក្រាស់ក៏បន្តធ្វេីចលនាមាត់ចុះមកខាងក្រោម ហេីយលិទទៅលេីពោះ សម្រាតខោចេញចូលទៅលេបត្របាក់កូនប្រុសជីមីន រហូតដល់ពួកគេចូលដល់ដំណាក់កាលសុីជម្រៅជាមួយគ្នាផងដែល។