furwarring //rutmas//

Hoofdstuk 34

Pov. Nick

We zijn bij Rutger thuis. Het huis voelt leeg. Over een klein half uurtje komt de politieagent. Rutger ligt doodstil op de bank. Ik geef hem een kopje koffie en ik ga naast hem zitten. Hij legt zijn hoofd op mijn schoot. Ik leg mijn arm om hem heen en ik wrijf met mijn hand over zijn arm. Ik weet niet of hij het fijn vind, maar ik weet dat hij het nodig heeft. Zo blijven we zitten.

'Tringgg.' De deurbel gaat. Ik probeer op te staan, maar Rutger houdt me tegen. 'Wat als het niet waar is?' Vraagt hij met hoop. Ik haal mijn schouders op. 'We kunnen er maar op een manier achter komen..' Hij knikt en laat mij naar de deur toe lopen. Voor de deur staat een man, hij heeft een normale breedte en heeft gekleurd haar. Ik laat de man binnen en geef hem een hand. 'Nick.' 'Walter.' Ik begeleid hem naar Rutger. 'Dit is Rutger.' Ik wijs naar Rutger die nogsteeds op de bank ligt.

Ik pak een extra stoel voor Walter en hij gaat erop zitten. Langzaam komt Rutger omhoog. Hij gaat zitten en pakt zijn koffie. Nogsteeds met zijn blik weg van de wereld. Ik ga naast hem zitten en ik leg mijn hand op zijn rug. 'Rutger,' begint de agent, 'ik ben Walter. Ik onderzoek jouw zaak. Ik heb gehoord dat Thomas jouw vriend was.' Rutger knikt langzaam. 'Hoelang waren jullie samen?' 'Bijna negen jaar..' Zegt Rutger met een brok in zijn keel. Walter knikt. 'Dan hebben jullie samen veel meegemaakt.' Rutger knikt. 'Een vriendin van mij had zelfmoord gepleegd toen ik nog maar 16 was. Ik weet hoe je je voelt.' 'DAT KAN JE NIET WETEN!!!' Roep Rutger vel, hij staat op en loopt naar de deur die hij keihard dichtgooit. Hij loopt de trap naar boven op.

Hier zit ik dan, met de agent. 'Sorry, dat had ik niet mogen zeggen.' 'Is niet erg. Rutger heeft het de laatste tijd heel moeilijk.' Walter knikt.

Pov. Rutger

Ik ren naar boven. HOE KAN DIE "WALTER" DAT NOU ZEGGEN!?! Hij weet niet hoe ik me voel! Hij denkt dat alleen maar. Hij denkt alles te kunnen delen aan iedereen. Het gaat hier wel over THOMAS. Ik schreeuw het uit in mijn kussen. Ik voel geen tranen over mijn gezicht, maar zodra ik dat denk, komen de tranen er alweer aan.

Ik kan hier nu wel blijven liggen, maar dan weet ik niet of Thomas echt dood is en wat er gebeurd was. Ik besluit om naar beneden te gaan. Ik kom met een rood hoofd aanlopen. Nick en Walter zitten op dezelfde plek, maar Walter heeft nu een beker met thee vast en neemt er een slok uit. 'Ik heb Walter wat te drinken gegeven.' Ik knik, dat vind ik niet erg.

Pov. Nick

Rutger is weer naar beneden gekomen, ik heb Walter ondertussen thee gegeven. Hij drinkt geen koffie. Eigenlijk mag hij niet eens iets aannemen, voor het geval dat het vergiftigd is, maar hij doet het toch.

Rutger biedt zijn excuses aan, maar Walter zegt dat het niet erg is en dat het normaal is. Rutger komt naast me zitten en Walter begint met vragen stellen.