Pov. Rutger
Paco is lekker achter de ganzen aan het rennen. Normaal zou ik ingrijpen, maar ik zie dat ze voorzichtig is. Even later zie ik Nick. 'Hé Nick!' Roep ik.Ik zie hem zwaaien. 'Paco!' Roep ik zodat Nick kennis met haar kan maken. Als Nick bij mij is staat hij stokstijf stil en kijkt gespannen naar Paco. Waarom is hij zo gespannen? Paco loopt op hem af en ineens begint Nick keihard te rennen. Paco rent achter hem aan. 'Paco! Kom hier! Paco!' Ik ren zo hard als ik kan achter hun aan. Paco luistert gelukkig naar me en ik doe haar riem om. 'Nick, wacht!' Roep ik. Rustig komt hij tot stilstand. Ik ren naar hem toe. 'Stop!' Ik schrik van zijn reactie. 'Sorry.' Wat is er met hem? Ik wil ernaar vragen. 'Wat is er?' Voorzichtig begint hij met praten. 'Ik ben bang voor...' Oh, ik snap het. 'Honden.' Maak ik zijn zin af. Hij knikt. Ik verstevig mijn handgreep. 'En daarom wil je dat ik op-' Ik mag mijn zin niet afmaken. 'Ja.' Ik houd Paco dicht bij me. Ik vind het zielig voor Paco. Paco kan nu niet gewoon even rondrennen. Paco zou niemand zomaar iets aandoen. 'Ze kan wel los als je wil, dan ga ik gewoon wel weg.' 'Nee, niet weggaan. Je kan me vertrouwen zij ik toch?' Hij knikt en ik doe Paco's riem af. Nick wil weer wegrennen, maar ik ren naar hem toe en houd zijn arm vast. 'Rustig.' Voorzichtig haalt Nick adem. Paco is ons al snel vergeten en rent weer achter de ganzen aan. 'Hoe komt het dat je bang bent voor honden?' 'Pls zeg dat woord niet.' Zegt hij smekend. Raar kijk ik hem aan. Oké. 'Maar?' 'Het begon allemaal toen ik kind was, mijn moeder was gebeten door een hond. Het was niet gewoon een kleine beet, maar juist een hele groote. Ik lach elke avond te huilen in bed. Ik vond het zo erg. Ik hield namelijk zo erg van honden, maar sindsdien durf ik niet meer in de buurt van ze te komen. Ik wil wel, maar iets in me zegt dat ik het niet moet doen.' Ik kijk Nick aan. 'Maar je kan toch ook op therapie gaan?' 'Ja, maar mijn ouders hebben daar nooit aan gedacht en ik durf mijzelf er niet voor op te geven. En als ik de moed heb kan ik niks vinden.' Ik wil hem zo graag helpen, maar hoe? 'Moet ik je helpen? Dan ben ik je soort van therapeut.' Oké dat is echt super raar. 'Of nee laat maar, het is raar.' 'Nee, ik zou dat heel graag willen.' Verwonderd, maar blij kijk ik hem aan. Nu kan ik nog meer tijd met hem spenderen. 'Wanneer beginnen we?' Vraag ik. 'Uhm... zo snel mogelijk? Dan ben ik er eerder vanaf.' 'Is morgen goed?' 'Oké.' 'Hoelaat?' Vraag ik. 'Nou mijn moeder komt rond 2 uur.' 'Dan kom ik in de ochtend langs.' 'Thanks.' Zegt hij blozend.
YOU ARE READING
furwarring //rutmas//
FanfictionEr is een nieuwe jongen komen wonen in de buurt. Rutger heeft een oogje op hem. Soms spreken ze af. Eerst als vrienden maar dan komt Rutger erachter dat hij ook op jongens valt. Als Thomas door heeft dat er iets niet klopt tussen de jongens wil hij...
