Μ' ένα σου βλέμμα

Καφάλαιο 19

«Καλώς την!! Από εδώ η Ιόλη. Ιόλη να σου συστήσω τον Σωτήρη.»

«Χάρηκα!» του λέω χαμογελώντας

«Η χαρά είναι όλη δική μου!» ανταποδίδει δίνοντας μου το χέρι του για χειραψία

«Αν και είμαι σίγουρος πως τέτοια ωραία ύπαρξη δύσκολα περνάει απαρατήρητη κάθε φορά που μπαίνεις στο γυμναστήριο.» λέει ο Ηλίας ενώ χαμογελάει στραβά και εγώ ρολάρω τα μάτια μου κοκκινίζοντας

«Εδώ έχεις απόλυτο δίκιο. Απαρατήρητη δεν περνάει σίγουρα η Ιόλη. Είμαι βέβαιος πως από όταν ήρθε να δουλέψει γίνεται χαμός στο γυμναστήριο!»

«Αν δε σταματήσετε θα αρχίζω να τα πιστεύω!»

Συνεχίζουμε την κουβέντα για λίγο και έπειτα αφού αποχαιρετήσουμε τον Σωτήρη ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε με τις ασκήσεις. Ο Ηλίας προτείνει να πάμε σε μία από τις άδειες αίθουσες για να έχουμε την άνεση του χώρου, μιας και αν και αργά γινόταν χαμός στο γυμναστήριο. Αφού μπούμε σε όλες τις αίθουσες μία προς μία κατευθυνόμαστε προς την τελευταία. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω πρώτη στο χώρο ενώ πίσω μου ακολουθεί και ο Ηλίας. Το θέαμα με ξαφνιάζει αλλά προσπαθώ να μην το δείξω προς τα έξω και να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα. Ο Αχιλλέας ολομόναχος με την Νάντια, κολλημένος πίσω της να της καθοδηγεί τα χέρια όσο εκείνη προσπαθεί να εκτελέσει μία άσκηση.

«Α και 'σείς εδώ; Είδαμε πως ήταν η μόνη κενή αίθουσα και είπαμε να έρθουμε εδώ για πιο ήσυχα.» λέει ο Ηλίας ενώ αφήνει τα πράγματα του στον πάγκο

«Κάντε δουλειά σας. Δε μας ενοχλείτε.»
Απαντάει ο Αχιλλέας αδιάφορος ενώ συνεχίζει να ασχολείται με την Νάντια. Επικεντρώνομαι και εγώ ολοκληρωτικά στον Ηλία και την προπόνηση μας, προσπαθώντας με κάθε κύτταρο του οργανισμού μου να μην τον σκέφτομαι.

Σύντομα φτάνουμε προς το τέλος του μαθήματος και ο Ηλίας με ενημερώνει πως πρέπει να φύγει, μιας και όπου να 'ναι  ξεκινούσε το επόμενο μάθημα του. Προτού το κάνει μου βάζει να κάνω κάποιες ασκήσεις stretching για να χαλαρώσω τους μύες μου για τα επόμενα λεπτά. Τον χαιρετάω και ξεκινάω να τις κάνω. Κάποια στιγμή νιώθω πολύ έντονα τα μάτια κάποιου να με καρφώνουν και αυτός δεν είναι άλλος από τον Αχιλλέα. Δεν ξέρω τι με πιάνει αλλά κάνω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και με μία κίνηση αφαιρώ την κοντομάνικη και μένω μόνο με το αθλητικό μου μπουστάκι. Χωρίς να σπάσω την οπτική επαφή μας πιάνω τα μαλλιά μου σε μία πρόχειρη αλογοουρά και εκείνος μένει να με κοιτάζει σαστισμένος. Χωρίς να το περιμένω παρατάει την Νάντια στα μισά της άσκησης και πλησιάζει προς το μέρος μου. Γρήγορα παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και όσο θάρρος είχα πριν εξαφανίζεται σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Στέκεται ελάχιστα μόνο εκατοστά μακριά μου και το μόνο που κάνω είναι να τον κοιτάξω απορημένη για την κίνηση του, ενώ σε μια προσπάθεια μου να μεγαλώσω την απόσταση που μας χωρίζει κάνω ένα βήμα προς τα πίσω, βρίσκοντας για κακή μου τύχη στον τοίχο. Εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να με εγκλωβίσει ανάμεσα σε εκείνον και τον τοίχο στηρίζοντας το χέρι του ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου.