"ကိုယ်လုပ်တော်ဝမ်.....ဒါကအပါယ်ဆောင်ပါ ခဏနေ....."
"ကျွန်တော်ဒီမှာနေရမှာမလားကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့ပါတော့ ကိုယ်ရန်တော်ကြီးပြန်နိုင်ပါပြီ"
"ဒါဆိုခွင့်ပြုပါဥိး"
"ဟို.....ကိုယ်ရံတော့လျှို"
"ပြောပါ"
"ကျွန်တော် အရင်အဆောင်မှာဆေးလေးကျန်ခဲ့တာသွားယူလို့ရမလား ဟို....သခင်လေးနေမကောင်းတော့"
"ကျွန်တော်ယူလာပြီးလာပို့ပါမယ်"
"အားနာစရာကြီး"
"မလိုဘူး"
မုန့်ယောင်တစ်ယောက်အတော့်ကိုအသက်ရှုကြပ်နေလေပြီ။မင်ကြီးကိုယ်တိုင်က ရုပ်တည်လို့ကြောက်ပါတယ်ဆို...
သူ့ဘေးက ကိူယ်ရံတော်တွေကပါရုပ်ထုကြီးတွေကျနေရော။
ဟွိုက်ခွမ်း ထွက်သွားတော့ရိပေါ်ရဲ့ မုန့်ယောင်အတူတူအဆောင်ထဲလှည့်ပတ်ကြည့်မိတယ်။အစေခံမရှိတာကလွဲရင် ကျန်တာအကုန်ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ။
"သခင်လေး......ကျွန်တော့်ကြောင့် မင်းကြီးအပစ်ပေးတာခံလိုက်ရပြီ"
"ထားပါ.... မင်းကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး ဟို ကြာပန်းဖြူဟန်ဆောင်နေတဲ့မိစ္စာမကြောင့်ပါ"
"........."
အနေအေးပြီးနူးညံံ့တဲ့သခင်လေးက မိန်းမသားတစ်ယောက်ကိုမိစ္စာမလို့ပြောထွက်လိမ့်မည်ထင်မထားတာကြောင့်မုန့်ယောင်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားလိုက်မိသည်။
"အားယောင်.....လူတိုင်းက ကိုယ်လိုမဟုတ်ဘူး နူးညံံ့ပြရင်ပိုယောင့်တတ်တယ် အဲ့တော့ ဒီနေ့ကစပြီး ငါကမှန်တစ်ချပ်လိုပဲနေတော့မယ် သူတို့ကောင်းရင်ငါကောင်းမယ်သူတို့ဆိုးရင်ငါဆိုးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး..."
ရိပေါ်တို့အဆောင်တစ်ခုလုံးလိုက်လံကြည့်ရှုတော့ အဝေးကတောအုပ်ငယ်ငယ်လေးရယ် နောက်ပြီး ပန်းပင်ကလေးတွေရယ်ကိုတွေ့ရသည်။အဆောင်တွင်းမှာလဲ အစေခံရယ်လို့မရှိတာကြောင့်တိတ်ဆိတ်နေတော့ ရိပေါ်အကြိုက်ပေါ့။
"အားယောင် ကြားလား"
"ဟင်!!!ဘာ...ဘာကြီးလဲသခင်လေး"
YOU ARE READING
ကြင်ယာတော်ဝမ်နှင့်အနောက်ဆောင်ရဲ့အရှုပ်တော်ပုံများ
RomanceZhanyi ver မို့ကြိုက်မှဖတ်ပါနော်
