Badgirl hate/love the badboy

7. Project S?!

"Nee, die ligt nog thuis, ik ben zo grappig van mezelf" lacht hij.

"Kleuter" zucht ik en geef Bastiaan snel een kusje. Ik laat Bastiaan los. "Wat was er zo belangrijk dat jullie twee ons intense momentje moesten verpesten?" Vraagt Bastiaan aan Daan en Cameron.

"We wilden vragen of je mee gaat, we gaan het systeem van de school hacken zodat we de hele week vrijhebben, Luke en zijn maten zijn al in de mediatheek" zegt Cameron.

"Uuhm... Jongens ik weet niet of dat slim is" zegt Bastiaan. Ik begin keihard te lachen, ik bedoel komop Bastiaan die niet badboy doet is best grappig, niet?

"Wat lach jij nou weer?" Vraagt Jill. Ze staart onder tussen de hele tijd naar Daan.

"Bastiaan die niet badboy doet" lach ik. De rest lacht ook behalve Bastiaan. "Ach komop schat, je doet altijd bad, maar het school systeem kraken durf je niet?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrouw.

"Ik durf het wel, maar ik weet toch al dat het Luke niet gaat lukken" zegt hij nonchalant.

"Ja oke daar heb je een punt. De vorige keer is het ook mislukt" mengt Cameron zich.

"Oke, dan bel ik dat de boys het af moeten kappen" zegt Daan terwijl hij een stukje verderop gaat staan.

"Dat is geregeld" zegt Daan. Ik zie Daan een beetje naar Jill kwijlen en Cameron naar Lilly. Ik pak mijn mobiel en ga in de groep van mij en de meiden.

U: Jill, je kwijlt een beetje naar Daan en hij naar jou XD. En bij Lilly en Cameron is t hetzelfde, dus fix die boys meiden ;)
Jill: Ik kwijl NIET naar Daan!
Lilly: En ik NIET naar Cameron!
U: Ik weet dat het wel zo is dus fix die boys maar gewoon :p
Lilly: Oke oke, maar hoe??
Jill: Idd hoe??

"Heey, hebben jullie zin om een sleep over bij mij thuis te doen dit weekend met Tom en Nikki?" Stel ik voor. Iedereen knikt enthousiast en vraagt het meteen aan zijn/haar ouders. Iedereen mag. "Ik stuur Max ff een appje" zeg ik en pak mijn mobiel.

U: Heey, zaterdag op zondag sleepover met Tom, Nikki, Lilly, Jill, Cameron, Daan en Bastiaan bij ons thuis. X
Max: Oke.... Veel plezier, ik ben er dit weekend niet...
U: Hoezo niet??
Max: Ik heb sinds een maand een vriendin en ik ben bij haar dit weekend..
U: Super leuk! Waarom heb je me niks verteld???!
Max: Omdat.. Nou.. Uhm kijk, mijn vriendin is dus Lexy....

Ik lees het bericht nog een keer, en nog eens en nog eens. Hoe kon hij! Van woede smijt ik mijn mobiel tegen de muur van de aula aan. Niet mijn slimste plan, maar dat maakt me even niks uit. Ik loop naar de muur en laat mezelf er tegen aan zakken en zak neer. Zo zit ik op de grond met mijn benen opgetrokken en mijn armen erom heen huilend op de grond. Ja dat klopt, ik huil. Dan voel ik twee sterke en vertrouwde armen om me heen. Bastiaan. Hij komt naast me op de grond zitten en trekt mij op zijn schoot. Hij slaat zijn armen om me heen en wiegt me heen en weer. "Prinses, waarom smeet je je mobiel weg? En waarom huil je?" Vraagt hij lief.

"M-max" begin ik maar verder kom ik niet omdat ik in huilen uitbarst.

"Wat is er met Max?! Ligt hij in het ziekenhuis?!" Vraagt Bastiaan meteen bezorgt.

"N-nee, hij heeft wat m-met Le-Lexy" stotter ik. Ik merk dat Bastiaan al zijn spieren aanspant.

"Lexy, in Lexy mijn zus. In het meisje dat drugs gebruikte en met elke jongen in bed lag, het meisje dat banken beroofde en daardoor in de gevangenis zat, het meisje dat verbannen is uit mijn familie om wat ze allemaal heeft gedaan?" Vraagt Bastiaan geschokt. Het enige wat ik doe is knikken. Meer kan ik niet. Bastiaan pakt me steviger vast. "Hoe kon hij?" Fluistert hij in mijn oor.

"Ik weet het niet, hij kon met iedereen iets nemen en hij neemt iets met jou gestoorde, criminele zus" zucht ik wanhopig. Dan knielt Jill bij me neer. "Liefje wat is er?" Vraagt ze bezorgt. Me nu pas realiserend dat de hele groep mij mijn telefoon kapot heeft zien gooien. Mij zien huilen en Bastiaan die me troost, ze hebben het allemaal gezien, zonder te weten wat er is. "M-max heeft iets met L-lexy" stotter ik. Iedereen kijkt me met grote ogen aan. Ik kruip van Bastiaans schoot naar mijn telefoon. Ik pak hem. Ik had een hoesje moeten kopen. Daar ging mijn iphone 5s. Ik kijk naar het gebroken scherm, niet zo'n beetje gebroken. Er is meer gebarsten dan heel. Ik druk hem aan, maar zonder succes. Hij heeft het begeven. Hij is nu letterlijk dood. Ik probeer het nog een keer. Weer zonder succes. Ik druk nog zo'n twintig keer op het aan knopje maar hij doet niks. Op ongeveer tien meter staat een prullenbak. Ik haal mijn oorbel uit mijn oor en open daarmee het openingetje van mijn simkaart. Ik haal mijn simkaart eruit en doe het klepje weer dicht en mijn oorbel weer in. Ik laat de simkaart in mijn broekzak glijden en mijn kapotte iphone gooi ik vanaf hier in de prullenbak. Ik sta op en loop weer naar de groep die gewoon in stilte staat toe te kijken. Ik kom erbij staan en Bastiaan gaat achter mij staan en slaat zijn armen om me heen. Zijn lippen gaan langzaam naar mijn oor. "We halen vanmiddag wel een nieuwe" fluistert hij. Ik knik en de groep kijkt me vragend aan.