Karşılaşmaların tesadüf olup olmadığını asla bilemeyiz.
Amerika'nın modern yaşam tarzıyla şekillenen dünyaca ünlü oyuncunun kızı olan Ekim ve ve NBA'in parlayan yıldızı Kartal.
Bir yaz tatili sırasında kaderin cilvesiyle karşılaşsa ne mi olu?
Kade...
İnşaAllah en kısa sürede biter de yeni bölümü gönderirim size
EKİM...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Neredeyim ben?
Gözlerimi açtığımda bembeyaz bir tavan karşılamıştı beni. Sağıma dönüp olanlara baktım. Sadece boş bir sandalye vardı.
Neler oluyor?
Yattığım yerde oturur pozisyona geldiğimde ise elim istemsiz karnıma gitmişti. Ne bir acı ne de bir his vardı. Korkar gözlerle baktım yaramın olduğu kısma. Yaram hala aynı duruyordu fakat acı yoktu. Sanki bir oyunmuşcasına duruyordu orada. Ne olduğu hakkında en ufak bir fikrim bile yok fakat iyi şeyler olmadığı belliydi. Üstümde hastane kıyafeti ile yataktan kalkıp tek olduğum odadan çıktım ve koridora geçtim. Hastaneye gelmiştik.
Tanıdığım bir yüz aradım sadece fakat kimseyi tanımıyordum da. Bir hemşireye sormak için tam yanına gidecektim ki hemşire içimden geçmişti.
Bu nasıl olur?
Korkuyla sırtımı duvara yaslamıştım. Derin ve sık sık nefesler alıyordum artık. Ne dönüyor burada? Koridorda amansızca koşarken insanlar beni görmüyor hatta içimden geçip gidiyorlardı yollarına.
Öldüm mü yoksa?
Aklıma gelen düşünce ile koşmam anında durmuştu. Ellerime baktığımda ise yerin fayansı gözüküyordu.
Şeffaftım!
Pencerenin önüne geldiğimde ise kendim yoktum. Yansımam yoktu.
" Sende mi buradasın?" gelen sesle bir umut sesin geldiği yere baktım.
Defne hoca!
Ölmüştü o, o buradaysa...
Ben de öldüm...
"Defne hocam?"
"Selam Ekim. Böyle denk gelmek istemezdim asla ama nasip işte... Sende vuruldun galiba?" kolları yoktu. Nasıl ölünürse öyle mi gedik buraya? Bakışları hala karnımdaydı. Utanarak kapatmıştım karnımı. Bir nevi ölümünün sorumlusu bendim ve bundan da oldukça çok utanıyordum.
"Özür dilerim... o adam sizi öldürdü... beni de öldürmüş..." bu durumu nasıl bu kadar hızlı kabullendim bilmiyorum da.
O acı çekerek ölmüştü ve burada bana hala gülümseyen bir yüzle bakıyordu. Keşke bana kızsa bağırsa da karşısında daha fazla utanmasam...
