Miłość skrzata

Rozdział 14

Kilkanaście minut później wrócił Dwalin ocierając łzy z oczu.

-I co? - zapytał od razu Bofur - Co ci powiedział?

-Nic szczególnego... - odpowiedział - sądzę, że dawny Thorin przepadł na dobre.

-Czyli to koniec... - powiedział ze smutkiem Loki - zostaniemy wygnani

-Nie sądzę... - rzekła Morian patrząc przed siebie - Sądzę, że jednak nie zostaniemy wygnani.

-Oh, przestań! - warknął Loki - cały czas musisz coś psuć! Gdyby nie to, że tu jesteś, może Modok nie wysłałby nam listu, gdzie pisze, że jak nie wrócimy do Insmoor to nas wygna!

-Nie wygna was - usłyszeli - a nawet jeśli to Erebor was ugości jak należy.

Był to Thorin. Kili na jego widok wstał zdenerwowany.

-Nie mam zamiaru gnić tutaj jak w jakieś klatce! - krzyczał - powinniśmy pomoc Dainowi i reszcie pokonać orków! Siedzenie za murami jak jakiś tchórz nie leży w mojej naturze!

-Masz rację - odpowiedział Thorin - nie jest to godne krasnoluda. Jesteśmy synami Durina, a ród Durina nie ucieka przed walką. Będziemy walczyć za naszą ojczyznę, za krewnych, za przyjaciół. Będziemy walczyć do ostatniego tchu - rzekł, a łzy same napływały mu do oczu - Nie mam prawa was o to prosić, ale czy pójdziecie za mną? Ten ostatni raz?

-Jeśli masz teraz trochę oleju w głowie, to tak - odpowiedziała Morian klepiąc go po ramieniu - ale jak chcesz się z tąd wydostać?

-Pomóżcie mi z tym dzwonem - powiedział patrząc na wielki złoty dzwon

-Wiesz, chyba mnie plecy bolą, może pójdę usiąść a wy się tym zajmiecie? - zaproponowała.

-O nie, nie - zaprzeczył Dwalin - kochanie, idziesz nam pomóc.

-Właśnie kochanie, idziesz nam pomóc - powtórzył Bofur, który otrzymał złowrogie spojrzenie od Dwalina - w sensie nie moje kochanie, tylko twoje. Nawet mi się nie podoba, tobie się podoba. To twoja dziewczyna, tylko twoja - mówił - może lepiej już pójdę.

Wszyscy zabrali się do pracy. Dzwon był w cholerne ciężki.

-Czemu to musi tyle ważyć? - marudziła - Czemu wy to wykonaliście ze złota? Czemu nie z waty?

-Ze złota jest ładniejszy - odpowiedział Thorin - nie marudź tylko pchaj!

Gdy dzwoń znalazł się na odpowiedzim miejscu, każdy czekał na to co powie Thorin. Milczał

-I co zamierzasz teraz zrobić? - spytał Loki

-Weźcie mocny zamach.

Zrobili to co powiedział. Dzwon bujał się w przód i tył. Udało się rozwalić wielką kamienną ścianę.

-Do broni! - krzyknął Dębowa Tarcza.

Widząc, że każdy ma broń w ręki, wydał kolejny rozka w khuzdul. Wszyscy ruszyli pomagać swoim przyjaciołom, braciom, rodzinie.

-Za króla! - zawołał Dain, widząc swojego kuzyna - za króla pod Górą!

Wojownicy z Żelaznych Wzgórz nabrali ponownie nadziei na pokonanie orków.

Orkowie byli pokonywani o wiele szybciej niż wcześniej. Ten widok bardzo zaniepokoił Azoga. Widział jak jego potężna armia ginie z Krasnoludzkich rąk.

-Loki - powiedziała Morian, łapiąc go za rękaw - pomóżmy ludziom w Dale.

Skrzat skinął głową i ruszył z siostrą do miasta. Było tam pełno ludzkich, elfich i orkowych trupów.