NEVER BEEN LOVED

14

Lumuwas ako ng manila. Pagkaluwas ko ay nagbook ako ng hotel at may nakita akong lalaking kumukuha ng pagkain sa basura. Hinahalungkat niya iyon. Kinuha ko sa bag ang Biscuits at tubig ko para ibigay sa kaniya.

Busy siya sa paghahalungkat pero kinalabit ko siya.

"Kuya"

Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko kung sino ito.

"Diana?"tawag ng isang lalaki.

Nahulog ang ibibigay ko sana sa kaniya at nagmadali kong kinuha ang maleta ko at pumasok na sa hotel at nagpabook ako ng isang slot para sa'kin.

Nang makaakyat ako ay kinuha ko ang Cellphone ko at tinawagan ko si kuya.

Hello, My sister.

That three words melt my freaking heart.

"Kuya,kamusta ang dalawang binhi?"Tanong ko.

Binhi ba mga 'to? Akala ko mga mukhang binti

"Kuya!"

De joke lang binibiro lang eh! Bat ba?

"I saw him"

Tumawa naman ang tukmol ' babalikan mo ba?'

That would never happened in my life. Ayoko na ulit masira gaya nang ginawa niya sa'kin noon.

"That would never happened,kuya. Pinunta ko dito para linisin ang pangalan niya sa pamilya niya at ibigay ang nararapat sa kaniya" saad ko.

Alam mo bagay sayo, ESP teacher. Magaling ka sa pagpapakatao eh. Try mo ding maging MATH ilang meters mo i-shoot sa ulo niya yung bala.

"Hindi ako gaganti sa dahas, ayokong mawala sa paningin ko ang mga anak ko. Natatakot ako, oo pero karapatan ni Laurence makilala ang anak niya at makasama." Saad ko.

Ang bait mo din sis. Pero kahit anong desisyon mo suportado kita. Hindi kita iiwan at kayo ng pamangkin ko. Para ko na din silang mga anak. Iniisip ko how's my baby there? Is he/she fine? Inaalagaan ba siya ng bago niyang ama at ang tunay niyang ina?

"Hindi naman ata magiging unwanted daughter ang anak mo" saad ko.

Ewan ko, pero karma ko na ata 'tong ilayo sa'kin ang anak ko. Paano ako magiging mabuting ama kung ang kapatid ko hindi ko naprotektahan at naalagaan. Paano pa kaya magiging anak ko diba?

"Kuya Vin, everything is past ok? Mas intindihin mo yung future mo with them. I know one day makakasama mo din sila"

Narinig ko naman siyang sumisinghot ' sorry I'm crying '

"Cry baby ka pala eh"

' balikan ka sana ni Laurence tas maging sampo sana anak niyo '

"Che!"

Binaba ko na ang tawag at umupo ako sa sofa. This time aayusin ko ang nasirang imahe ni Laurence. Hindi ako pumunta rito para makipagbalikan sa kaniya. Ang hirap ng pinagdaanan ko nung nasa Romblon ako.

"Anak,magiging ayos din ang lahat" saad ni ate merly. Ilang weeks na kaming nandito. Hindi ko na inatubiling manlimos ng kakarampot na pagmamahal nila.

Tumango ako at niyakap ko siya " Salamat po, hindi ko alam kung paano ako makakabawi sa inyo"

"Maging masaya ka lang iha"

....

Ilang weeks lang din medjo lalong lumalala ang 1st Semester of my pregnancy. I ate chocolate,cake and yung mangga na may toyo. Naging mahigpit na din sa'kin ang damit ko kaya binilhan ako ni ate merly ng damit.

Alam kong dapat asawa ang gumagawa nito sa'kin pero what happened? Siya mismo bumitaw at nung bumitaw na ako siya naman ang naghabol.

It's like a teledrama that i've been watched before.

Naging mahirap sa'kin dahil may sakit pa ako. Araw araw akong nakikipaglaban sa cancer ko. Kahit masakit sa'kin kakayanin ko. Kakayanin ko. Kung hindi ko man makayang mabuhay sila ay ipauubaya ko na lang ang kalusugan ng mga anak ko kay ate merly. Naglaan na din ako ng sulat para sa kanila. Kay Kuya Vin,Ate merly, Stephanie,Aling tasing,At higit sa lahat sa asawa ko si Laurence.

Kahit ang hirap ng napagdaanan ko sa kamay niya ay ok lang sa'kin. Hindi ako gaganti. Mahal ko siya at hindi ko siya kayang saktan

"Anak,Tatagan mo lang loob mo"

Ngayon, ngayon na operasyon ko. Sana maging ligtas ang anak ko. 7 months pa lang sila sa tyan ko. Lumalaki lalo ang bukol na nasa tyan ko kailangan alisin ang mga bata sa tyan ko at makakaya ko ito.

Kabado ako sa pwedeng mangyari sa'kin. Nang makapasok na kami sa operation room ay tinurukan agad nila ako ng anesthesia para hindi ko maramdaman ang sakit at nakatulog na ako.

I closed my eyes and i reminiscing about my parents.

"Diana"

Boses ng isang babae at luminga-linga ako kung sino iyon.

"Diana"

Isang beses pa at may biglang lumabas na babae. Nakaputi ito at nakatirintas ang buhok nito. May bata din siyang kasama.

"Sino ka?"

Ngumiti ang babae at hinawakan ang kamay ko. Parang may lukso ng dugo ang dumaloy sa'min.

"Ako si Nadiavia Rosas Ferrer-Cabellos. Nanay mo ako anak"

Agad kong niyakap si mama at umiyak sa kaniya. "Mama, I'm sorry"

"Shhh....anak. Tuwang tuwa ako dahil naging matatag ka sa pagsubok mo. Mahal na mahal ka namin. Kapatid mo ang maliit na bata na iyon."

Saad ni mama at agad naman may yumakap din sa'min.

"Anak,Salamat anak. Mahal na mahal ka namin ng ina mo. Nakayanan mo ang pagsubok sa iyo. Mahal na mahal ka namin. Tatagan mo lang loob mo lagi."

Lagi? Hindi ba pwedeng sumama na lang ako?

"Sasama na lang ako mama"

Umiling sila at bumitaw sa pagyakap sa'kin. "Hindi maari. May nagaanatay pa sayong pamilya"

Pamilya?

"Nanay? Hindi. Wala na akong pamilya. Maliban sa mga anak ko."

Ngumiti sa'kin si mama "Anak, Mahal na mahal ka namin. Gusto man naming kasama kayo ng kuya niyo hindi mo pa oras."

"Ma...."naiiyak kong sambit

"Diana, lagi mong tatandaan. Nakabantay kami sayo ng ama mo. Proprotektahan ka namin. Hindi ka namin pababayaan. Alam namin ang nangyayari diyan sa baba"sabi ni mama at tumingin ako kay papa.

"Anak, masakit man pero oras muna para bumaba sa lupa at buohin ang pamilyang gustong gusto mong mabuo. Pangako mabubuo din tayo pero kailangan mo munang mahalin ang sarili at mga anak mo"

Umiling ako "Papa, mama sasama ako"

Umiling ako nang umiling nang buksan ko ang mata ko.

"Gising na si Diana!"