A Moment Of Slience || Taekook || Competed

Chapter 09

Still junkook pov

දැනිලා තීනවද දුවල දුවල අන්තිමට නැවතුනාම දැනෙන හැගීම......විභාගෙට මහන්සි වෙලා වැඩ කරල කරල අන්තිමට විභාගෙ ඉවර උනාම දැනෙන සැනසීම..............ඒ හැගීම මං දැන් විදිනවා....... මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා මං දැන් හැම වේදනාවකින්ම නිදහස් කියල.... මොකද මට ඒ තරම් ම සැනසීමක් දැනෙනවා...... හැමදෙයක්ම ඉවරයි

ඒත්

පොඩ්ඩක් ඉන්න

මට කොහෙන් හරි සද්දයක් ඇහුනා...... ඒක නිකන් හරියට කෙනෙක් කතා කරනවා වගේ.... මට ඒක මොකක්ද කියලා බලන්න ඕන.... ඒත් ඇස් අරින්න බෑ කියලා දැනෙන්නෙ ඇයි....ඒව ගොඩක් බරයි....... ඉබේම ආයෙ පියවිලා යනවා..... ඒත් මට බලන්න ඕනනෙ.....

" ජන්කුක්...... මාව ඇහෙනවද....දෙවියනේ ජන්කුක්........ කතා කරපං ජන්කුක්...... අනේ......."

කවුරු හරි මට කතා කරනවා.... ඇයි ඒත් ඒ කටහඩ පුරාම දුක විතරයි......ඇයි ඒ........ මේක හරියන්නෙ නෑ මං කොහොම හරි ඇස් අරින්න ඕන....

ඉතින් මං ඇස් ඇරියා........... මං බලාපොරොත්තු උන ආලෝකයක් නෑ....අඩ අදුරක්....... ඒත් ලස්සනයි........තිර රෙදි වලින් වහල තීන ජනේලයක් මුලින්ම මගේ ඇස් වලට අහු උනේ.... ඇස් ටිකක් බොද වෙලා වගේ... හරියට ගොඩක් වෙලා නිදාගත්තාම වෙන විදිහට..... මං වේගෙන් ඇස් පිය ගැහුවා.... ඉතින් බොද උන එක අඩු වෙලා ගියා

ජනේලෙට ඉස්සරහ පොඩි මේසයක්.... ඒක උඩ ලැවැන්ඩර් පොකුරක් දාපු මල් පෝච්චියක්.......ඊට පස්සේ මං ඉන්න ඇද.... මං!!!???? ඇද උඩක!!!!?!!???!! ඒ ඇයි?

මට එහායින් ඇහුන සද්දයක් නිසා මං හැරිලා බැලුවා.... දොරක්..... ඒක ඇරගෙන ඩොක්ටර් කෙනෙක් ඉක්මනට ඇතුළට ආවා........ පොඩ්ඩක් ඉන්න.......ඩොක්ටර් කෙනෙක්!!!!!!!!?????? ඒ ඇයි?

" කොහොමද දරුවො දැන් ඔයාට?? "

ඩොක්ටර් අහනවා......මට මුකුත් අමාරුවක් නෑ නෙ.... ඇයි මේ??

මං ඔලුව හෙලෙව්වා...... මං හොඳින් කියලා ඇගවෙව්වා...ඊට පස්සේ එයා මාව පරීක්ෂා කරා......

ගොඩක් වෙලාවකට පස්සෙ එයා ඔලුව ඉස්සුවා...

" එයාට දැන් ප්‍රශ්නයක් නෑ මිස්ටර් කිම්.... දැන් හොඳටම හොඳයි"