A Candied Rivalry (SOON TO BE PUBLISHED)

Kabanata 18

Invitation

"You are like a candied rivalry of him, huh?" Humahalakhak ito. Inirapan ko nalang siya at nagpatuloy na sa pagpipinta.

He is very annoying when we we're kids kaya hindi kami nagkakasundo. Franklin Lyre Buenavista, our biggest enemy of Ryan and Razen.

Pinsan ni mommy ang daddy ni Frank. Ang daddy naman ng kambal ay kapatid ang daddy niya. Siya lang ang pinsan kong hindi ko kailanman makakasundo dahil napaka suwail at mapang-asar pa. Hambog din ito kaya palagi silang nag-aaway ng kambal lalo na ni Ryan.

But he is a full grown up man right now. Naka base sila sa Canada kaya hindi ko na ito nakita noong unti-unti na akong nagka edad. Mature na ito kahit papano pero hindi pa rin niya maiwaglit ang kan'yang pagka suwail at mapang-asar na ugali.

Kinuwento ko sa kan'ya kung anong nangyari sa akin sa pilipinas. It's been three years since I left the philippines. Galit din siya kay Daddy at sa ginawa ni Marco at Narine pero no'ng nagtatanong na ito kung may kinaaliwan ba akong bago sa kabila ng lahat, ay inaasar na niya ako when I told him about Isaac.

"Imbento ka," sagot ko nalang at naghalo na ng panibagong acrylic paint.

Nagpakawala na naman siya ng tawa. Palagi itong nagagawi sa studio ko kapag wala siyang ginagawa para lang buwesitin ako.

"Hindi ba ay you assumed na sila pa rin noong ex niya?"

Natigil ako sa paghalo ng mga pintura. Talo pa ang babae sa kibot ng bibig nito. Somehow, unti-unti ko siyang nagiging close kahit palagi niya akong inaasar. But he is sweet and caring tho. Nananarantado lang talaga minsan.

"Iyon naman talaga. Hindi naman ako bobo para itanong pa sa kan'ya 'yon kahit alam ko na ang sagot."

Mas humagalpak na ito sa tawa. Para na itong baliw kakatawa dahil sa mga nagiging sagot ko. Pinabayaan ko nalang siya habang patuloy niya lang hinahalughog ang studio ko.

"Hindi rin kita masisisi," he shrugged. "Punong-puno ka na rin no'ng mga oras na iyon. Naguguluhan at hindi na nakakapag isip ng tama." He added at humarap na sa akin.

Napakurap-kurap ako at natigil sa ginagawa. Siguro ay gano'n nga 'yon. Iba talaga ang magagawa ng impulsive decision making. Chamba nalang ang tawag kung nakakabuting desisyon ang magawa mo during that scenario.

I remembered when the moment I arrived here in Canada. Mommy was waiting for me in the living room of the big mansion. Ito iyong mansion ni mommy na ipinamana sa kan'ya ng mga magulang niya.

I didn't met my grandparents. Patay na ang mga 'to noong isinilang ako. Kaya lahat ng mga ari-arian nila ay napunta lahat kay mommy. The fact that my grandparents are super rich ay hindi kailanman nagka aberya ang magpipinsan nang inanunsyo ang mga mamanahin dahil lahat naman daw ay nabigyan pa rin.

Mommy cried when she saw me. Mas lalo akong umiyak nang makita ang kalagayan niya. Her pale skin looks paler now. Sobrang laki rin ng binagsak ng kan'yang timbang. Her posture was gone lalo na at hindi ko maiintindihan kung bakit siya naka sout ng hospital gown. Her expressive eyes just like mine was full of pain, guilt, sorrows, and anger.

"Baby..." she cried and hugged me tight.

"M-Mommy....I am so s-sorry." Humahagulhol ako niyakap din pabalik ang ina.

She kissed my forehead and hushed me. Tita Laslia and Tito Fredirico was standing besides us. Umiiyak na rin si Tita Laslia at dumalo na rin ito para mayakap kaming mag-ina.

"Your mother waited you for so long, Dulce," bulong ni Tita Laslia.

Mas humigpit ang yakap ko kay mommy sa narinig. Mas isiniksik ko kay mommy ang sarili because it feels like hugging her wasn't enough for me.