FLOWER

66 3 0
                                    

Tahimik lang akong namimili ng mga bulaklak para sa undas nang may biglang tumabi sa'king lalaki. He's wearing a mask. Nagtaka ako bigla, bakit sa laki ng space kailangang tumabi talaga sa'kin? I was so paranoid that time. I counted 1 to 10 bago lumayo sa kanya. I went to another flower shop just to get rid of him. I was so relieved when he's no longer around kaya binalik ko na ang atensyon sa pagpili ulit ng mga bulaklak. After paying for the flowers lalabas na sana ako ng shop kaso nakita ko siya ulit. He's already standing in front of me. Mas lumapit pa siya lalo na mas lalo kong ikinatakot.

"Ibigay mo sa'kin 'yang bulaklak kung gusto mo pang mabuhay." He commanded in a cold tone.

I was shaking that time. I didn't know what to do kaya binigay ko nalang sa kanya ang binili kong bulaklak. After giving him the flowers agad siyang kumaripas ng takbo palayo. Napaupo ako sa kalsada sa sobrang kaba. A woman helped me. She asked what happened pero dahil sa pangyayari wala akong naisagot.

I went straight to the cemetery with just a candle on my hand. I am still shaking as I made my way to his tomb. Mas lalo akong naiyak nang makita ko ang bulaklak na binili ko kanina na nakapatong na sa lapida niya.

"Hindi pa ako patay pero inilibing mo na 'ko." Napalingon ako sa nagsalita. I saw the same guy who stole my flowers from the shop earlier.

"I told you I'm coming back pero hindi mo 'ko hinintay."

My heart skipped a beat when he take off his mask.

My knees are trembling. Am I seeing ghost?Because the guy standing in front of me right now was my boyfriend that I buried here a year ago.

"You thought I'm gone but I'm not. I survived and I will treasure this second life of mine just to be with you."

We had a car accident 4 years ago. Siya ang napuruhan. He was in a coma for almost 2 years. Machine nalang ang bumubuhay sa kanya. His family told me I should move on. Na wala na akong babalikan dahil wala na talaga, hindi na siya didilat pa. I was so shattered, pieces by pieces. Sinisi ko ang sarili ko sa nangyari sa kanya. The guilt suffocated me. Lumipad ang pamilya niya sa ibang bansa. All the connections I have with him were gone so I thought maybe he's already dead. Kaya napagdesisyunan kong tayuan siya ng puntod. To save our memories. To save myself from dying each day without him.

"I'm not going anywhere. Sorry dahil pinaghintay kita. Promise, hindi na 'ko mawawala."

END

Flash fiction stories Where stories live. Discover now