A mandatory love (1st Generation)

chapter 21

Lumipas ang dal'wang buwan, 4months na ang anak ko ngayon. Nagsimba kami dahil sa pinagdadasal ko lang siya, si tita naman ay nasa trabaho niya.

Nang umuwi ako ay parang namimilipit angntiyan ko sa sakit. Napahawak pako sa pader sa sobrang pilipit nito. Nasagi ko an isang bagay at nabasag iyon.

Agad kong dinampot iyon at itinapon, nahiwa pako sa kamay kaya naman pinadugo ko lang iyon at tinakpan ng band aid. Sa tingin ko ay magagalit sakin si tita dahil binilin niya na wag na wag akong mag babasag ng gamit.

Nagluto ako ng ulam ko at kanin para may makain ako. At nang sumapit ang hapon ay hindi ako nagkamali nghinala.

Hinila ng tiyahin ko ang buhok ko dahilan para mapaupo ako. "Sinabi ko naman sayo chen! Wag kang magbabasag ng gamit ko! Alam mo ba kung gaano kamahal yan? 30k ang paso na iyan! Anong ipapalit ko diyan ha?"

Oo naramdaman ko bigla ang pagbabago ni tita, siguro ay sawa na siya sakung ano ako ngayon. "Sana pala ay hindi nakita tinggap kung gan'yan ang asta mo! Chen! Baliw kana! May sakit ka alam mo ba 'yon?" Napatigil ako sa sinabi niya.

Ako may sakit?

"Wala akong sakit." Nginig kong saad.

"May sakit ka chen! May anxiety disorder ka. Parehas . Nakita mo ba yung nasa labas na paso? Kapag gabi lumalabas ka natatanaw kita. Babanggitin mo ang anak mo at pinapatahan mo na parang nasilang na....ang akala mo ay umiiyak siya. Pero nasa sinapupunan mo palang siya chen. At kapag nababanggit mo ang asawa mo? Nanabasag at nababato mo ang mga bagay na nasa labas!" Dagdag paniya.

Napatakip ako ng tenga. Hindi ako baliw! Sadyang nadedepress lang ako! Hindi ako baliw! Ginagawan niya lang ng paraan para makaalis nako dito.

"Hindi!" Sigaw ko.

"Sorry chen.....but i need you to go on the mental hospital.."

"Wala akong sakit please!" Sigaw ko. Tumakbo ako palayo sa kan'ya. Naglalakad lang ako ng naglalakad habang umiiyak. Napakasakit na!

Napatigil ako sa nakita ko, ang matndang palagi kong namamataan ay nasa malayong direksyon sakin. Titig na titig lang siya sakin.

Biglang naisip ko lahat ng ngayon ko lang narealize.

Flashback.

Lumabas ng bahay si chen upang magpalamig. Hindi man lang niya naisip na lumabas siya at pilit pinapatahan ang baby sa tiyan. Hindi niya maisip na pinapatahan niya ang batang hindi pa umiiyak.

At nang mabanggit niya ang pangalan ng asawa ay palaging ibinabato kung anong bagay ang makita niya. Napatakip siya sa tenga na tila naririndi sa pangalan ng lalaki.

Iniisip niya na may bumubulong sa kan'ya na. "Hindi kita kayang mahalin." At sa katagang iyon ay parang bumabalik at nadedepress siya sa salitang 'yon.

Itinuring niyang isang biggest weak ang mga salitang iyon hanggang sa naging dahilan yon ng pagkakaroon ng sakit.

Backtotherealpov-

Ngumiti ang matanda sakin bago ako hawakan at may mga kasama itong mga lalaki. Pinilit akong isakay sa isang puting van. "Bitawan niyo ako!" Sigaw ko habang umiiyak parin.

Hindi sila nakinig at pilit akong sinasakay. Nakatitig lang sakin ang matandang lalaki habang nakangiting lumalapit sakin. Nang patigilan niya ang mga lalaki ay nagsitigil ito.

Madiin parin ang kapit ng mga ito sa akin kaya hindi ko magawang tumakbo. "Sino kaba talaga!" Aniko.

"Malaki ang kasalanan ng tatay ng asawa mo!" Sigaw niya sakin. "Alam mo ba? Syempre hindi! Isakay niyo nayan, mamaya ko na ipaliliwanag kung bakit!" Utos niya pa. Pilit akong sinakay ng mga lalaki at sinuntok ako sa sikmura.

Namilit ako ng sobra at lalo akong nanghina dahil ang anak ko.

Nang makarating kami sa kung saan ay nakapiring ang mga mata ko at nakalagay ang panyo sa bibig ko dahilan para hindi ako makasigaw at makahingi ng tulong.

Naramdaman kong pinaupo ako at tinanggal ang piring sa mata at nakatakip sa bibig ko. Pero, nakatali parin ang kamay ko.

"Buti at nakahanap ako ng tiyempo na ipakuha ka sa matandang lalaki." Kung kanina ay matanda ngayon ay iba na. "Ang matandang lalaking iyon ay malaki ang galit sa pamilya monteros."

"Pwede ba! Sila ang may kasalanan hindi ako...." aniko. "Sa kanila niyo lahat isisi 'wag sakin. Nag mamakaawa ako na paalisin niyo na ako sa impyernong ito! Ang anak ko! Mawawala siya at walang silbi ang buhay niya kung papatayin niyo ako."

" Alam mo bang wala kaming pakealam sa mga katulad niyong nagdadalang tao? Lalo na't may atraso...."

"Bakit hindi sila ang paghigantihan mo? Bakit ako pa? Eh hindi ko alam ang atraso nila sayo....nagdadalang-tao ka...at ang anak mo ay pwedeng anak din ni jake."

Umiling ako. "Hindi 'to anak ni jake." Pagtanggi ko. "Walanh nagyari samin at walang mang-yayari samin dahil may sakit siya."

"Alam ko an sakit niya, gusto mo ba kausapin ang matanda kanina?" Tanong paniya. Ang creepy ng mundo niya!

"Hindi na....sa kan'ya? Ano an atraso?"

"Tinanggal siya ng ama ni jake sa trabaho. Alam kong tinanggal siya kaya kinuha ko siyang spy sayo. Alam kong magaling mang subaybay ang isang matanda lalo na't interesado din siya sayo......"

Hindi ko alam na interesado ang matanda sakin. "H'wag kang makapante sa kalagayan mo ngayon......hindi porke' nalaman mo ang mga kagustuhan namin ay magiging kampante kana. Sa pinuno namin. Mapupunta ka dahil sa kanila ang laki ng atraso niyo..."

Ngumuso ang lalaki sa likod ko at maya maya ay piniringan ulit nila ako.

Hindi ko alm kung saan ako dinala pero ang alam ko ay tinulak nila ako sa kung saan at nrinig ko ang pagsarado ng pinto. Pilit kong tinatanggal ang piring sa mata pero sa tingin ko ay kailangan ko nalang sumuko sa posisyon ko ngayon.

Gumapang ako dahil pati paa ko ay itinali nila.

Ang anak ko......maiipit siya kung padapa ako gagapang. Nilapat ko ang likod ko sa sahig at pilit humahanap ng sasandayan.

Nakaramdam ako ng tigas sa ulo kaya naman unti unti akong sumanday at inaangat ang ulo para baka sakaling  maiipit ang tali sa likod at matanggal iyon.

Ilang minuto kong sinubukan tanggalin ang nais ko at sa wakas ay natanggal ang piring sa mata ko.

Nakita ko na nasa maliit akong kwarto kung saan puro may sapot dito. Sa sobrng takot ko na baka may ahas ay sumanday ako lalo sa pader at pinipikit an mata ko.

"Jake! Kami ng anak mo! Kami ang nagdudusa sa kasalanan ng tatay mo! Sa kasalanan ng pamilya niyo! Kami ng anak natin, ang nagdudusa sa kawalang hiyaan mo.......mas masasaktan ako kung sasabihin kong buntis ako sa harap mo dahil alam kong wala kang pakialam." Mahina ngunit gusto kong isigaw.

Iniisip ko lang nabaka biglang bumukas an pinto at makita na wala sa mata ko ang piring at biglaang ibalik sakin iyon.

Sila ang may kasalanan, pero ako ang pinagdudusahan.