Gecenin Ta Kendisi

Yaşamak ve Yanlızlık

Herkes şok içinde birbirine bakıyordu. Bazıları ağlıyor bazıları bir o yana bir bu yana yürüyor bazıları ise tepki bile vermiyordu. Sınıftaki gerginlik maksimum seviyeye ulaşmıştı. Dolunay bir anda Toprağın yanına geldi. Hiçkimse ne olduğunu anlamadan Toprağın yakasını tutup çocuğu sarstı.

"Nerden biliyordun?"

"Ne diyorsun lan?"

"Birinin öleceğini nerden biliyordun? Yoksa katil misin?" Toprak Dolunayın suratına yumruk attı. Dudağı patlamıştı.  Kanı silip Toprağa döndü. Bir yumruk da o attı. Sanki kal gelmiş gibi kimse onları ayırmayınca tam birbirlerine girecekken. Aralarına girdim.

"KESİN ŞUNU! Ne yapıyosunuz? Kafayı mı yediniz?"

"Bana bildiğin katil demek istedi!"

"Değilsen nerden biliyordun?" Tam Toprak bir yumruk daha atıyorduki kolunu tuttum.

"Toprak kantine falan in yanına gelicem bekle beni." Dolunaya bir bakış daha atıp sinirli bir şekilde gitti. Arkasından ilerledim.

"Hey! Dur beni bekle."

"Ne o sevgilin gibi sende beni mi suçlayacaksın?"

"Saçmalama. O bir hata yaptıysa ne olmuş ben seni biliyorum. Seni böyle birşeyle asla suçlamam." Sözüm bitince biraz duraksadı ardından bana sarıldı. Sıkı sıkı sarıldı. Bende ona aynı şekilde sarıldım ayrıldığımız sırada koridordan bir ses geldi. Arkama baktığımda Dolunayı gördüm. Hayal kırıklığına uğramış gibi bana baktı ardından bahçeye çıktı. Hemen peşinden gittim.

"Bekle!"

"Dolunay bir saniye dinle beni!"

"Neyi bekleyeyim Gece? Seni sevdiğimi söyledim sana. Seninle sevgili olmak  istedim. Bana tokat attın. Çok umursamadım. Şok olmuştu dedim. Bana katil dedin! Beni katillikle suçladın! Benim aptal kafam sana olan aşkından yine affetti! Mal gibi affettim. Ama bu fazla Gece bu beni aşar. Sen Toprağa sarıldın. Sana aşık olduğunu bilmene ramen gidip ona sarıldın. Ben daha fazla yapamıyorum Gece. Lütfen bir süre konuşmayalım." Gidişini izledim. Uzun uzun izledim. Kaybedişimi izledim ben. Katil yüzünden kaybetmekten korkmuştum onu. Kendi hatalarım yüzünden kaybedişimi izledim. En büyük hatayı yapmıştım ona karşı. Senin katil olduğunu düşünüyorum demiştim. Durdum orada sadece uzun uzun durdum.

Deniz geldi yanıma en sonunda. Ne olduğunu sordu. Anlattım herşeyi uzun uzun yaptığım hataları anlattım.

"Gerçekten gidip Toprağa mı sarıldın?"

"Ben böyle olmasını istemedim Deniz." Denizin gözlerinde anlam veremediğim bir hayal kırıklığı vardı.

"Aranızda birşey varmı?" Gözlerimi kocaman açtım.

"Ne diyorsun Deniz?"

"Var mı yok mu?"

"Deniz saçmalama!"

"Ben cevabımı aldım." Ayaklandı ve gitti. Onun da arkasından gidişini izledim. Uzun uzun izledim. Kaybetmekten koktuğum iki insanında gidişini izledim bugün arkalarından.

Derse girmeye hiç halim yoktu. Gidip çantamı aldım. Eve gittim. Sadece biraz kafa dinlemek istedim. Gidişlerini izlediğim gibi tavanı izledim uzun uzun. O sırada bir soğuk hisettim bedenini titreten. Üşüyordum. Gittim bir ceket alıp üstüme örttüm. Kimse size ceket uzatmıyorsa anlarsınız beni. Kendi ceketiniz almayı bilirsiniz. Bana ceket uzatacak ne bir dostum ne bir ailem ne de bir sevgilim kaldı etrafımda. Benim en korktuğum şey nedir biliyor musunuz? Yanlızlık. Şuan bu yüzden üşüyorum zaten. Yanlızlığın soğuğu bu. Üşüyorum çünkü beni ıstıcak biri yok yanımda. Hak ettim ben bunu. Hatalarım hayatımın inşa ettiğim temellerini yavaş yavaş yok etti. Yok oluyorum yavaşça olabildiğince uzun olabildiğince soğuk bir şekilde yok oluyorum. Acı çekerek. Acıyı hissederek yok oluyorum.

Peki ya siz? Neler oldu bu güne kadar isteyip de diyemediğiniz? İsteyip de gerçekleştiremediğiniz? Ne varsa düşünün ve gidin ayaklanın ve yapın onu çünkü bazen geç kalırız. Hayata geç kalırız. Ne varsa pişman olabileceğiniz şimdi yapın. Çünkü son günlerde anladığım birşey var. Ölüm Yaşam kadar yakın bize. Aynı zamanda yaşam kadar da uzak. Herşey için yarın geç olabilir. O yüzden kaldırın kafanızı "Ne var isteyip de yapamadım?" deyin ve gerçekleştirin onu çünkü ben yapamadım hiçbir zaman. Çok şey konuşmak istedim ama konuşamadım. Susmak istedim bazen. O lanet çenemi kapatmak. Ama beceremedim. Affedin beni ben yaşamayı istedim ama beceremedim. Bu yüzden kalkın. Yaşamayı beceremeyeler için yaşayın. Yapamadıkları ne varsa yapın. Çünkü herşey için çok geç olduğunda yapacak gücünüz kalmayabilir.