DİFFERENT | PARK JİMİN

|BÖLÜM 2

BEYENİP YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.İYİ OKUMALAR.

(Wendy'nin dilinden)

Yıl 2019

Tecavüzcü piçin yeri tespit olunmuşdu.Bir depoda...Onu oraya kim taşımıştı?Neden taşımıştı?Beni tanıyormuydu?Yoksa o yaşlı piçin bir düşmanı filan mıydı?Bu yüzden mi beni kurtardı?Ya da beni kurtardı mı ?

Yıl 2019

(Jimin'in dilinden)
Merhaba.Ben Jimin.18 yaşındayım.Ailemle kalıyordum eskiden.Her ne kadar aile denirse işte...
Annem ve üvey babamla kalıyordum.Üvey babamın ismi Johnny .Annem Mina. Üvey babama nefret ediyordum ve hala da öyle ...

Annemi içip içip döverdi.Eve para getirmezdi.Ben barda çalışıyorum.

Eskiden aldığım paralar üvey babamın içkisine giderdi.Anneme buralardan gitmeyi ne kadar çok teklif etsem de annem hep korkaktı.Hep"Bizi bulur, oğlum gidemeyiz,kaçamayız buralardan"derdi...

Annem hep benim Jhonny'den onu dövdüğü,çalıştığım parayı içkiye verdiyi için nefret etdiyimi düşünürdü.Ama asıl gerçek...

Yıl 2016 (Jimin'in dilinden;15 yaşında)

Yine içip gelmişti.Annemi dövüyordü.Annemi ondan kurtarmaya çalıştıkça beni kenara itiyor ve anneme daha sert vuruyordu.Ağlıyordum.Tek kıymetlim annemdi ve o da her gün gözümün önünde işkence çekiyordu.
Annem artık bayılmıştı.Neredeyse ,her gün dövüldükten sonra bayılırdı.Ben de o uyanana kadar ağlayarak onu odasına taşır, yaralarına merhem sürerdim.
Ama bu kez...

Aniden üvey babımın beni kolumdan zorla tutup arka odaya çekmesiyle irkildim.

J:Bıraakkk!Bırak beni !

Ağlamaya devam ediyordum.Anneme merhem sürmeliydim.Yer çok soğuktur,serttir.Orada kalamaz.Hastalanır annem...

Odadakı yatağa sertçe fırlattı beni.Korkum giderek artıyordu.Aklıma gelen kötü düşüncelerden kendimi alı koyamıyordum...

Kemerini açtı ,pantolonun çıkardı.Ve sonra da benimkini...
Ağlayarak uzaklaşmaya çalıştım ,kaçmak istiyordum.Ama olmadı.Yardım çığlıklarım odayı bastı.Bağırıyordum,ağlıyordum.
Sonunda yaptı.O 10 -15 dakika bana asırlar gibi geldi.Sonunda pantolonunu giyinip,evden çıktı.

Yatakta ağladım 2 saat kadar.Sonra annemi hatırladım.Onun yanına gitmek istedim.Ama kalkamıyordum.Acı,utanç hissi ,korku...Hepsini yaşadım o anda.

Nihayet, bir şekilde salona ilerledim.Annem hala yerde yatıyordu.Bir kez daha korktum.Annemi kayb etmekten korktum...

Anneme yaklaştım.Hala nefes alıyordu.Ama gözünün altındakı ,bedenindeki morluklar acıma acı kattı...

Odasına taşıdım,merhem sürdüm.Sonra yatağın diğer tarafına geçip anneme sarıldım.Uyuya kalmışım.Haraketlenme hiss etmemle başımı kaldırdım.Annemin gözünden yaş yastığ a doğru akıyordu.Sesi çıkmıyordu...Hep de böyleydi zaten.Dövülse de sesi çıkmaz,sövülse de...

Dolaptakı malzemelerden yemek hazırlayıp anneme götürdüm.Yiyemiyordu.
Bu kez benim gözlerimden yaş aktı.Annem sarıldı bana.Tek dayağım,tek kıymetlim,her şeyim.Hıçkırarak ağlıyordum.Annemse...Yine sesi çıkmıyordu.Sesizliği beni öldürüyordu.Öylece bir birimize sarılıp ağlamaya devam ettik .

Akşam oldu.Ve o Jhonny denilen şerefsiz eve gelmedi.Rahatladım.Gece uyanık kalmama gerek yoktu.Bu gece uyuyacaktım.Bu utançla...

(2 ay sonra)

O günden beri eve gelmedi şerefsiz.Annem rahat nefes alıyordu.Ben de öyle.Ama kirlenmiştim...Bedenimi kirletmişdi...
Anneme söylemedim,söyleyemezdim.Zaten yük taşıyor,ona daha fazla yük olamazdım.

Bardakı işime devam ettim.Paramı ala biliyor,eksiklikleri karşılaya biliyordum.Ama annem hasta.Onca yıl her gece dövüldü.Hasta olmasına şaşmamalı.Ama problem değil,paramı kazanıp ona bakacaktım.Tedavi olunmayacak bir hastalık deyil sonuçta.

Yıl 2019

(Wendy'nin dilinden)

Sorguya alındık.Bizden bir şey çıkmayınca gide bileceğimizi söylediler.Ama aklımdakı soruları susturamıyorum.Nasıl oldu da o piç depoya götürüldü?Kanıtlar ortadan kayb oldu?Hiç bir ize rastlanmadı?Bana oyun mu oynanıyordu?Yoksa gerçekten bu kişi bir "dost" muydu?