Kadın, karlı dağların manzarasına bakarken elindeki sigarayı ateşledi. Arkasından gelen kokuyla burunun direği sızladı, ciğeri yandı,bir kez daha paramparça oldu...
O'nun kokusuna daha fazla maruz kalmamak için aceleyle bir nefes daha çekti sigarad...
Deniz Amca göbeğini tutarak gülerken Cihan'ın sesiyle O'na döndüm.
"Adı üstünde Umay bu Deniz abi!" Cihan'ın eğlenir gibi çıkan sesiyle 'öyle mi dercesine' bakarken sağ dudağı yukarıya doğru kıvrılmış ve 'öyle' dercesine bir bakış atmıştı.
Ben önümdeki kıymalı börekten tırtıklamaya devam ederken,"Afferim benim güzel karıma,en güzelini yapmış." diyerek yorumunu eklemişti.
Masanın altındaki elimi tutarak elinin içine hapsetti.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Kızım benim sana bir şey demem lazım."
Şehriban teyzenin aniden ciddileşen yüzüyle pek hayırlı şeyler söylemeyeceğini anlamıştım. Oturuşumu düzeltip, boğazımı temizledim ve dinleme moduna geçtim.
"Yaklaşık 2 ay öncesinde falan Arslan geldi buraya."
Arslan kelimesi boğazıma bir hançer saplanmış hissiyatı bıraktı. Devam etmesi için başımı salladım.
"Nereden öğrendi bilmiyorum ama bazı şeyleri öğrenmiş. Bizi bulmuş. Arslan'ı biliyordum ama küçüklüğünü." Derin bir nefes aldı konuşmasına devam etmek için.
"Yani,sen gittikten sonra onlar buraya bir daha gelmediler ve biz hiç karşılaşmadık. Sadece ilk gittiğin sıralar seni çok merak ediyorduk.. Allah var ilk başta onlar bir şey yaptı sandık. Senin gitme ihtimalin," gözünden bir damla yaş aktı.
"Bizim aklımıza hiç gelmedi. Çünkü daha reşit bile değildin ki sen!"
Gözündeki yaşı sildi ve bir süre sonra devam etti. Ben ise donmuş bir cesedin soğukluğunda gibi öylesine duruyordum. Çünkü ne hisseceğimi bile bilmiyordum ki ben!
Üzgün?
Huzursuz?
Kırgın?
Pişman?
Belki üç duyguyu evet ama pişmanlık en son hissedeceğim duygu bile değildi bu konuda! Çünkü bugün olsa,o şartlarda yine giderdim. Tek pişmanlığım,annemin kara sevdalısı bana ilk bulaştığında,o şerefsiz sırf anneme benziyorum diye bana kafayı taktığında bunu saklamamdı.
Keşke diyorum, keşke söyleseydim! Susmasaydım!
O küçücük omuzlarımdaki o yükü paylaşsaydım. Gerekirse onları da ezseydim o yükle! Ama içime atıpta kendimi, çocukluğumu, gençliğimi bitirmeseydim.
Keşke babama karısının O'nu her daim aldattığını,buna 6 yaşımdan beri şahit olduğumu, günlerce hasta yaptığı sürede babam sebebini ararken annemin acı içinde hastaneye gitmemek için diretmesinin o adamla eve gelen kadının annemle odaya girmesi,sonra ellerine bulaşmış kanla odadan çıkıp 'çocuk artık yok' dediğini söyleseydim. Keşke!
Ama ben,anne dediğim kadının timsah gözyaşlarına inanmıştım...
Ama ben,baba dediğim,abi dediğim adamın ellerini kana bulamasından korkmuştum.
