A Villain's Ending [COMPLETED]

002

Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Nasa CR ako ngayon at buti nalang walang tao. Start na ng afternoon classes pero nagpa-excuse ako sa professor. Ayos lang naman, mukhang guminhawa nga ang buhay nito dahil absent ako sa class niya.

"Aw," daing ko nang nilapat ko ang ice sa aking mukha. Hindi pa ako nakakapagbihis ng uniform at sobrang lagkit nito. May locker naman sa next room, kukunin ko iyon mamaya pag tapos na ako maghilamos dito.

Ashley is beautiful. Honestly speaking from the heart. She have pink wavy medium length hair, ash golden colored eyes, plumpy lips, perfect shape face and white porcelain skin.

Habang tumatagal ang titig ko dito sa aking repleksyon ay mas nasasanay ako sa aking mukha. I can't believe that the character I hated, is me.

I bit my lower lip. My left cheek is getting numb. I forgot to bring my phone so I can't contact my mother to get me. Ayaw ko din namang lumapit sa administrators dahil mas lalo lamang liliit ang tingin ko sa aking sarili. Their stares haunts me.

I can hear footsteps, so I immediately hid myself in one of the cubicles. I don't want to face off any other students again lalo na at sa ganitong hitsura.

"Seriously? They did that?" I heard giggles outside.

"Yes. Mismo nasa harapan niya ako." Isang pamilyar na boses ang aking nadinig. "Serves her right," the voice continued.

"Eh 'di ba friends kayo, Kate?" The other voices asked.

Kate? Kate Willingiam? She's one of the five girls who came running towards me. I know because every student has a badge name on their chest.

"Pfft! Me? Friends with her? Alam niyo naman kung ano ang pagpapahirap na ginawa niya sa amin, no!" I heard Kate's voice laughter.

I sat down on the bowl. Ang yelo ay natutunaw na sa aking kamay ngunit wala akong pakialam dahil sa usapan na naririnig ko sa kabila.

"You're right. How about you, Tiara and Chelsea? Did you really pushed Faith?" Ang boses na palaging nagtatanong ay hindi pamilyar sa akin, but judging from their conversation; they're real friends.

"Of course! My calculations were right, those seven boys will teach her a lesson!"

I heard them giggling again. I clenched my fist. No, I must not blame them. Alam kong naghihirap din sila sa kamay ni Ashley noon, kaya ayos lang. Their frustrations are valid.

"Ang harsh niyo naman sa friend niyo. Kakagaling lang sa hospital nun, 'di ba?"

"Tsk. Mas mabuti na nga lang kung tuluyan na siyang namatay."

The last line echoed in my mind. It was not the first time that I heard that. Pati sa ibang students na nagbubulung-bulungan kapag nakikita ako, nababanggit din nila ang linyang iyan.

Mas mabuting namatay nalang siya.

It hurts. Kahit na pilit kong sinasabi sa sarili ko na ayos lang, dahil may ginawa din si Ashley na mali, hindi ko mapigilan na umiyak. Everyone's hateful stares, comments, and whispers... It's making me crazy.

Ayos lang. Ayos lang 'to.

Bigla kong naalala ang ngiti na binigay sa akin ni Faith. Why did she smiled like that? Imposible dahil ang Faith na kilala ko ay hindi ganoon. She's forgiving, kind and loveable at the same time she knows when to stand up for herself and defend her own.

I shouldn't overthink that. Gagawin ko lang din naman ang lahat upang iwasan sila.

Dalawang buwan nalang ay g-graduate na kami. That means the story is almost ending. All I need to do is avoid them as much as possible. Ayoko naman magdrop-out dahil kailangan kong tapusin ang pag-aaral, I don't want to disappoint my mom.

Sigh. It's fine, it's fine. This too, shall pass like seasons. I just need to be strong and change their opinions for Ashley, dahil hindi na ako ang kontrabida dito. I want to live a peaceful life.

Narinig kong umalis na sila matapos ang ilang minuto. Kaya dahan-dahan akong tumayo at nilagay sa basurahan katabi ng bowl ang damit na nakabalot sa ice. Basang-basa na ito.

I opened the door and was relieved to see that there's no one here anymore. Mabilis naman akong lumabas ng CR, at pumasok sa locker room. Hinanap ko ang aking locker kung saan nakalagay ang aking uniporme at iba pang bagay.

Buti nalang at may diary si Ashley na nabasa ko kagabi, kaya hindi mahirap na kabisaduhin ang pangyayari. Most written entries on her diary are very well detailed at walang isang araw na naka-skip ito. Pati mga evil deeds niya ay aking nalaman.

So, I understand why they hate her so much.

When I found my locker, kinuha ko ang susi sa aking bulsa at binuksan ito. Gulat naman agad ako nang malamang hindi iyon naka-lock. Mas lalong nanlaki ang aking mga mata nang makita kung ano ang kalagayan sa loob ng locker ni Ashley.

Torn pieces of her uniform, red paint all over it, and a hundreds of notes plastered in each side.

Hindi ko binasa lahat, pero na-skim ko ang iba.

Bakit ka pa nabuhay girl?

Sana sa susunod na mag-suicide ka, h'wag ka nang babalik dito. Masaya na sana kami eh.

Tangina mo. Panalo sana ako sa pustahan na patay ka na! Buhay ka pa pala!

Ilan lang iyon sa aking nabasa. I pursed my lips and closed the locker. I guess I have no choice but to wait for my mother then.

Hindi ko aakalain na may ganito din palang nangyayari kay Ashley. Noon, noong hindi pa niya kaaway ang pitong lalake, walang ni-isa ang nag-reklamo sa kaniya. Pero ngayon na nakikita nilang may away na, na namamagitan sa aming walo ay may lakas na sila ng loob upang ganituhin ang kontrabida.

I smiled bitterly, such a development.

I can't wait for today to be over. Medyo masakit ang ulo ko at masakit din ang aking pisngi. Aalis na sana ako pero biglang may isang kamay na tumulak sa aking ulo kaya nabagok ako sa locker.

"What-" Hindi ko matuloy ang aking sasabihin dahil binusalan nila ang aking bibig. Nasiplatan kong may tatlong nakatayo sa aking likuran at dalawa sa kaliwa at kanan. Lima sila in total.

Nagpupumiglas ako pero sobrang lakas nang kanilang kapit. Ngayon ay nararamdaman ko na ang takot, lalo na at maramdaman kong binababa nila ang aking palda at ang stockings na suot ko. Pagkatapos ay naramdaman ko na ring binaba nito ang aking underwear.

"Mmp!" Nararamdaman ko na ang mainit na likidong dumadaloy mula sa aking mata.

No! This can't be happening!

Takot ako. Please! Someone help me!

Nakahawak parin ang kamay sa aking noo, kaya hindi ko sila lubos na makita. Ang paa lang nila ang tangi kong tanaw.

Then my eyes went to the side and I saw a familiar figure. She's smiling wickedly at me, like she's enjoying the show.

"Mmppph!" No! I can feel them entering me.

And even though I keep struggling for help and keep trying to get out of their grasp, it was all futile. They took turns of having me while I cried silently. I keep thinking that maybe, I deserve this after what Ashley has done.

Faith, do you think I deserve this, too? Is that why you're smiling widely while witnessing myself getting torn apart?