Only You, oh and him

Deel 31

p.o.v River

Kreunend trek ik de derde outfit uit en gooi die op mijn bed. Wat moet ik nou toch aan? Niks lijkt mooi genoeg om Alex en zijn vrienden te ontmoeten. Mijn tante is nu al twee keer binnen komen lopen met de mededeling dat ik iets aan moet trekken waar ik mezelf prettig in voel, iets wat volgens mij elke volwassenen zegt maar waar ze oprecht niks van menen.

Natuurlijk moet je niks aantrekken waar ik me prettig in voel want dan trek ik een joggingbroek aan en zo kan ik zeker weten niet aan komen. Ik moet iets aantrekken waarbij ik laat zien ik heb mijn best gedaan op mijn kleren maar niet overdreven mijn best alsof ik naar een chic feest ga.

Nee, het moet een informele maar nette uitstraling hebben. En laat ik die look nou echt net niet in mijn kast hebben hangen. In mijn gedachte komt Ethan op die me nu vanaf het bed aan het uitlachen is om mijn hysterische gedrag.

Ethan is  -correctie, was- de persoon die als motto had; "Echte vrienden lachen elkaar eerst uit voordat ze elkaar helpen." Ik ben het er enigszins mee eens omdat als Damon of Ethan in de bosjes viel of werd afgewezen door een meisje lachte ik ze ook eerst uit voordat ik ze hielp.

Ethan hielp altijd iedereen, inclusief mij met mijn garderobe problemen. Maar in mijn gedachte is er een gehele kamer geweid aan Ethan die me uitlacht omdat ik niet de juiste outfit kon kiezen. Daarom weet ik zeker weten dat hij me op dit moment ook uit zou lachen.

Aan de andere kant, als Ethan hier nog was geweest had dit moment zich nooit voorgedaan omdat ik dan gewoon in Greenville zou zijn. Oké, genoeg met het sentimentele gedoe. We zijn hier om Ethan te vergeten dus ik ga hem niet de hele tijd ophalen in deze situatie.

Vandaag is het begin van een nieuw leven met mogelijk nieuwe vrienden en Ethan zou daar erg trots op zijn geweest. Ik kan veel namen opnoemen van mensen die egoïstisch genoeg zijn om hun beste vriend niet met andere om te zien gaan, maar Ethan is zo niet. Hij zou met alle liefde en plezier zien dat ik nieuwe mensen ontmoet. Toch weet ik dat hij wel zou willen dat Damon en ik vrienden zijn.

Een keer toen we veertien waren hadden we het er over wat we zouden doen als we dood waren en ik kan me nog herinneren dat Ethan toen zei dat hij graag zou willen dat Damon en ik op elkaar zouden passen in die situatie.  Hij geeft ontzettend veel om ons beide en daarom denk ik ook dat het hem niet uit maakt met wie we om gaan zolang we elkaar maar helpen in moeilijke situaties. Met zekerheid durf ik te zeggen dat ik die belofte wel na kan komen.

Opnieuw zoek ik door mijn kast heen. Waarom zijn er toch zo veel ongeschreven regels voor kleren uitkiezen wanneer je iemand ontmoet die je misschien wel leuk vind? Het mag niet te zwart zijn, niet te strak, niet te los, niet te bloot, niet te verhullend, niet te formeel, niet te huiselijk, en ga zo maar door. Ik duizel van al de regels die door mijn hoofd gaan terwijl ik mijn kleding kast bekijk.

Opnieuw trek ik iets uit mijn kast en bekijk of het mogelijk iets kan worden. De zwarte spijkerbroek is simpel en zeker een veilige keuze. Het rode topje is niet te bloot maar ook niet te verhullend. Wie weet werkt dit wel. En als het niet werkt maakt het me ook eigenlijk niet meer uit want ik wordt gek van mijn eigen getwijfel. Zonder er nog verder over na te denken trek ik het setje kleren aan.

In de badkamer fatsoeneer ik mijn haar, doe wat make-up op en spuit voor de derde keer wat parfum op. Oh god, ik hoop dat ik niet te erg stink door al die parfum. Oké, dit zou goed moeten zijn toch? Ik hoop het maar want Alex zal hier over 5 minuten zijn dus veel tijd om nog iets te veranderen heb ik niet.

Op mijn kamer trek ik mijn zwart met witte vans aan en snel dan naar beneden toe. Daar zit mijn tante al op de bank te wachten, volgens mij net zo zenuwachtig als dat ik ben. Ik heb Damon vanmiddag nog gesproken en afgesproken dat ik hem morgen weer zal spreken. "Wat zie je er prachtig uit lieverd. Alex zal op slag verliefd worden op je," zegt ze met een grote glimlach. "Julie, zet me alsjeblieft niet voor schut," zucht ik. "Tuurlijk niet lieverd. Ik zou niet durven." Ik knik en pak van de keukentafel mijn portemonnee, telefoon, sleutels en oplader.