Only You, oh and him

Deel 7

P.o.v River

Normaal zou ik zeggen dat een week snel voorbij gaat, maar niet bij deze week. Het is nu de week voor de examens beginnen en niet alleen doe ik het in mijn broek van de zenuwen, ook heb ik de wallen onder mijn ogen staan voortaan.

Damon is op zijn zachts gezegd bezorgd om me en mijn ouders vinden het dus fijn als hij zo veel mogelijk bij me blijft want ze zijn bang dat er iets met me gebeurd. Ik geef ze geen ongelijk want ik zie er ook vreselijk uit met het slaaptekort en mijn plotselinge verandering in stemming.

Waar ik vroeger altijd vrolijk was is dat nu niet het geval en zit ik liever opgesloten in mijn kamer. Ze hebben in school een herdenkingsplaats gemaakt voor Ethan en ik ontwijk het nou al 3 dagen, want zo lang is het er al. Ik hoef niet te zien hoe mensen doen alsof ze om hem rouwen terwijl ze niet weten wat echt rouwen in houdt.

Mijn ouders hebben me de vorige nacht uit mijn nachtmerrie moeten halen en hebben me deze hele ochtend gekweld aangekeken wat ik vreselijk vond. Maar nu loop ik weer door de gangen van de school met Damon op mijn hielen terwijl we onderweg zijn naar gym.

Ik voel me futloos, normaal doe ik graag mee maar vandaag lijkt op mijn benen staan al mijn energie al op te eisen. Ik had bij mijn ouders om een briefje kunnen vragen, maar eerlijk gezegd had ik daar geen zin in want dan krijgen mensen weer medelijden met me en voel ik me weer een uitzondering en dat wil ik niet.

Ik wil gewoon normaal zijn, net zoals de rest van de school niet zo dramatisch blijven hangen in een dood. Zelfs zijn ouders gaat het beter af dan bij mij dus ik weet niet wat ik fout doe. "River, kom je? We moeten ons nog omkleden en ik wil niet te laat zijn."

Heel voorzichtig pakt Damon mijn hand vast, alsof ik breekbaar ben, en trekt me mee naar de kleedlokalen. "Ik wil niet," mompel ik zacht. Damon draait zijn hoofd naar mij toe. "Wat zei je" "Niks, laat maar." "Je kan me alles zeggen he." Ik knik en loop een beetje door zodat we op tijd komen. Of ja, dat Damon op tijd komt want voor ik me heb omgekleed zijn we weer een heel eind verder.

Bij de kleedlokalen aangekomen gaat Damon gelijk naar binnen terwijl ik naar binnen strompel en zie dat er nog een paar meiden zitten. Rustig begin ik met omkleden en tot mijn geluk gaan de meiden al heel snel weg.

Ik kijk naar het stoffen armbandje om mijn pols wat ik al draag sinds groep 8, en me gelukkig nog steeds past. Het is mijn vriendschapsarmbandje, die ik samen met Ethan altijd om had. Hij had een groene en ik heb een paarse. Ik kan er gewoon nog geen afscheid van nemen, al zeiden mijn ouders dat het misschien beter is om hem even af te doen in deze moeilijk tijd. Ik wil dat niet, ik wil hem omhouden om Ethan never nooit te vergeten en hem altijd bij me te kunnen dragen.

Uit mijn gymtas pak ik mijn zwarte Nike legging en mijn roze sportshirt wat ik al een hele tijd in mijn kast heb hangen en nu pas voor de eerste keer aantrek. Mijn gewone kleren stop ik terug in mijn tas en die hang ik aan het haakje in de kleedkamer.

Met nog een laatste zucht open ik de deur en loop de sportvelden op. Wanneer het goed weer is moeten we buiten sporten, zo niet dan hebben we binnen een gymzaal. De rest is al bezig met het rennen van rondjes terwijl ik naar de gymdocent toe loop.

"He River, ik dacht even dat je niet meer zou komen" zegt hij met een kleine glimlach, die mij absoluut niet opvrolijkt. "Sorry, ik moest me nog omkleden." Hij knikt en verteld me dat ik nog 2 rondjes mee kan rennen met de rest, wat ik dan dus ook doe.

Tijdens het rennen lijkt het alsof ik uit elkaar val en al de kracht die ik nog had uit mijn lichaam wordt gezogen. Mijn benen veranderen in spaghetti en mijn zicht word wazig en voor ik het weet lig ik op de grond met een fikse hoofdpijn. Ik hoor een paar mensen om me heen naar adem happen en iedereen blijft plotseling op hun plek staan terwijl ik besluit dat ik hier beter lig dan dat ik moet gaan rennen. Uit mijn ooghoek zie ik Damon aan komen rennen en bij me neerknielen.