Only You, oh and him

Deel 2

P.o.v River

De heerlijke lentezon schijnt hoog aan de lucht, maar genieten kan ik er niet van.
De bloemen zijn allemaal weer in bloei, maar het maakt me niks meer dan misselijk.
Zelfs de kinderen die vrolijk buiten aan het spelen zijn zorgen er niet voor dat mijn humeur beter word.

Dit is de op een na ergste dag uit mijn gehele leven en geen zon, bloem of kind kan mij gelukkig maken nu. Niet op deze dag tenminste, of in deze week. Maak daar maar een maand van trouwens.

Ik ga niet vrolijk verder met mijn leven, niet na wat er vorige week is gebeurd, en dat waar ik bij zat. Ik sta over het algemeen heel positief in het leven, dat is iets waar mijn vrienden me altijd aan herinneren, maar sinds het ongeluk is daar niks meer van te merken. Hoe hard ik ook mijn best doe, het lukt me gewoon niet optimistisch te zijn.

Het ongeluk heeft mijn leven op zijn kop gezet en ik kan er niet mee leven. Het zal ook nog wel even duren voordat ik het een plekje heb gegeven, want deze begrafenis zorgt er niet voor dat ik het verwerkt heb. Daar weten zijn ouders alles van, want die zullen zich minstens zo belabberd voelen als dat ik doe, misschien zelfs wel erger. Al betwijfel ik dat, hoe gek dat ook klinkt.

Ethan was mijn alles, maar echt mijn alles. Al vanaf onze geboortes waren we onafscheidelijk wat kwam omdat onze ouders elke dag bij elkaar zaten. We gingen samen naar de kleuterschool, basisschool en zelfs de middelbare school doorstonden we samen.
Het voelt alsof mijn Siamese tweelingbroer zojuist van me af gerukt is.

Hij is er altijd geweest voor mij en met mij. We waren het team waar iedereen tegen op keek omdat we elkaar altijd steunden en zelfs wanneer we ruzie hadden we respect hadden voor elkaar. Iedereen hield van ons als team, en nu is dat verwoest.

Ik ben niet alleen mijn beste vriend kwijt, maar ook mijn sinds kort vriendje, een stap die we beide maar al te graag wouden maken maar niet zeker van waren. We zouden samen gaan onderzoeken hoe het zou zijn en of we het aan konden. Misschien belangrijker, of onze vriendschap het aan kon.

Als ik iets deed, dacht ik altijd aan wat Ethan ervan zou vinden. Onze ouders vonden het altijd heel schattig en aandoenlijk dat we zo voor elkaar zorgden. Ethan was de vriend waar ik altijd op terug kon vallen, die mij altijd zou beschermen en de jongen die midden in de nacht naar mijn huis kwam omdat ik verdrietig was.

Hij zou me troosten en zorgen dat ik vredig zou gaan slapen om vervolgens zelf ook in slaap te vallen met mij en dan de volgende ochtend zou vragen of ik me beter voelde.
Hij besteedde al zijn spaargeld aan een nieuwe step voor mij omdat ik hem niet kon betalen. Hij zou me vertellen hoe mooi ik ben wanneer iemand het tegenovergestelde tegen me zou hebben gezegd.

Ethan was de beste jongen van deze hele wereld en dat is waarom niks in mijn leven meer kleur heeft nu hij hier voor me ligt in deze kist. Beelden van het ongeluk blijven door mijn hoofd flitsen. Ze bezorgen me nachtmerries maar ook overdag ben ik er niet meer veilig voor.

Ik zie zijn dode lichaam voor me, met al het bloed en zijn gesloten ogen terwijl ik hem wakker probeer te krijgen. Het gaat niet uit mijn hoofd. De hoofdpijn komt weer opdagen en ik besluit even weg te stappen van de kist. Ik kan dit niet aan, echt niet. Ik had gehoopt hem nooit zo te zien maar hier ligt hij, op 18 jarige leeftijd al. Hij was nog veel te jong en we hadden nog zo veel avonturen voor ons.

Al een paar dagen kijk ik op tegen deze dag, de dag dat ik hem voor het laatst kan zien, al zit hij in een kist. Al de hele dag lopen de tranen over mijn wangen, en dat vind ik best knap aangezien dat ik dacht dat ik op was na deze week emmers vol te hebben gehuild.

Vanuit de hoek van de kamer zie ik mijn moeder op me af komen. Ze weet hoe rot ik me voel en dat is ook de reden waarom ze me deze week met rust heeft gelaten. Normaal had ze het echt niet toegestaan dat ik de hele week school over zou slaan en in mijn bed zou blijven liggen, maar deze week deed ze het wel.

Ze liet me met rust in mijn kamer en heeft me afgemeld van school. Hun snapten heel goed waarom ik thuis bleef en hebben er ook niet moeilijk over gedaan en ik vond het ook niet erg om het afscheid op school niet mee te hoeven maken want daar voel ik niks voor.

Ik wil geen afscheid van hem nemen, ik wil niet overal voorop worden gezet om een woordje over hem doen. Ik wil gewoon in mezelf rouwen zonder dat mensen me steeds zeggen hoeveel medelijden ze wel niet met mij hebben en hoe het nu kut voelt maar het wel weer over gaat. Wat moet er over gaan dan? De pijn die deze dood met zich mee brengt gaat namelijk nooit over.

Wanneer mijn moeder voor me staat neemt ze me in haar armen en ze legt haar hoofd op die van mij. De tranen lijken er alleen maar harder uit te komen dan dat ze net deden. "Wanneer je naar huis wilt moet je het zeggen hé lieverd. We gaan wanneer jij er klaar voor bent." Ik kijk mijn moeder aan en knik.

Ik wil graag gaan, maar ook weer niet. Dit is de laatste keer dat ik bij hem kan zijn en dat moment wil ik het liefst uren laten duren, maar ik heb een hekel aan deze ruimte en de herinnering die ik hier maak. Ethan zijn ouders staan al vanaf het begin non-stop naar zijn kist te kijken terwijl ze in elkaars armen huilen.

Mijn handen trillen terwijl ik door mijn hurken ga en mijn hand op de kist leg die in het midden van de ruimste staat. Ik zie Ethan zijn moeder naar me toe lopen en dat is de eerste keer dat ik haar niet bij haar man zie staan.

Ik volg haar bewegingen terwijl ik mijn hand op Ethan zijn kist houd. "Hey River." Ze legt haar hand op mijn schouder en kijkt me doordringend aan met haar rood doorlopen ogen. "Gaat het?" vraag ik haar. "Voor zover het kan gaan op de begrafenis van je zoon."

Ik voel nog meer medelijden opkomen wanneer ze die woorden uitspreekt, ook al wil ik dat helemaal niet voelen. Ze heeft niks aan medelijden dus waarom zou ik het dan voor haar voelen? "En jij?" Ze kijkt me doordringend aan waardoor ik het idee heb dat ik het niet moet proberen om haar af te wimpelen met een simpele gaat goed. Nee, ze wilt een oprecht en eerlijk antwoord. Ze weet wanneer ik die geef want ze kent me door en door, net zoals haar zoon deed.

"Ik weet het niet, ik heb het nog niet verwerkt," zeg ik zuchtend.
"Heb je nog met Damon gesproken?"
"Niet echt. Hij heeft het geprobeerd maar ik heb me afgesloten deze week dus is hij elke keer maar weer weg gegaan na een tijdje." "Laat hem toe River, dat is goed voor je. Hij kan je helpen."

Ik knik, vooral omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Damon kan me ook helpen want hij heeft hetzelfde doorgemaakt. Hij en Ethan waren elkaars maten al sinds groep 3 dus hij weet ongeveer hoe ik me voel. Maar echt snappen zal hij het nooit want hij had niet de band die ik had met Ethan.
Na een tijdje had Ethan ons aan elkaar voorgesteld en sinds dien gingen we vaak door het leven als groep van 3.

"Ik zal een keer met hem gaan praten," verzekering ik haar. Ik laat mijn hand van de kist af glijden en sta dan op "Je bent altijd welkom hé lieverd, wat er ook is." Ik glimlach naar haar, geef haar nog een knuffel en loop dan naar mijn moeder toe. "Mam, ik ben klaar hier. Ik wil weg." Ze knikt en loopt naar mijn vader toe.

Even zie ik ze samen praten en soms naar mij kijken maar dan zie ik pap afscheid nemen van de mensen daar en naar mij toe komen en vertrekken we van de begrafenis.

-morgen ga ik naar de vrienden van Amstel live, al hoewel ik alleen ga. Ik hoop dat het toch leuk wordt-