Only You, oh and him

Deel 6

P.o.v River

Aan het eind van de schooldag staat Damon al bij de deur van het klaslokaal mij op te wachten om naar huis toe te gaan. Dit is een van de lessen die we niet samen hebben omdat ik gekozen heb voor kunst en hij voor een extra sport uur. "Kom, ik breng je weer naar huis toe. Je ouders hebben me trouwens uitgenodigd om te blijven eten, hebben ze dat al aan jou verteld?"

Hij kijkt me vragend aan terwijl hij zijn hoofd een beetje schuin houdt. "Nee, dat hebben ze niet. Maar het maakt niet uit." Met mijn tas op mijn rug loop ik achter Damon aan het schoolgebouw uit naar zijn auto toe.

Wanneer we in de auto zitten kijkt hij eerst wat op zijn telefoon voordat hij dan eindelijk de auto start en weg rijd, op weg naar mijn huis. "Ging het goed net bij kunst? Ik weet dat je dat een leuk vak vindt."

Hij probeert me duidelijk op te beuren door een gesprek aan te gaan over een van mijn favoriete vakken, samen met gym en tekenen. Ik hou niet zo van leren, laat mij maar de vakken doen waarbij ik ook echt iets kan gaan doen. Ik wil later graag juf worden dus mijn creativiteit zal me daar dan wel bij kunnen helpen.

"Het was wel leuk. Ik had geen flashback dus dat was positief." Hij knikt terwijl zijn ogen gericht blijven op de weg. "Je mag altijd naar me toe komen wanneer je het nodig hebt hé. Ik zal je helpen, no matter what" zegt hij waarna hij kort zijn ogen van de weg haalt en ze over mij laat glijden.

"Weet ik. Je bent een goede vriend." Hij heeft een kleine glimlach op zijn gezicht en we rijden in stilte door naar mijn huis. Wanneer hij parkeert draait hij zich om naar mij.

"Weten je ouders ervan?" vraagt hij dan, waar ik verbaasd door ben. "Waarvan?" "Van je flashbacks, of je dagdromen, hoe je het ook wilt noemen."

Ik kijk hem bedenkelijk aan wat hij wilt bereiken met deze vraag want hem kennende zit er wat achter. Natuurlijk weten mijn ouders het niet, ik wil er immers niet met ze over praten of ze überhaupt ergens over spreken op dit moment. Maar hoe graag ik het ook tegen Damon wil zeggen aangezien we altijd eerlijk tegen elkaar zijn, wil ik niet dat hij weer verder gaat graven in mijn gedachten zoals hij vaker doet. Toch weet ik dat ik niet tegen hem kan liegen, want hij kent me te goed en kan me te makkelijk doorgronden.

"Ze weten het niet, en dat wil ik zo houden" zeg ik stellig tegen hem, zodat hij weet dat mijn beslissing vast staat.
"Waarom mogen ze het niet weten?"
"Ik wil dit zelf oplossen zonder hun bezorgd te maken. Ik wil dat jij er niks over zegt tegen ze."

Ik kijk hem streng aan, zo streng als ik kan om hem duidelijk te maken dat ik het meen en hij niks moet proberen. Hij trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me bedenkelijk aan. "Je kan niet heel de wereld in je eentje aan hé lieverd. Soms moet je hulp toe laten van de mensen die van je houden. Ik weet dat dit zwaar voor je is en het is ook erg vervelend wat er is gebeurd, het achtervolgt mij ook, maar we zijn nog jong en moeten hulp toestaan om ons leven op de rails te houden en niet er van af te wijken."

"Misschien is dat hoe het voor jou geld, maar voor mij niet. Daarbij zit jij hier toch? Jij bent mijn hulp en dat is goed genoeg voor mij. Ik hoef verder niemand en wil dit vooral in mijn eentje oplossen zonder de bezorgdheid van allemaal mensen die er toch geen reet van snappen" terwijl ik praat merk ik dat ik uit woede mijn stem begin te verheffen, waar ik me ook gelijk schuldig om voel wanneer ik Damon dan met grote ogen naar me zie kijken uit schrik.

"Sorry, je hebt niks fout gedaan. Ik ben erg geprikkeld vandaag" verontschuldig ik me gelijk weer tegen hem. Hij buigt zich over de middenconsole heen en slaat zijn armen onhandig om me heen. "Het maakt niet uit. Ik vergeef je. Laten we nu maar naar binnen toe gaan."

Ik knik en haal zijn armen van me af, waarna we uit de auto stappen en naar binnen toe lopen waar mijn ouders al druk in de weer zijn voor het eten. Zodra er iemand blijft eten, maakt niet uit wie, doen ze altijd hun uiterste best om er een heel ding van te maken zodat de gast het zeker weten zal lusten.

"Hallo meneer en mevrouw Moore." Damon komt met een glimlach de keuken in en kijkt naar het tafereel wat zich voor hem afspeelt. "Hallo kinderen, hoe was het op school?" Ik geef Damon gelijk een waarschuwende blik dat hij zijn mond moet houden over wat er op school is voorgevallen. "Het ging goed op school. Ik was liever thuis geweest maar het viel me nog best mee hoe erg het is." "Ja, het ging goed" antwoord Damon kort.

"Het eten is over een uur pas klaar dus jullie kunnen samen nog wel even wat voor jezelf doen" zegt mijn vader die bezig is met het snijden van de groente. "Is goed" antwoord ik en draai me gelijk om in de richting van de deur. "Kom Damon" zeg ik en loop daarna de gang in. Ik zie dat hij me volgt en samen lopen we naar mijn kamer toe.

"River, mag ik op je PlayStation spelen, alsjeblieft?" Hij kijkt me met smeekoogjes aan en ik probeer te glimlachen naar hem, maar het lukt me niet. Niet wanneer ik gelijk weer denk aan al de keren dat ik daar met Ethan spelletjes heb gedaan en hoeveel uur we wel niet op de twee zitzakken hebben gezeten die voor mijn tv staan.

Soms gingen we nachtenlang door om samen een spel uit te spelen, alles dan weer te verwijderen om het vervolgens nog een keer te kunnen spelen. Ethan hield van de PlayStation maar mensen moeten mij niet onderschatten want ik heb er ook al wel de nodige uren achter doorgebracht. Maar sinds Ethan dood is heb ik het ding niet één keer aangeraakt, aangezien het een ding was van ons twee en dat nooit meer terug gaat komen.

"River, gaat het?" Ik kom uit mijn trans en kijk naar Damon die een paar stappen dichterbij is gekomen. "Ja het gaat. Je mag best op de PlayStation, ik ga alleen niet mee doen."

Hij knikt en pakt de controller en de afstandsbediening van de tv. Ik besluit op mijn bed te gaan liggen voor een beetje rust na deze vermoeiende dag. "Ik zal je wakker maken wanneer we gaan eten. Rust maar even uit" hoor ik hem achter me zeggen en dat is ook het moment dat ik in slaap val, dit keer zonder een nachtmerrie.

-