I Love To See Your Eyes

Chapter 32

"Umuwi ka na bata---" sinikmura ko siya kaya agad nagulat ang ibang guard.

"Hawakan siya!!" Sigaw ng mga guard kaya isa-isa ko silang kinalaban.

"Hindi kayo ang ipinunta ko dito. Hayaan niyo akong makapasok, pwede?" Napatango ako ng makita ko silang nakahiga na sa sahig.

Pinihit ko ang doorknob at agad akong pumasok sa loob. Nakita ko silang lahat na nakatingin sakin kaya ngumisi ako. Nandidito pala ang buo niyang pamilya at hindi ko din inaasahan na nandidito sila ama. So, reunion ba ang tawag dito? Natawa ako at lumapit sa kanila.

"Esma, anong ginagawa mo dito? Kamusta si drick?" Tanong ni zuel kaya agad akong nanghina ng marinig ko ang pangalan ni drick.

"Nandodoon, mahimbing na natutulog"

"Esma, what are you doing here? How did you know this?" Tanong ni zarie ngunit hindi ko siya sinagot bagkus nakatingin lang ako kila zinno at kila lolo soru.

"What you called this reunion without telling me?"

"Zuesma" pagpipigil sa akin ni rox, natawa ako at hinarap ang mga magulang namin.

"Habang nagluluksa ako doon, kayo naman ay nagsasaya?"

"Maghinay-hinay ka sa sinasabi mo!" Sigaw sa akin ni ina, still pretending? I like it.

"Ahem!" Pagtatawag ng atensyon ni zinno. "Anong kailangan mo?"

"Kailangan kong malaman, kung sino ba talaga ako?"

"Haha, may amnesia ka. And your asking us who are you?"

"Kung sakaling mamatay ako, magiging malaya na ba ako?" Tumingin ako kay reyna at agad siyang nagulat sa sinabi ko. "Maaari ba, reyna sasha?"

"Tumigil ka sa kadumal-dumal mong sinasabi" pinunasan ko ang luha ko at humarap kay zinno.

"Maaari ko bang malaman kung saan ang kuta ni owell?"

"Bakit sa akin mo hinahanap? Wala--"

"Maaari ba?!"

"Stop shouting!" Sigaw din ni zakira, hindi ko maiwasang mapailing.

"Yun lamang ang kahilingan ko--"

"At ano susugudin mo siya?"

"Siya ang dahilan kung bakit nangyayari ang lahat ng ito. Siya ang dahilan kung bakit nag-aagaw buhay si drick. Siya ang dahilan kung namatay ang lola ko. Siya din ang dahilan kung bakit wala akong maalala hanggang ngayon" pinunasan ko ang luha ko. "Wala akong maalala na naging pamilya ko kayo, wala akong maalala na nakasama ko kayo. Hindi ko maalala ang lahat! Hindi ko maalala na naging ina ka sa akin! Hindi ko maalala na tinuring mo akong anak! Kasi simula ng iniwan mo ako, nawala na din ang masasayang alala ko dito! Hanggang kailan ka ba magpapanggap, ah?!" Umiiyak kong sigaw kay ina na hindi makapagsalita.

"You are, ate luna?" Tumingin ako kay zarie.

"Patay na si luna--"

"Sis, don't say that" pagpipigil ni zylie. "Mom! Hanggang kailan mo tratratuhin na ganiyan si luna? It's really hard for her!"

"I'm sorry" lumapit siya sakin at agad akong niyakap habang umiiyak. "I'm sorry, natakot lamang ako na mailagay ulit kita sa piligro. I'm sorry, I'm sorry, anak. Huhu, patawarin mo si mama kung naging malupit siya sayo. I'm sorry kung pinahirapan kita, I'm sorry, kung naduwag ako magpakananay ulit sayo. I'm sorry, anak. Huhuhu! I'm sorry, mapatawag mo sana ako" niyakap ko siya pabalik at tumango-tango ako. Humiwalay siya sa yakap at hinawakan ang pisngi ko. "Tahan na, anak. Ayaw kong nakikita kang umiiyak"

"Patawarin mo rin ako kung naging bastos ako, ina"

"Wala iyon. I deserve all of that word. Wala akong kwentang ina para pabayaan ang anak na nahihirapan" hinawakan niya ang kamay ko. "Pwede bang huwag mo ng sugudin si owell, ayoko mapahamak ka. Please, huwag mo naman na ulit iwan si mama, okay?"