I Miss U |Jikook|✔

14

Vita, tüm cesaretini toplayıp geldiği evi, gözyaşlarıyla birlikte terk ediyordu.

Evet, Kore'ye dönmüştü.

Gece 3'te aldığı biletle dönmüştü hem de. Elinde tek bir bavul olmadan...

Kendi evine gitmeden önce deltanın evine gelmişti.

Kızına gelmişti.

Daha kapıya varmadan, yolda gördüğü bedenlerle tüm cesaretini kaybetti. Jungkook, kucağında kızları ve yanında omega ile oldukça mutlu görünüyordu.

Vazgeçti.

Dün aldığı tüm kararlardan vazgeçti.

''Gelmem en baştan hataydı...'' Dedi geri dönerken. Hayatından yakındı ağlayarak geçtiği sokağın ortasında.

Evine gidecekti. Annesine sarılmaya ihtiyacı vardı. Sonra da her şeyi anlatacaktı onlara.

Yaklaşık 15 dakikanın sonunda vardığı evine özlemle baktı. Gelmeyeli 1 yılı geçmişti. Bir süre eviyle bakıştıktan sonra zili çaldı.

Kısa süre sonra annesi tarafından açıldığında, daha fazla dayanamadı ve sesli bir şekilde ağlayarak annesinin kolları arasına girdi.

''A-anne...''

Bayan Park yaşadığı sokla ilk başta tepki veremese de, kendine geldiğinde oğluna sıkı sıkı sarıldı. Evlat hasreti anlatılamayacak bir duyguydu.

''Anne canım çok yanıyor...''

Bayan Park sokak kapısını kapattıktan sonra kollarındaki oğlunu salona doğru yönlendirdi.

''Bebeğim otur sen, ben sana su getirip geliyorum tamam mı?''

Jimin kızarmış burnunu çekerken başını olumlu anlamda salladı. Biraz olsun sakinleştiğinde annesi gelmişti.

''İç bunu, sonra konuşalım.'' Dedi elindeki bardağı uzatırken. Jimin suyu içtikten sonra bardağı sephaya bıraktı ve boğazını temizledi.

Artık her şeyi anlatma vaktiydi.

''Anne...''

''Efendim oğlum?''

''Sana söylemem gereken şeyler var.''

''Seni dinliyorum.''

''Be-ben...Büyük bir hata yaptım.

Orta yaşlı kadın, oğlunun titreyen ellerini tuttu güven vermek istercesine. Keşke herkes böyle annelere sahip olsaydı, değil mi?

''Nasıl bir hata?''

''Ben...''

''Doğum yaptığını biliyorum Jimin, ama sonra ne yaptığın hakkında bir fikrim yok. Umarım hatan bunları bana söylememendir.'' Dedi Bayan Park.

''Sen-nasıl?

''Bir arkadaşım yalanını yemedim, ayrıca kokun seni ele veriyordu.''

''Anne.''

''Hm?''

''Hatam bundan sonra başlıyor.''

''Jimin...''

''B-ben kızımı bırakıp gittim. An-anne olmaktan korktum. Ha-hayallerimi gerçekleştirememekten ko-korktum. Benim özgür bir yapım var, biliyorsun. E-eve tıkılı kalmaktan korktum. B-ben her şe-şeyden korktum anne.''

Bayan Park ne kadar onun yaptığı  hatalarını onaylamasa da, annelik görevini yerine getirerek sarıldı hıçkırarak ağlayan oğluna.

''Sakin ol...''