VEDİA ( FİNAL YAPTI)

"Vedalaşma zamanı Suzan.."

Yazarken zorlandığım bir bölüm oldu, Kasveti her yanımı sardı desem yalan söylemiş olmam..

Keyifli okumalar..

Sizleri çok seviyorum <3

BAYBARS

Öylece mermer zeminde oturmuş tam  1 saattir içeriden çıkmasını bekliyorum..
Hiç sesimi çıkarmadan, kendi içinde yaşadığı karmaşanın sona erişini bekliyorum..
Beni dinlemesi gerek, düşündüğü şeyler çok .. saçma.

Suzan istediği için burada değilim, birinin isteğiyle böyle bir şey yapmam..
Sadece, onu korumak istiyorum.. bu kadar ince düşünmedim ki, içimden ne geliyorsa onu yapıyordum..
Onu bu kadar kırdığımı nereden bilebilirdim..

Kafenin kapısı açıldığında Sera içeriye girdi, bu bir saat içinde, 6. gelişiydi..
Gözleri üzerimde gezerken, yılgın bir nefes vererek bana doğru yaklaştı..

"Hala içeride mi.." yavaşça yanıma oturdu..

"Evet.."  fısıltı ile konuştuğumda, elini omuzuma koydu.

"Belki de gitmen en iyisidir Baybars.." sesinde ki üzgün tını, bakışlarımı ona çevirmeme neden oluyordu.

"Gidemem.. bunu düzeltmem gerek, onunla konuşmam gerek, belki sonra.." bakışlarım önüme döndüğünde, Kapı bir kez daha açıldı.

Celil bana doğru gelerek, elinde ki Mektupları bana doğru uzattı.

"Buyur Abi.." uzanıp elinden aldım mektupları.

"Bunlar ne.." Sera Merakla beni süzüyordu.

"Biraz izin verir misin?" dedim bakışlarım elimde ki mektuplarda gezerken...

"Tabi.." Yavaşça yanımdan kalktığında, Celil ile beraber çıktılar Kafeden dışarı.. bende mektupları, yavaşça çıkardım zarflarından..

"Beni duyuyor musun bilmiyorum, ama eğer duyuyorsan, dinle.." Yavaşça ilk mektubu açtım..

"Sevgilim.." ilk kelime boğazımı düğümlerken, bir saniye bekledim..

"Ben gidiyorum, Bu durum nasıl hissettirecek sana biliyorum, bensiz yalnız hissedeceğini biliyorum, Eğer ilk giden Sen olsaydın, inan ne yapardım bilmiyorum.. " elimdeki mektubun satırlarında gezen gözlerim dolarken, hızla burnumu çektim..

Bu mektup, bana 6 senedir yaşadığım her şeyin sonuna geldiğimi hatırlatıyordu ..

"Baybars, bana çok güzel bir hayat yaşattın, her saniyesi için Minnet doluyum.. Beni böyle güzel sevdiğin için, değerli hissettirdiğin ve korkmadan elimi tuttuğun için, Seni çok ama çok seviyorum.. Benim için vazgeçtiğin her şeyin farkındayım.. her gün bu fedakarlığının içine uyanıyorum.. Sen tanıdığım en Dürüst Adamsın.. Ölüm döşeğinde ki bir kadının son sözlerine inanmalısın.. :) Ağlama sakın, güçlü ol, olman gerek, ben seni ilk tanıdığım o günlerde, içerinde ki bu Güce öylesine hayrandım ki, Senin yanında olmanın verdiği Gücü çok seviyorum, Seninle bu evde kurduğumuz bu hayatı çok seviyorum, seninle yaptığımız , yapamadığımız her şeyi Seviyorum, beni ne kadar sevdiğini biliyo-" sözlerim yarıda kesilirken içeriden bir ses duydum.

"Bana ne okuyorsun!" kapının hemen arkasındaydı.

"Suzan'ın mektubunu, dinle, bakalım bana seninle ilgili ne dediğini dinle, yaşadığımız şeyleri onun isteğiyle mi yapıyorum dinle.." gözlerimden akan yaşları hızla sildim.

"İstemiyorum, bana bir şey ispat etmek zorunda değilsin.. sadece, git.." sesi titriyordu..

Derin bir nefes aldım, ve Kapıdan geri çekildim..