With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 36

Het is twaalf uur als we in de vertrekhal staan. Over een uur vertrekt sluit onze gate, dus moeten we nu toch echt afscheid gaan nemen.

Ik kijk naar Noah en zie de tranen in zijn ogen staan. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Dat is het moment dat hij, na al die dagen, weken en maanden breekt. 'Ik kom snel langs goed? Je kan dit en het komt helemaal goed met jullie', zegt hij schor van het huilen in mijn oor.

Ik kijk hem glimlachend aan en sla dan nog een keer mijn armen om hem heen. Noah laat me na een tijdje los en gaat voor me staan. Hij haalt zijn rugzak van zijn rug en geeft hem aan mij. Vragend kijk ik hem aan, waardoor hij moet lachen.

'Waarom geef je dit aan mij en wat voor zwaars heb je hierin gedaan?', vraag ik aan hem terwijl ik ook naar mijn ouders kijk. Mijn ouders kijken me glimlachend aan, net zoals Noah overigens.

'Het zijn dingen die we van Jasper hebben gevonden, zoals jouw tekeningen voor hem. Er zitten ook spullen van jou en mij in. En er zitten fotoboeken in, met foto's van ons allemaal, ook van Jasper', zegt hij.

'Moeten jullie die fotoboeken niet bewaren?', vraag ik ongelovig. 'Van alle foto's is een kopie gemaakt, dus alle fotoboeken zijn identiek aan elkaar en er zitten foto's tussen die jij nog nooit hebt gezien', zegt mijn vader.

Ik geef ook mijn ouders lang een knuffel. Als ik afscheid genomen heb loop ik naar Eva, die inmiddels hard aan het huilen is. Ze slaat haar armen om mij heen, 'Het komt wel goed', zeg ik. 'Mag ik vaak langskomen?', vraagt ze dan.

'Ja tuurlijk!', zeg ik. Ik laat haar langzaam los. 'Ik zal goed voor je broer zorgen, geen zorgen', zeg ik waardoor ze weer moet lachen. Ook Bram moet lachen als hij mij een knuffel geeft. 'Als hij vervelend is moet je het maar laten weten', zegt hij waardoor ik ook hard moet lachen.

Ik neem ook afscheid van Matthijs zijn ouders waarna ik weer naast Matthijs ga staan, die inmiddels ook afscheid heeft genomen van mijn familie. 'Ik denk dat we zo maar moeten gaan', zegt hij terwijl ik hem aankijk.

'Ja, dat denk ik ook', zeg ik met een lichte zucht. We kijken nog een keer naar alle fans en pers die een stukje verder staan en zwaaien nog een keer.

Dan draaien we ons om en checken ons in waarna we naar onze gate lopen. Matthijs slaat zijn arm om mijn middel terwijl we naar de gate lopen en tranen prikken in mijn ogen.

XXX

Als we bij de gate aankomen slaat Matthijs van achter zijn armen om me heen, 'Het komt goed, wij kunnen dit', fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik ga weer glimlachen en samen gaan we op de twee stoelen zitten in de gate.

Ik leg mijn hoofd op Matthijs zijn schouder en niet veel later mogen we het vliegtuig in. Ik ga bij het raam zitten en Matthijs gaat naast mij zitten. Het is rustig in het vliegtuig, waarschijnlijk voor het voorspelde noodweer.

XXX

We rijden de landingsbaan af en lopen iets daarna het vliegtuig uit. 'Hier zijn we dan', zegt Matthijs en ik lach naar hem. Na onze koffers gevonden te hebben lopen we naar de vertrekhal waarna ik hard op Carel afren die daar samen met Frenkie en Donny ons op staan te wachten.

Hij slaat zijn armen om mij heen en geeft me een knuffel. Ik krijg ook een knuffel van Frenkie en Donny, 'Hebben jullie ons zo erg gemist?', vraagt Donny lachend. 'Ja', zeggen Matthijs en ik in koor. De jongens schieten in de lach en samen lopen we het vliegveld uit.

'Matta, je auto staat al voor jullie deur dus we brengen jullie thuis', zegt Frenkie tegen Matthijs als we de grote draaideur naar buiten doorlopen.

Onderweg naar huis praten we over van alles, maar vooral over de jongens hun eerste training. Stiekem ben ik nu al zenuwachtig, maar hun verhalen stellen me wat meer gerust.

XXX

Al snel zie ik het huis verschijnen. Het staat mooi in de zon, ondanks de kou. Ik kijk naar Matthijs die met een grote glimlach naast me in de stoel zit.

'Taxi Frenkie, Donny en Carel gearriveerd', zegt Frenkie als er stoppen voor het huis. We nemen snel afscheid van de jongens en samen met Matthijs loop ik het grindpad op.

Matthijs pakt mijn vrije hand vast en samen lopen we hand-in-hand met onze koffer richting de grote voordeur.

'Aan jou de eer', zeg ik en overhandig de voordeursleutel aan Matthijs. Hij steekt hem in het slot, kijkt mij nog een keer aan en draait hem dan van het slot.

Samen duwen we de deur open en lopen naar binnen. Het is nog net zo mooi als dat we kwamen kijken. Matthijs pakt me weer bij mijn hand vast en trekt me mee de grote woonkamer in.

Samen draaien we rondjes door erdoorheen, waardoor we de slappe lach krijgen. 'Hier is het dan', zeg ik met een zucht en ik kijk met een verliefde glimlach om me heen.

'Ons huis', fluistert Matthijs is mijn oor en hij geeft me een kus.

XXX

Samen ruimen we onze kleding in en geven we alles een plekje. Even twijfel ik om Noah zijn rugzak open te maken, maar besluit dan toch om dat te doen.

Ik ga op de bank zitten en zet de tas naast me neer. 'Ook thee?', vraagt Matthijs. 'Ja graag', zeg ik en al snel komt aan aan met twee mokken thee.

'Waarom heb je hem nog niet opengemaakt?', vraagt Matthijs als hij naast me komt zitten op de bank. 'Op jou aan het wachten', zeg ik en open dan de tas.

Er zitten veel fotoboeken in, mijn tekeningen en eigenlijk alles wat ze al zeiden dat erin zou zitten. Samen met Matthijs kijken we alles door en geef ik het een mooi plekje in de vakkenkast.

XXX

'Lauren ga je mee?', roept Matthijs door ons huis. 'Waar gaan we heen?', vraag ik vanuit de keuken terwijl Matthijs naar me toe komt lopen.

'Naar het strand, voor de zonsondergang', zegt hij en hij tilt me op het aanrechtblad. 'Echt?', vraag ik ongelovig.

'Ja', zegt hij met een grote lach op zijn gezicht. Ik geef hem een kus en spring van het aanrecht af. Samen kleden we ons dik aan en vertrekken richting het strand.

POV MATTHIJS

We lopen richting mijn auto en samen met Lauren stap ik in. We gaan samen naar het strand. Wat ze alleen nog niet weet is dat we naar de plek gaan waar we hebben besloten om samen naar FC Barcelona te gaan.

Lauren zingt samen met mij zachtjes mee met de muziek op de radio. 'Lauren?', vraag ik voorzichtig. Ze kijkt me vragend aan.

'Wil je mijn brief lezen?', vraag ik dan. Ze kijkt me aan en ik zie de twijfel in haar ogen staan. 'Weet ik niet', antwoordt ze dan.

Ze kijkt naar buiten uit het raam. 'Hij is voor jou geschreven', zegt ze dan. 'Dat weet ik. Het is meer of het je zou helpen', zeg ik.

Ze kijkt om en kijkt me aan. 'Ik weet niet of het slim is. Ondanks dat ik het wel wil', zegt ze. En kijkt dit keer door de vooruit naar buiten.

'Denk er maar rustig over na', zeg ik en rijd het laatste stukje naar het strand.

POV LAUREN

Matthijs draait het parkeerterrein op en parkeert de auto. Ik kijk rond en krijg een lach op mijn gezicht. 'Je weet waar we zijn?', vraagt Matthijs met een grote grijns.

Ik knik hevig en geef hem een knuffel. We stappen uit de auto en lopen het zand op. We lopen een stukje verder richting het water als Matthijs ineens stopt.

'Kom!', zegt hij en trekt me naar beneden om te gaan zitten. 'Hier was het', zeg ik en kijk Matthijs aan terwijl hij knikt.

Samen kijken we naar de zon die langzaam verdwijnt, hier op het strand in Barcelona, samen met Matthijs en dé plek waar wij gaan voetballen.

'Ik houd van je', fluistert Matthijs in mijn oor. 'Ik ook van jou', zeg ik en ga stevig tegen hem aanzitten.

Het laatste stukje van de zon verdwijnt in de zee, om morgen in een besneeuwd Barcelona weer op te komen.

~

Dat was 'm dan... Het voelt ergens heel raar om dit weer te eindigen en het voelt ook ergens helemaal niet goed. Al er verzoeken zijn zal ik nadenken over een derde deel van deze serie, maar anders zullen er vast nog andere verhalen volgen over (oud) spelers van Ajax.