With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 18

POV LAUREN

"Flits!"
'BAMMM', hoor ik als ik wakker word. Meteen krimp ik ineen. Onweer. Voor weinig dingen ben ik bang, maar voor onweer. Ik kijk op mijn wekker en zie dat de klok iets voor 1 uur slaat.

Ik zie alweer een flits en ik ga snel met mijn hoofd onder de dekens liggen. Helemaal alleen in mijn bed en een flits die de hele kamer verlicht, een hekel heb ik eraan.

Voorzichtig sla ik het deken weer open, pak mijn kussen en loop richting Noah zijn kamer. Ik mag dan wel bijna 18 jaar zijn, maar er is niks fijner dan als je bang bent bij je grote broer gaan liggen.

En Noah vind ook niks fijner dan dat ik gezellig bij hem kom liggen. Vroeger lagen we altijd met z'n drieën in één bed. En als Carel er dan ook nog was, dan lagen we met vier personen in een bed.

Ik doe Noah zijn kamer deur open en stap naar binnen. Meteen komt er een harde klap en voel ik alles trillen. Ik krimp weer ineen. 'Lauren kom', hoor ik de slaperige stem van Noah zeggen.

Het kan niet anders dan dat hij al wakker was van die klappen. 'Kom er maar gezellig tussen', zegt Carel lachend. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen en zo snel ik kan lig ik tussen ze in.

Net op tijd, want de volgende klap volgt. Noah slaat zijn arm om me heen en trekt me naar hem toe. Ik lig tegen hem aan terwijl hij met zijn vingers over mijn arm gaat. 'Hé! Ik wil ook!', zegt Carel beledigd.

Carel komt tegen mij aanliggen en legt zijn hoofd op mijn schouder. Zo vallen we, als na bijna twee uur al het onweer verdwenen is, in slaap.

XXX

De volgende ochtend is een ochtend zoals de meeste. Samen met Carel had ik gewoon weer trainen. Het was maar een uurtje, omdat we krachttraining hadden.

Om vijf voor twee kom ik aan bij La Place. Ik adem een keer goed in en uit en doe dan de deur open. In de hoek van het kleine restaurantje zie ik Matthijs zitten.

Ik loop er naar toe. 'Hoi', zegt hij als ik aankom. Ik glimlach, hang mijn jas op en ga op de stoel zitten.

'Waarom heb je het geheim gehouden?', vraagt Matthijs al snel. Oké! Boem, deze man denkt dat dit een handige eerste vraag is.

'Ik wilde het niet geheim houden. Ik wilde dat je je geen zorgen ging maken, ik wilde je vakantie niet verpesten en misschien vond ik het iets belangrijker dat mijn ouders dit eerst wisten ', geef ik als antwoord.

'Waarom heb je dan niet gewoon je ouders gebeld? En het daarna tegen mij gezegd?', vraagt hij dan. 'Wat?', vraag ik hem ongelovig. 'Het gaat hier om mijn broer en hun zoon! Ben je gek geworden om dat via een telefoon te vertellen', vraag ik hem.

Het is stil tussen ons en ik schud ongelovig mijn hoofd. 'Heb je meer geheimen voor me?', vraagt hij dan. 'Nee! Ik heb geen geheimen! Ik zou dit ook nooit geheim voor je houden, als je nog geen 12 uur later bij me was geweest had ik het je vertelt', zeg ik.

'Je hebt wel geheimen voor me Lauren', zegt Matthijs kalm. 'Die heb ik niét Matthijs! En al zou ik die hebben, zou het je dan uitmaken wat het zou zijn? Ik denk het niet he?', vraag ik hem dan.

'Ik weet niet of we verder kunnen Lauren', zegt Matthijs. 'Ik weet niet of ik verder wíl met jou! Je denkt alleen maar aan jezelf en nooit aan een ander en deze houding ben ik niet van je gewend', zeg ik hem eerlijk.

'Waarom denk ik nou weer alleen maar aan mezelf?', vraagt hij, 'ik kom voor mezelf op, meer niet '. 'Onee? Je was de eerste die wist dat ik twijfelde over Jasper zijn ongeluk, en waar was je om me te troosten?

Heb je ooit gevraagd waarom je nog niet wist hiervan? Nee, want je dacht alleen maar aan jezelf. Waar was je om samen met mij goed nieuws te vieren? Nergens, want je was boos op mij omdat je alleen maar aan jezelf denkt!

En ja! Ik heb je de voorafgaande weken minder aandacht gegeven, dat besef ik mezelf ook. Maar jij weet niet hoe het is om je broer te verliezen, zijn droom waar te gaan maken, te gaan twijfelen over dat het wel zo onverwachts was en te leven met zijn verlies terwijl je elk moment van de dag samen doorbracht!

Het was jou teamgenoot geweest, maar heb je hem nooit gekend? Nee! Je kan nu wel soms zo zielig gaan doen maar je kende hem niet eens!

En als het voor jou als zo "zwaar" is, besef dan is voor mij, het was míjn broer! Onee, Matthijs de Ligt denkt alleen maar aan zichzelf!', tranen rollen over mijn wangen.

'Als je zo blijft Matthijs, kan ik niet verder met je. Je begrijpt niet hoe lastig het is voor mij, omdat je alleen maar aan jezelf denkt hoe lastig jij het er mee gehad hebt. Het gaat niet werken zo, sorry', zeg ik zachtjes en ik loop weg terwijl ik mijn jas van de stoel graai.

XXX

Ik loop rustig naar buiten pak mijn fiets en vertrek richting het huis van Frenkie en Mikky. Ik weet niet eens of ze thuis zijn maar dat maakt me niks uit. Ook bel ik niet eerst mijn ouders, broer of Carel, ik heb geen zin in dat gezeur.

Mijn ouders zouden me alleen maar willen troosten. Noah ook maar die zou ook naar Matthijs toe gaan omdat hij boos zal worden op hem. En Carel, die gaat niet meer normaal doen tegen Matthijs en ik wil hun vriendschap niet verpesten.

Matthijs zal zo denk ik toch wel naar Donny en Carel gaan, hem kenende. Inmiddels ben ik aangekomen bij het huis van Frenkie en Mikky en bel ik aan. Meteen gaat de deur open en loop ik de lift binnen.

Boven aangekomen staat Mikky me op al te wachten bij de voordeur. Ze opent haar armen als ze me ziet en meteen begin ik te huilen. 'Sttt', zegt ze. Ze begeleidt me naar de bank in hun woonkamer.

Mikky verdwijnt naar de keuken en komt al snel terug met een glas water en een bak ijs. Ik gniffel zachtjes. 'Kijk! We krijgen de Lauren-lach weer op haar gezicht', zegt Mikky. 'Is het gesprek met Matthijs niet goed gegaan?', vraagt ze.

Verbaast kijk ik haar aan, 'Hoe wist je dat ik een gesprek had met hem?', vraag ik. 'Matthijs heeft het zwaar zonder jou dus stelde Donny en ik voor dat jullie bij La Place zouden praten', vertelt ze. 'Als hij het zo zwaar heeft zonder mij, waarom kan hij dan niet gewoon normaal doen?', vraag ik weer huilend.

'Wat heeft hij gezegd?', vraagt ze op een geïrriteerde toon, waardoor ik merk dat ze boos is op Matthijs. 'We hadden nog niks gezegd en meteen vraagt hij; Waarom heb je het geheim gehouden?', vertel ik.

Verder vertel ik ieder woord van ons gesprek en hoe verder ik kom hoe meer ik de boosheid, de irritatie en de teleurstelling in haar ogen zie toenemen.

'Ik sta volledig achter jou en steun je door alles, maar weet dat Matthijs het echt zwaar heeft. Tuurlijk het is geen excuus om zo tegen jou te doen, maar ik denk dat hij nu ook boos is op zichzelf over hoe hij met tegen jou heeft gedaan', zegt Mikky.

'Matthijs was er gister kapot van toen jij daar op het podium stond en je verhaal aan het vertellen was. Matthijs is iemand die altijd alles het liefste wil weten als het gaat over mensen om wie hij geeft.

En ja, hij heeft Jasper nooit gekend maar voor hem en Donny viel het het zwaarste van heel de selectie. Het is dan niet makkelijk als hij een relatie heeft met het zusje van die jongen.

Hij heeft er nog vaak mee in zijn hoofd gezeten en ik denk daarom dat hij, zonder dat hij het echt wil, zo boos is geworden. Hij geeft om je Lauren anders zou hij niet boos worden', vertelt Mikky me verder.

'Ik geef ook om hem, anders had ik het wel meteen vertelt tegen hem. Dan was ik net nog bozer geweest en dan had ik hem niet nog een kans geven', vertel ik haar.

'Lauren jullie geven om elkaar! Het komt goed tussen jullie dat beloof ik je! Frenkie, Donny en Carel zijn nu bij Matthijs, die zullen ook echt vertellen wat zij van zijn actie vinden. Ik kan je nu al vertellen, die staan er niet achter! Ze gaan hem echt wel laten inzien dat jullie om elkaar geven en dat hij "normaal" moet gaan doen'.

Ik weet niet of ze dit vertelt omdat het de waarheid is of om mij beter te laten voelen. Maar dat laatste is in ieder geval wel gelukt. Tuurlijk wil ik verder met Matthijs, ondanks dat ik net nog zei van niet. Hij moet alleen weer zichzelf zijn, want dat is hij niet!