With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 30

'Heey Lauren', zeg ik een beetje ongemakkelijk door wat ik haar nu ga vragen. 'We hebben een probleem en eigenlijk kan alleen jij deze oplossen', zeg ik. 'Kom maar op', hoor ik haar zeggen. Ik zucht een keer door haar vrolijkheid.

Tuurlijk het is goed dat ze vrolijk is, maar niet op dit moment en ik weet dat ze niet echt gelukkig is. 'Ehm Matthijs is zichzelf kapot aan het maken omdat hij spijt heeft van alles wat hij tegen je heeft gedaan.

Maar het lukt ons niet om hem te stoppen. Hij blijft doorgaan en het zal niet lang meer duren voordat hij zijn spieren of gewrichten echt heeft verpest. Dus zou je hem willen stoppen? Jullie geven om elkaar!', probeer ik haar te overtuigen zonder dat ik lieg.

Ik hoor een diepe zucht, 'Ja, ik kom helpen', zegt ze. Ik wil een vreugde-dansje doen maar ik weet ook dat daar geen tijd voor is. 'Carel zal ieder moment komen ophalen, hij is namelijk al vertrokken', zeg ik tegen haar.

Ik hang op en loop opgelucht richting Donny. Ik knik mijn hoofd bij aankomst en ik zie hem opgelucht kijken.

POV LAUREN

En inderdaad, nog geen drie minuten later staat Carel al voor mijn huis. In de tussen tijd heb ik mijn ouders snel vertelt over het telefoongesprek. 'Jullie moeten het goedmaken, vandaag nog', zegt mijn vader en ik knik mijn hoofd.

Ik loop de deur uit en stap bij Carel in de auto. Ik ben zenuwachtig, wat zal ik aantreffen? 'Het komt wel goed Lauren', zegt Carel die merkt dat ik zenuwachtig ben. 'Is het heel erg?', vraag ik Carel.

Ik zie hem twijfelen, 'Ja, het is wel erg', zegt hij met tegenzin. 'Waarom, waarom doet hij dit?', vraag ik in het niets. 'Hij mist je Lauren en is zo ongelofelijk boos op zichzelf', geeft Carel als antwoord.

Al snel komen we aan op De Toekomst en Carel zet het op rennen. Ik twijfel even maar ren dan toch achter hem aan. De tijd dringt blijkbaar echt, want Donny houdt het hek al voor me open. Ik blijf voor het hek heel even stil staan.

XXX

'Je kan het Lauren', zegt Carel bemoedigend en Donny en Frenkie kijken me geruststellend aan. Ik hoor een bal hard het net raken en kijk naar Matthijs. Hij doet zichzelf inderdaad pijn en ik voel de tranen in mijn ogen komen.

Ik kijk nog even hoe hij de volgende bal op het net afvuurt en ren dan naar hem toe. Even slaat de twijfel weer toe maar dan bedenk ik me hoeveel pijn hij zichzelf doet omdat hij boos is op zichzelf voor mij. Ik besluit door te rennen.

Met elke stap die ik verder kom voel ik de spanning in mijn lijf stijgen. De tranen lopen inmiddels hevig over mijn wangen, door het besef wat Matthijs zichzelf aandoet. En waarom, omdat hij boos is op zichzelf over hoe hij tegen mij heeft gedaan.

Precies op het moment dat ik bij hem aankom heeft hij mij door. Hij kijkt verschrikt op maar ik sla mijn armen al om hem heen. Ook hij slaat zijn armen meteen stevig om mij heen. Beide zeggen we niks, maar de stilte verklaart alles.

XXX

Matthijs zijn t-shirt wordt nat door mijn tranen en ook op die van mij voel ik een natte plek. Ik trek me een stukje terug en kijk hem aan. Beide zijn we aan het huilen. 'Ik houd van je', zeg ik terwijl ik hem recht aankijk. 'Ik ook van jou', zegt hij.

Huilend vallen we elkaar weer in de armen. Ik voel dat Matthijs een kus in mijn haar drukt en ik glimlach. 'Sorry van alles', zegt Matthijs en ik maak me los uit zijn armen. 'Het maakt niet meer uit, maar misschien moeten we alles wel even uitpraten', zeg ik.

Hij knikt met zijn hoofd en kijkt naar de grond. 'Ik ben niet meer boos, en eigenlijk ben ik dat ook nooit écht geweest', zeg ik waardoor hij weer opkijkt. 'Ik kan niet meer zonder je', zegt hij, 'Ik ook niet meer zonder jou'.

We kijken elkaar diep in de ogen aan en staan niet veel later te zoenen op het trainingsveld van Ajax.

Na de training sta ik te wachten in de kantine. Al snel komen ook Matthijs, Carel, Donny en Frenkie aan in de kantine.

'Lauren, jij gaat mee met Matthijs', zegt Carel nog voordat hij me begroet. Ergens voel ik een vlaag van angst in me op komen. Wat nou als we weer ruzie krijgen, of wat als het helemaal fout gaat. Ik loop achter de jongens aan, naar Matthijs zijn auto.

Ik stap in en zie de andere jongens al weg rijden met hun auto's. Ik ga zitten en er volgt een ongemakkelijke stilte. Ik draai mijn hoofd richting Matthijs die op hetzelfde moment ook naar mij kijkt.

'Zullen we naar het strand?', vraagt hij om de stilte te verbreken. Ik knik en hij rijdt het terrein van De Toekomst af. Onderweg stijgt het volume van de radio steeds meer en zingen we samen hard mee.

Dat is het moment dat alles tussen ons verandert. De ongemakkelijkheid verdwijnt en mijn gevoelens voor hem komen meer dan ooit terug. En ja, ik heb nog altijd van hem gehouden maar nog nooit zo veel.

POV MATTHIJS

Samen zingen we kei hard mee met de radio en ik voel de sfeer in de auto veranderen. Ons gevoel voor elkaar lijkt nog meer terug te komen dan ooit te voren. Dit klinkt allemaal zo cliché, maar, ik meen het, ik voel het echt.

Ik kijk naar Lauren die hetzelfde heeft. Al snel komen we aan bij het strand en beginnen we weer te praten alsof er nooit een ruzie tussen ons is geweest. Samen lopen we over het strand en beide zijn we het eens dat we het toch over de ruzie moeten hebben.

'Zullen we daar rustig gaan zitten?', vraag ik terwijl ik naar de duinen wijs. We lopen er heen en ineens is het toch weer stil tussen ons.

Mijn hartslag stijgt, wat nou als ze me niet vergeeft? Ondanks dat we een paar uur geleden nog hebben gezegd dat we niet zonder elkaar kunnen.

Wat als ze hier blijft, bij Ajax? Wat overigens wel mijn vermoeden is. De jongens wilde er niks over loslaten, "Vraag het zelf maar", kreeg ik als antwoord.

Op een kleine open plek tussen het hoge helmgras gaan we zitten. Beide staren we naar de zee. 'Sorry dat ik boos ben geworden', begin ik.

'Ik-, ik heb het heel zwaar gehad nadat Erik het nieuws bracht over Jasper. Het idee dat hij ongeveer even oud was als mij, het brak me, telkens weer.

Hoe Donny in detail vertelde hoe Jasper eruit zag, ik zag hem voor me, en het brak me. Tuurlijk, het zijn geen excuses om boos op jou te worden, maar het zijn redenen', zeg ik en ik kijk naar Lauren.

De tranen lopen over haar wangen en ze staart nog steeds naar de zee. 'Ik wilde niet boos worden, geloof me. Het gebeurde zonder dat ik iets voelde of kon doen.

Het spijt me echt dat ik er niet voor je was, terwijl je me het hardste nodig had', ik kijk naar het mooiste en liefste meisje die er is. Ze kijkt terug, opent haar mond maar sluit hem weer zonder iets gezegd te hebben.

'Ik wist niet dat je het zo zwaar gehad hebt met hem', zegt ze. 'Als ik het had geweten, had ik je het misschien eerder vertelt.

Maar ik wilde de vakantie niet verpesten en zorgen dat je niet bezorgd zou zijn over mij. En misschien ook omdat ik vond dat mijn ouders het eerst moesten weten.

Misschien hadden ze me wel voor gek verklaard', zegt Lauren. Ze kijkt me aan en ergens smelt mijn hart.

'Het spijt me dat ik de media heb verteld over Jasper. Het ging perongeluk, echt wa-', begin ik. Nog voordat ik mijn zin kan afmaken valt Lauren me in de reden.

'Ik ben blij dat je het hebt verteld. Ik had er niet aan moeten denken om het zelf te doen. Ik heb alleen nog niet op mijn telefoon gekeken, ik durf niet', zegt ze en ze kijkt verlegen naar haar handen.

Ik open mijn armen ze meteen duikt ze erin. Ik grinnik zachtjes en ik hoor Lauren ook lachen. 'Is het weer goed?', vraagt ik dan zachtjes en ergens bang.

Ze knikt haar hoofd terwijl die tegen mijn borst ligt. Ik neem haar nog steviger in de knuffel en zet haar bij mij op schoot. Ik geef haar een kus op haar haar en leg mijn hoofd dan op die van haar.

Het liefste, leukste, mooiste, schattigste, zorgzaamste, guldigste, optimistische en sterkste meisje, is weer van mij!