With(out) nummer 4 ~ Matthijs de Ligt

HOOFDSTUK ~ 26

Nee! Nee! Nee! Ik heb zojuist live op televisie, Lauren en Carel hun grootste geheim vertelt. Meteen loop ik weg bij de camera, aangezien de journalist al een knikje gaf dat ik weg mag. Het komt niet meer goed tussen mij en Lauren, dat is nu een feit.

Hoe, letterlijk hoe, kan ik dit zeggen? Ik durf Carel nu echt niet onder ogen te komen. Waarschijnlijk weet hij het nu nog niet, maar het zal niet lang duren. Meteen heb ik vreselijke hoofdpijn.

Ik loop snel het veld over in de loop dat de jongens mij niet zien. Niemand lijkt mij door te hebben dus loop ik in een rechte lijn naar de kleedkamers. Ik verzamel snel mijn spullen, prop ze in mijn tas en loop snel naar mijn auto.

Op de weg richting mijn auto kom ik gelukkig niet veel mensen tegen, en anders lijken ze niet eens door te hebben dat ik het ben. Logisch opzich, iedereen verwacht dat ik nog op het veld sta om feest te vieren.

Ik gooi mijn tas achterin en rijd zo snel mogelijk het terrein af. Met een grote omweg rijd ik naar huis. Onderweg stop ik bij het strand, de plek waar Lauren was als ze zich slecht voelde. De golven komen met veel herrie aan land. Het waait hard, maar toch ga ik op het zand zitten, niks kan mij nog wat schelen.

XXX

Langzaam lopen de tranen over mijn wangen, het gaat niet meer goed komen tussen mij en Lauren. Ze vergeeft me dit nooit en mijn vriendschap met Carel is ook verpest.

Blijkbaar heb ik toch altijd nog ergens, diep van binnen, vertrouwen gehad dat het goed zou komen tussen mij en Lauren. Maar nu is dat allemaal verdwenen, niks meer over over, weg. Het was bijzonder, dat Carel me vergaf van wat ik haar heb aangedaan.

Nu zijn ze beide weg, en voel ik me ergens toch alleen. Ondanks mijn vele andere vrienden en kennissen.

~

(Vertaald uit het Engels: Arcade van Duncan Laurence)

Een gebroken hart is alles wat er nog over is.
Ik ben nog steeds alle scheuren aan het repareren.
Verloor een paar stukken toen.
Ik droeg het, droeg het, droeg het naar huis.

Alles wat ik weet, alles wat ik weet.
Van je houden is een verloren spel.
Hou je van me, hou je niet van me?

Stukjes geven vanuit mijn hart
Morgen komt eraan en is voorbij
Toch droeg ik, ik droeg, ik ging door

Van je houden is een verloren spel.

~

Ik laat me op het strand vallen en blijf liggen.

POV LAUREN

'Noah, doe rustig! Waar gaat dit over?', vraag ik slaperig. 'Matthijs hij heeft het net vertelt', zegt Noah. 'Hij kreeg een vraag over jullie, en toen zei hij dat je het zwaar hebt met het ongeluk van Jasper', verduidelijkt Noah.

Ik trek wit weg en ergens voel ik woede opkomen. Zou het zijn wraak zijn? Zou hij dit doen om me terug te pakken. Nee Lauren, hoe kan je zo over hem denken. Matthijs zou dat nooit doen. 'Hij liep meteen weg, dus hij deed het niet expres', zegt Noah en ineens lijkt hij weer heel rustig te zijn.

'Kom hier', zegt Noah zachtjes en dan pas merk ik dat er een traan over mijn wang rolt. 'We kunnen er niks aan veranderen, Lauren. We wilden het toch over niet al te lang bekend maken', zegt Noah en ik knik in zijn armen.

'Tuurlijk het is niet de manier waarop we hadden gehoopt dat dit zou gaan, maar er valt niks aan te veranderen. Misschien had Carel het ook wel per ongeluk gezegd in een interview', zegt hij dan.

Aan alles merk ik dat Noah niet boos is en ik eigenlijk ook niet. Ik hoor voetstappen de trap op komen en mijn deur gaat open. 'Jullie hebben het gezien?', vraagt mijn vader als hij mijn kamer binnen is gelopen en op het uiteinde van mijn bed is gaan zitten.

'We moeten niet boos op hem zijn, aan alles zag je dat hij het niet expres deed', zegt mijn vader nadat we antwoord hebben gegeven op zijn vorige vraag. 'Dat zijn we ook niet, hij kan er niks aan doen', zegt Noah.

'Hoe voel je je Lauren?', vraagt mijn vader terwijl hij zijn hand op mijn voorhoofd legt. 'Ik denk dat ik geen koorts meer heb nadat ik net geslapen heb', antwoord ik en hij knik. 'Zo te voelen geen koorts', bevestigt hij mijn vermoeden.

XXX

'Heeft mama het zwaar?', vraagt Noah nog net voordat mijn vader wat te drinken voor ons wil gaan halen beneden. 'Mama heeft het niet makkelijk, laten we daar op houden', zegt papa en hij loopt naar beneden.

'Ik durf niet op mijn telefoon te kijken', zegt Noah, 'Misschien is dat ook maar beter om even niet te doen', antwoord ik hem en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

POV MATTHIJS

Na een uur op het strand gezeten te hebben besluit ik maar eens naar huis te gaan. Ik sta op en loop naar mijn auto, waarna ik naar huis rijd. Thuis aangekomen lopen de tranen weer over mijn wangen, waarom moet ik altijd alles verpesten?

Ik open de voordeur en meteen komt mijn moeder naar me toe als ze mijn tranen ziet. 'Kom hier', zegt ze. Met z'n alle praten we een tijdje over wat er is gebeurd. Eva kijkt mij nog steeds boos aan.

'Eva doe niet! Hij deed het niet expres, je weet zelf ook dat je broer dat nooit zou doen', zegt mijn moeder boos tegen Eva. 'Dat weet je niet!', zegt ze boos en kijkt me aan. De tranen stromen harder over mijn wangen.

Mijn zusje betekent veel voor me, heel veel. Het doet pijn dat ze dit zegt. 'Eva! Matthijs zou dat nooit doen', zegt Bram boos. 'Weet je, laat maar. Ik ga al', roep ik en ga naar boven. Ik loop mijn kamer binnen en ga op bed liggen.

Boos, dat ben ik vooral op mezelf. Ik voel mijn telefoon in mijn broekzak zitten, maar ik twijfel of ik wil kijken. Het zal toch een keer moeten dus pak ik het ding uit mijn zak en open het. Meteen zie ik berichten van Carel staan.