Zonder Jou.

This is love..

"Je werkgever die even langs komt, en nog eist dat je gaat werken morgen." Zei ma. "Mama, je snapte toch wel dat het een grapje van Karim was?". Zei Zaki. Ma keek me aan en lachte. "Ik wilde er bijna wat van zeggen." Zei me moeder. Ik glimlachte naar haar en ze keek me lang aan. "Er is iets met je. Je bent zo.. anders. Je straalt op een bepaalde manier." Zei ma. Ik keek weg en begon te blozen. Dit meen je niet! Zien mensen nu al aan me dat ik superverliefd ben op Karim?? Ik schudde mijn hoofd. "Ik denk dat het gewoon de verdoving is mama." Zei ik. Ze moest lachen en uiteindelijk bleven we nog lang napraten.

Pas toen iedereen weg was nam ik mijn mobiel door en zag ik het lieve appje van Karim. Met één arm in het gips en de andere een mobiel in de hand kon ik amper mezelf knijpen om te voelen of dit geen droom was. Ik kreeg het benauwd bij het denken dat we nu een soort van 'samen' zijn. Mag dit wel? Is het wel ok? Weer van die vragen waar ik het benauwd van kreeg.

De volgende dag mocht ik naar huis. Ma trok bij me in voor de zorg en eigenlijk was dat ook erg fijn. Zo zag ze Zaki wat vaker en ondanks dat Zaki heel vaak stil was met mama in de buurt, liep het de laatste tijd wel los.

Tussen mij en karim werd er flink ge'appt en ja ook soms geflirt. Het heeft bij elkaar vijf weken geduurd voordat het gips eraf mocht en ik eindelijk zelf iets kon doen. Zoals werken, want ik verlangde naar mijn werk of meer naar Karim? Ik heb m vijf weken niet gezien en ik mistte hem enorm.

Een week later was het dan zover. Walid was al getrouwd en ik kon helaas zijn huwelijk niet bijwonen. Toen ik op kantoor aankwam zag ik Karim zitten. Hij keek me aan en stond op. Snel liep ik naar zijn kantoor en viel ik zo in zijn armen. "Wat heb ik je gemist". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "Ik jou ook." Zei ik. Hij gaf me een kus op mijn wang en ik bloosde helemaal. Deze gevoelens leek ik opnieuw te ontdekken. Maar ergens voelde karim ook iets afstandelijk. Hij liet me los en glimlachte.

"Wat is er Karim?". Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. "Nee niks hoor..". Zei hij. Ik keek hem aan en trok mijn wenkbrauwen op. "Wees eerlijk tegen mij." Zei ik. Karim zuchte. "Twee weken geleden heb ik de jaarcijfers binnen gehad. Sinds Marcel er niet meer is en Priscilla die rotstreek heeft uitgehaald waardoor we cliënten zijn kwijt geraakt, zijn ze gedaald. Extreem gedaald. We stonden bekend als één van de beste advocatenkantoren. Maar heel eerlijk Assia, als ik het zo zie moeten we dicht. Walid heb ik vorige week gesproken. Hij gaat voor zichzelf beginnen. Dus die zijn we kwijt. Alweer." Zei karim.

Ik zweeg en zuchte ook. "Je kan het hem niet kwalijk nemen Karim." Zei ik. "Dat doe ik ook niet, ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan." Zei hij. Ik keek hem aan. "Waarom doe je dat dan niet?". Vroeg ik. Karim keek me aan en glimlachte. "Er komt zoveel bij kijken assia." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Dit kantoor is van Marcel. Marcel is er iets meer, sindsdien staat het op niemands naam. Verander het bedrijfsnaam. Maak het van jou." Zei ik. "Lieverd, dat gaat niet.. financieel is dat al sowieso niet haalbaar. Nu heb ik wel gespaard maar dat is voor andere doeleinden niet om dit kantoor op z'n poten terug te krijgen." Zei hij. In zuchtte en pakte zijn handen. "Ik ga je helpen. Het komt goed." Zei ik. Karim moest lachen. "Niks ervan, ik ga eerst iets heel belangrijks doen en dat is reserveren voor vanavond. Onze eerste date." Zei hij. Ik begon te blozen en moest glimlachen. "Ik haal je om zeven uur op, jij gaat je niet druk maken hierom. Dat is mijn hoofdpijn ok?". Zei hij. Ik knikte maar toch was ik het diep van binnen niet met hem eens.

Ik wilde mee helpen en denken maar wat voor oplossing was er? Hij kuste mijn voorhoofd en keek me serieus aan. "Aan het werk jij, je hebt heel wat in te halen." Zei hij. Ik moest lachen en liep uiteindelijk naar mijn kantoor. Het was hij en ik.

Geen Marcel.
Geen Walid.
Geen Priscilla.

En zo te zien en zelfs te voelen ook geen Soufian.

En alhoewel Soufian diep in mijn hart zit geworteld, besef ik dat hij langzamerhand uit beeld verdwijnt. De beelden worden vaag, de herinneringen niet hamdoulilah. Maar alles verdwijnt langzamerhand.